3 ตุลาคม 2547 13:33 น.
ขาว-กรมท่า
ถามไถ่ทั่วโลกหล้า อันว่ารักคือฉันใด
แล้วเนื่องไฉนไซร้ แลกชีพมากคณณา
พลัดพรากจากคนรัก ซึ่งจักเปรียบเทียบภูผา
เลือดนองพสุธา อันตัวข้าเจ้บกายใจ
ร่างเจ็บเพราะการรบ ทุกข์เศร้ากลบสถิตไว้
แม้นเจ็บสักเพียงใด ยอมพลิกฟ้าตามหาเจอ
ฝ่าหินดินป่าเขา ในยามเหงาได้เผลอเพ้อ
คราวนอนยังละเมอ ฝันว่าเธอมาเคียงกัน
นึกถึงคำวาจา ที่ก่อนลาสัญญามั่น
เมื่อฉันกลับมาทัน จากการหมั้นสู่วิวาห์
เธออยู่หนแห่งใด เมื่อกลับไปหายจากตา
กายเเธอสิ้นชีวา หรือทว่าเธอหนีไป
หากถูกอริจัก ฉันยอมรับนี้ไม่ได้
เธออยู่ใกล้ไกลไหน จะยอมไปตามถามหา
เสียโลหิตยามศึก ก็ยังคึกเพื่อหมายหน้า
แม้สุดหูสุดตา ขอให้จิตสื่อขวัญใจ
เมื่อได้เจอะเมื่อใด จะขอให้คำสัตย์ใหม่
จะรักเธอต่อไป จนโลกาสิ้นมลาย
3 ตุลาคม 2547 10:02 น.
ขาว-กรมท่า
โลกยามนี้เริ่มเพี้ยนเปลี่ยนไปแล้ว ดุจดั่งแก้วกระทบใกล้ร้าวแตก
หายนะให้ดินมีแผลแยก จะยอมแลกเนื้อเลือดกันหรือไร
หายนะภัยร้ายโลกวิบัติ ต่างฝ่ายอัดอริให้ชัยชัย
แต่ที่จริงมันไม่เหมือนคิดไว้ มันจะไปทวีอหิงสา
เมื่อฝ่ายหนึ่งคว้าชัยครองอำนาจ เดี๋ยวก็อาจแปลงเปลี่นเป็นเสียหน้า
เมิ่อฟ้าเหนือยังมีนภา มหากาพย์ยุทธ์เกิดเป็นยุบล
ศาสตรารบยิงกราดไม่รางชาง โป้งเป้งป้างปังสาดสู่เหล่าคน
โลกแปลงสุขเป็นทุกข์ยากต้านทน เลือดไปจนเกือบเป็นเช่นสายธาร
เข็ญขู่ฆ่ามล้งมลายสูญ มันเสียศูนย์ไม่มีแรงต้านทาน
เรื่องการรบไฉนยังสืบสาน ช่วยหาควานยอดคนเร่งฉับพลัน
ทแกล้วเอ๋ยโปรดรับฟังเสียงข้า โดยศรัธาเทวาร่วมช่วยกัน
แต่ทิฬฟังแล้วอาจขบขัน ให้ช่วยสรรพลังกู้ภัยด้วย
อยากให้โลกสันติให้เปี่ยมสุข อย่าหาทุกข์ก่อโลกสดสลวย
อย่างที่โลกที่หมดพิษปลดความซวย อยู่พร้อมด้วยเกษมเปรมปรีดา
กลียุคเรื่องรบจงจบสิ้น ลบมลทินไม่มากให้เหนือกว่า
เรื่องเข่นฆ่าอย่าหวนวนมาหา ให้รุ่นหน้าล้วนมีคุณธรรม
3 ตุลาคม 2547 09:42 น.
ขาว-กรมท่า
สนั่นครืนเครงโครมโหมกระหน่ำ เป็นผลกรรมไฉนทำไมหนอ
อันพิรุณโรยโปรยมากเกินพอ ไม่รีรอให้คนได้ตั้งตัว
วายุพัดม้วนตัวมาหลายลูก วนพัดถูกสรรพสิ่งล้วนหวาดกลัว
ลูกเห็บหล่นก้อนใหญ่ตกลงทั่ว มันไม่มั่วที่อาจเป็นไม่ได้
ที่แห้งแล้งไฉนมีหิมะ ที่ลุ่มจะห่อเหี่ยวก็เป็นภัย
ทั้งขั้วโลกมีแตกเป็นทางไกล ทั่วโลกได้วิบัติคณณา
โอ้เทพไท้สวรรค์ดาวดึงส์ ทำไมจึงลงทัณฑ์เหล่าพวกข้า
ไฉนไม่เน้นพวกเปี่ยมบาปหนา ให้ทั่วหล้ารับเคราะห์ไปด้วยกัน
อัคนีแผ่เดชไปทุกที่ อัสนีลงฟาดทุกเขตขัณต์
วาตพิโรธวนเหวี่ยงพัลวัน อาโปนั้นท่วมโดยแรงพัดสาด
แม้ต่างแดนอาจโดนอย่างละสิ่ง แต่ที่จริงล้วนเป็นภัยวินาศ
เป็นเพราะเหตุสภาพของอากาศ หรือจากวาดร่างภัยจากเทวา
แต่ที่แน่โลกนั้นอ้อนขอวาน อีกไม่นานคงเป็นที่กล่างมา
ธรรมชาติเริ่มแปรรวมทั่วหน้า เดี๋ยวหาว่าไม่เตือนให้ชักนำ
ภัยอากาศผันผวนด้วยอำนาจ หลายอาจคิดว่าช่างขบขำ
หากเป็นแล้วอย่านึกว่าไม่ทำ เดี๋ยวอ้าจทำที่ลงด้วยโกรธา
โลกาจะผุยผงเพราะต้นราก เป็นเพราะหากเราไม่รักษาป่า
รวมผืนดินที่เรียกพสุธา ให้ทั่วหล้าพิทักาโลกเถิดเอย
หน้าส่วนตัว
1218
Lovers
0 คน เลิฟขาว-กรมท่า
Calendar
