9 เมษายน 2551 21:35 น.
กุหลาบน้ำตา
*** ห้วงอารมณ์แห่งข้า ซึ่งเป็นชายหนุ่มอันครองร่างประหนึ่ง
ไร้วิญญาณ บัดนี้ ตกอยู่ ณ ขุมอเวจี สถานใด เถิด...บางใคร
โปรดส่งโสตเสียงให้ข้านี้ซึมซับรับรู้ ซึ่งสถานอันร้าวรานจินต์
สร่างสิ้นซึ่งสาราสัตว์ จัตุบาท ทวิบาท ไร้ซึ่งรอยทางจะย่างเยื้อง
บาทยุรยาตรเดิน โขดเขินศิลาแลงแหล่งบรรพต ดั่งต้องมนตร์
สะกดให้สาปสูญ พนาพฤกษ์โฉดเฉาเปล่าดาย ดั่งอาดูลย์ร่ำไห้
เหี่ยวแห้งแล้งสีสัน สายวารีที่แหล่งธารละหานห้วยก็พลันแห้งเหือด
เดือดดาล ประมาณว่าจะวิเวก เฉกจะเกิดกลีกลบนผืนพิภพ
เถ้าธุลีแหลกเป็นจุณฝุ่นตรลบกลบเวหน พระพายพัดย้อนยัง
เบื้องบนพิกลกาลยิ่งนัก ครั้นหมู่เมฆินทร์ก็คลั่งหนักโน้มน้าว
เข้ากลบบังสุริยะแสง บัดนี้ ข้าไร้แล้วซึ่งเรี่ยวแรงที่จะแข่งขัน
ประชันฉากแห่งวิบากกรรม ช้ำแสนช้ำระกำใจ ไร้แล้วซึ่ง
สุรเสียงจะเคียงปลอบมอบจินต์ สิ้นแล้วซึ่งนัยน์ตาอันหวานซึ้ง
ตรึงตรวนชวนชิดพิศวาส บัดนี้ ครองแต่วิเวกสังวาสว้างเหว่ว้า
อุราราน ประมาณหมายมุ่งเพียงจะภินท์พัง สายชลเนตรหลั่งหลาก
มิรู้หยุด รู้ยั้ง กระทั่งกระทุ้งแทบเป็นโลหิต เรือนร่างอย่างอากัปกิริยา
ดั่งต้องพิษ พร่างพรมทั้งสรรพางค์ร่าง สรรพางค์กาย ทุรนทุราย
ดั่งอัคคีครอบกอปรร่าง สายเนตรเหนื่อยล้า ยากแลทาง
จะย่างจรจรดล เพียงเพื่อจะผ่านพ้นอเวจีอัปปรีย์สถาน
อันทรมานจินต์ นี้แล้วแล..............
1 เมษายน 2551 18:50 น.
กุหลาบน้ำตา
***พิศเดือนดาวร่ายล้อม โลมเดือน ดวงเอย
พิศอย่างเยียบเงียบเยือน หยั่งย้อม
พิศเพียงเพ่งยังเรือน รายร่าง
พิศพ่างโพยมล้อม ล่องเลื้อยลางเลือน***
***หากเดือนบริสุทธิ์ไร้ โรมรัน เรือนเอย
คงไม่เหมือนมองจันทร์ จ่อจ้อง
เพ็ญเพียงพ่างพลางพลัน เพียงภาพ
มิใช่ชนอยากฟ้อง ฟุ่งเฟื่องเรื่องเพ็ญ***
****กลางเพ็ญตัวต่ายแต้ม เตือนตาม ต่ายเอย
ประชิดเชื่องเงางาม งอบง้าง
เปรียบเพ็ญดั่งนงราม รสร่าง นางแฮ
ต่ายดั่งชายเชยอ้าง อุ่นอ้อมอกจันทร์***
***เบื้องบรรพ์เคยกู่ก้อง กลางกาล พิกลเอย
ตัวต่ายตามรบราน เรื่องร้อง
จันทร์ดังปัจจามาร หมางมิตร
ตัวต่ายตามครองคล้อง คู่แค้นเคียงจันทร์***
***แม้นจันทร์ยังต่ายแต้ม ตรองตน ชนเอย
เจ้าย่อมมีแปมปน ป่นร้าย
ยากหลีกล่าจรดล ดวงดั่ง เงาแฮ
จงอยู่อย่างจันทร์คล้าย ต่ายแต้มวงกลาง***
หน้าส่วนตัว
1400
