18 กุมภาพันธ์ 2549 12:27 น.
กีรติ
ใจฉันมีหลายห้อง ถ้าเธอมองก็คงเห็น
ความวกวนที่เป็น ปรากฎอยู่ในหัวใจ
ในนั้นมีห้องลับ ในมุมอับอยู่ทั่วไป
ในนั้นซ่อนฤทัย ของฉันไว้อีกหลายดวง
ถึงแม้มันจะลับ แต่ฉันกลับไม่เคยหวง
ใครเข้ามาทะลวง ขอให้รีบเร่งเข้ามา
หากใครเก็บใจได้ ก็เอาไปไม่หนักหนา
ฉันแจกทุกเวลา ใครมีตาก็หาเอา
เพราะหัวใจเหล่านี้ มากมายมีของอื่นเขา
เขาเอามาฝากเรา แล้วไม่เอากลับคืนไป
เขาบอกว่ารักฉัน แล้วใจมันไม่ไปไหน
เกาะห้องลับหัวใจ ของฉันไว้ไม่กลับมา
ฉันเห็นว่าของดี เก็บของพรีไม่หนักหนา
จึงเก็บอยู่นานมา จนเขาว่าพวกหลายใจ
จึงเป็นทุกข์ของฉัน ไม่ว่าหันไปทางไหน
โดนด่าอยู่ร่ำไร ไอ้หลายใจอย่าไปมอง
ดังนั้นหากผู้ใด ขาดหัวใจเป็นเจ้าของ
ขอให้เข้ามามอง ลองค้นหาที่ถูกใจ
หากพบประสบรัก ผูกสมัครกับดวงไหน
ให้รีบนำกลับไป ฉันจะได้มีใจเดียว
17 เมษายน 2547 17:50 น.
กีรติ
เที่ยวกันมันส์นะเว้ย พวกแก
ไปเที่ยวไม่เหลียวแล นี่บ้าง
ปล่อยไว้ไม่แยแส สุดโศก
ฉันโกรธแกเท่าช้าง หนุ่มครั้งตกมัน
แกบอกฉันรีบร้อน เหลือคณา
แว่บหนึ่งก็เลิกลา กลับบ้าน
เออ! ถ้าอยากกลับช้า ก็บอก
จะต่ออีกกี่ร้าน ไม่คร้านหรอกหนา
แกว่าฉันอีกเจ้า จู้จี้
จุกจิกเกินทุกที ทุกครั้ง
ฉันก็แค่ปากดี ไปเท่า นั้นเอง
ลืมคิดลืมจิตยั้ง ปากไว้ไม่ทัน
ฉันรู้แกอยากได้ ฉันไป ด้วยนา
เพราะเพื่อนแกใช่ไหม ที่ห้าม
มันยิ่งไม่ถูกใจ ฉันอยู่
เดี๋ยวจะด่าให้มันคร้าม แลกด้วยเลือดหญิง
25 กุมภาพันธ์ 2547 15:56 น.
กีรติ
กาย ของผองศิษย์นี้ ก้มกราบ ครูเอย
ลา จากสู่ผืนหล้า แผ่นกว้าง
จาก กันห่างเกินตา ชมชื่น
ไกล สุดเสียงเอ่ยอ้าง สื่อได้ไปถึง
แต่ ตราตรึงติดนี้ ประสานมิตร
ใจ ระลึกนึกคิด มั่นไว้
ใกล้ อยู่คู่เคียงจิต มิห่าง
เสมอ จวบร่างกายไร้ ชีพสิ้นดับสูญ
21 พฤษภาคม 2546 21:52 น.
กีรติ
บอกเสมอ เธอรักใคร ไม่เคยห้าม
ให้ลองถาม ยามเมื่อใด ใจสับสน
รักคนนี้ หรือมีเขา เอกสักคน
อย่าได้ทน ผจญรัก มักหลายทาง
ถ้าใจเธอ เสมอมั่น ในฉันอยู่
ฉันจะดู แลเธอไม่ ให้หมองหมาง
ความรักนี้ จะมีให้ ไม่จืดจาง
ใจไม่ห่าง จะไม่หาย ไปหมายใคร
แต่ถ้ารัก เขาหนักหนา หน้าหนุ่มนั้น
เพียงบอกกัน ฉันเกลียดนาย ได้หรือไม่
รู้ว่ายาก หากจะกล่าว ฉันเข้าใจ
แต่โปรดเถิด เธอได้ไหม ให้กล่าวมา
แม้นคำนี้ จะเจ็บปวด แสนรวดร้าว
เพราะถึงคราว เธอลาจาก ยากหวนหา
แต่คำนี้ จะขจัด จะพัดพา
ความวุ่นว้า นานานั้น พลันหายไป
10 มีนาคม 2546 01:33 น.
กีรติ
เหนื่อยเพียงไหนในรักสลักจิต
คอยเฝ้าพิศพึงถนอมมิยอมหาย
แต่กลับรักสลักช้ำย่ำใจกาย
แดโดดเดี่ยวเดียวดายคล้ายเพรงวัน
จากวันเก่าเย้าเยาะหัวเราะรื่น
ทุกค่ำคืนชื่นใจเฝ้าใฝ่ฝัน
คอยรัตติผลิแย้มแรมพระจันทร์
เราพบกันวันไหนไม่โศกา
จนบัดนี้มีเพียงเสียงสงบ
เพราะพานพบกำแพงแสนแกร่งกล้า
กั้นระหว่างทางทุ่งที่มุ่งมา
วันเวลาพาจากยากทำใจ
แม้อยู่ห่างร้างกันในวันนี้
ในฤดีมีสิ่งที่ทิ้งไว้
ทุกถ้อยคำจำได้ไม่เปลี่ยนไป
กาลผันผ่านเพียงใดไม่ลืมเลือน
หน้าส่วนตัว
1952
