27 กุมภาพันธ์ 2549 09:12 น.
คนทะเล
แม้ว่าของสาธารณะจะมากผล
ประชาชนทั่วไปได้ใช้สอย
หลายคนอยากร่วมใช้ร่วมซ้ำรอย
คุณภาพด้อยแค่ไหนอยากใช้กัน
คุณภาพต้องใจใครแย่งยื้อ
จึงหมั่นตื๊อคิดครองเป็นของขวัญ
ได้ความช้ำเจือจางเป็นรางวัล
อกสะบั้นเพราะของดีมีคนจอง
อาจประสงค์ของกลางในบางครั้ง
คงไม่หวังทำตัวเป็นเช่นเจ้าของ
ให้คนอื่นชื่นชมตามสมปอง
สักวันต้องทรุดโทรมสมใจเรา
มีสมบัติผลัดกันชมสุดขมขื่น
นอนสะอื้นร่ำไห้อาลัยเขา
ถึงเวลาเขาจรนอนกอดเงา
คนที่เศร้าคือคนปองของกองกลาง
15 กุมภาพันธ์ 2549 13:54 น.
คนทะเล
ฉันคนโง่เจ้าทิฐิริใจเด็ด
ไม่ใช่เพชรน้ำหนึ่งซึ่งใครหา
คงมิแปลกหากช้ำมีน้ำตา
ช่างไร้ค่าควรแล้วแก้วจากไกล
บอกตัวเองจะเจ็บหนักรักคนผิด
ทวนความคิดกี่หนบอกทนไหว
เรียนให้รู้ลองให้เห็นรักเป็นไง
เจ็บแค่ไหนยินยอมพร้อมทดลอง
เพราะฉันเองดื้อด้านหาญเรียนรัก
ต้องเจ็บหนักสะอื้นไห้ในคืนหมอง
โทษใครได้ยามรักขมมิสมปอง
คงจะต้องโทษตัวเองข่มเหงตน
เขาบอกไว้ใช่คนดีที่ควรคู่
รู้ทั้งรู้รั้นลองรักดูสักหน
กาลเวลาพิสูจน์คำพูดคน
ผิดแต่ต้น..คนนั้น..คือฉันเอง
เมื่อเจ็บจริงมิอาจเฉยดั่งเคยว่า
สมน้ำหน้าถูกตีห่างปล่อยคว้างเคว้ง
แม้ทั้งรักทั้งชังดั่งในเพลง
ฉันต้องเก่งคืนได้ในสักวัน
ถึงเวลาหยุดร้องต้องเริ่มต้น
ต้องลืมคนที่ใจเคยใฝ่ฝัน
จบคือจบทางใครก็ทางมัน
ฉันคือฉันเธอคือเธอ อย่าเจอกัน
25 มกราคม 2549 08:19 น.
คนทะเล
รักผู้ร้ายหน้ามืดจนมัวหม่น
ปลุกปลอบตนหยุดโหยหาอาลัยเขา
ปล่อยตามทางมิยื้อแย่งเปลืองแรงเรา
มิรบเร้าขอคืนแม้นขื่นใจ
มิใช่ดีแต่มิร้าย จุดขายเด่น
หยอกล้อเล่นทั่วกันจนหวั่นไหว
ลืมเสียเถิดอย่ามัวช้ำโศกร่ำไร
เลิกร้องไห้ลาความเขลาแม้เศร้าทรวง
ไม่มีแล้วสิ่งงามชื่อความรัก
เมื่อตระหนักรู้ซึ้งความหึงหวง
เจ็บซ่อนหน้าอกช้ำเพราะคำลวง
หลุดจากบ่วงรักมารจะหาญทำ
เลื่อนฐานะเป็นพระเอกหมายเลขหนึ่ง
แสดงถึงบทบาทมาดดีล้ำ
สุดท้ายเผยนิสัยใจร้ายดำ
เหยียบขยี้ย่ำคนหลงได้ลงคอ
คงเริงร่าหน้าชื่นคนอื่นทุกข์
คงเป็นสุขยามใครได้เอ่ยขอ
รู้จักไหมคำนี้ที่ว่าพอ
หรือถูกง้อจากทุกคนจนชินชา
อีกกี่คนหม่นหมองนอนร้องไห้
จึงสาใจหยุดหว่านเล่ห์เสน่หา
หากชอบเห็นใครช้ำหลั่งน้ำตา
สักวันหนาถูกข่มเหงตามเพลงกรรม
สาวไม่สาวรุมหลงคงยิ้มย่อง
หน้าใสผ่องถูกแย่งยื้อถือว่าขำ
"คิดไปเอง" หลอกให้รักแล้วปรักปรำ
ศีลธรรมอ้างทำไมใช่ประเด็น
ทำความผิดอย่างไรไม่เคยรับ
พูดสับปรับกลับกลอกหลอกเห็นเห็น
พอรู้ทันทำมุสาอย่างหน้าเป็น
ทะลึ่งทะเล้นเรื่อยไปให้รอดตัว
มีบ้างไหมสีลปัญญาสมาธิ
เตือนสติคนอื่นให้จำใส่หัว
แต่ตนเองหลงตัณหาหน้ามืดมัว
ช่างน่ากลัวเหลือเกินจำเดินลา
18 มกราคม 2549 08:19 น.
คนทะเล
รินรินกลิ่นผกาเต็มนาสิก
ใจระริกสวยนี้มาลีหลาย
ทั้งจำปาจำปีมีมากมาย
หอมเหลือร้ายนมแมวแก้วพะยอม
ถามเจ้าของสวนสวรรค์พันธุ์ไม้สวย
โปรดตอบด้วยเหตุใดไร้โมกหอม
เขารับลูกจะปลูกไว้ให้ดมดอม
หนึ่งปีพร้อมให้คืนมาชื่นทรวง
ป่านนี้หนอช่อโมกน้อยบานคอยแล้ว
กลิ่นคงแผ่วทั่วโลกเจ้าโมกหลวง
คงมีดอกออกสะพรั่งบังโมกพวง
เวลาล่วงหนึ่งปีรีบรี่ไป
กวาดสายตารอบรั้วทั่วสวนสวย
หอมระรวยโมกต้นอยู่หนไหน
มองมิเห็นโมกแดงแสลงใจ
ต้องร่ำไห้สัญญาค่าไม่มี
ได้แต่พ้อคนรอโมกผู้โชคร้าย
สุดอับอายหวังชื่นไม้ในสวนศรี
ไร้วี่แววแผ่วกลิ่นโมกราชินี
โอ้คนดีใยหลอกหยอกน้องยา
หรือว่าดินไม่เหมาะจึงเพาะยาก
โมกจึงจากสวนศรีที่ฝันหา
โมกอะไรไม่มีแม้โมกลา
ต้องหลบหน้าคนฝันหวานต้องซานซม
หอมเอยหอมดอกใดไม่สร่างโศก
หลงมนต์โมกพาใจให้ชื่นขม
เจ็บเกินฝืนชื่นผกาชีวาตรม
หลงคารมเจ้าของสวนแทบม้วนมรณ์
โมกซ้อนเอยอยู่ไหนใจจดจ้อง
แต่เจ้าของดูแลแต่รักซ้อน
หวังชื่นดอกโมกน้อยค่อยหลับนอน
กลับต้องร้อนอุราน้ำตาริน
โมกแคระจ๋าข้าแลชะแง้หา
เห็นเฟื่องฟ้าน้ำพุกุหลาบหิน
อยากเอาหน้าซ่อนไว้ฝังในดิน
เมื่อไร้กลิ่นโมกที่ปองที่ต้องการ
มีโมกมันโมกแดงดอกขาว
บานพร่างพราวแค่ตรงนั้นในฝันหวาน
โลกความจริงสุดช้ำหลงคำมาร
เคยโปรยหว่านล้อเล่นมิเป็นจริง
รินรินกลิ่นใดไม่เป็นสุข
มีแต่ทุกข์น้ำตาตกในอกหญิง
ขาดกลิ่นหอมให้ใจได้พักพิง
คนเคยนิ่งอกเดาะเพราะโมกงาม
15 มกราคม 2549 16:32 น.
คนทะเล
ถึงคราวความโศกเศร้า มาเยือน
เจ็บยิ่งคนลาเลือน หม่นไหม้
ทุกข์ไร้สิ่งใดเหมือน รักห่าง ทางใจ
มิว่างมาเคียงใกล้ ปล่อยคว้างเดียวดาย
คนไกลตาลาลืม รักดูดดื่มเริ่มจางหาย
ลมพาหวานผ่านกราย หมายสมปองต้องซึมเซา
เดือนแจ่มฟ้ากระจ่าง ใจกลับว่างเปลี่ยวเงียบเหงา
วันนี้มีเพียงเงา เคล้าน้ำตาอุราตรม
ลมดึกโชยโบยโบก รินกลิ่นโมกยิ่งขื่นขม
น้ำค้างหยาดพร่างพรม ข่มอาลัยมิให้จำ
รักเศร้าเขาล่อหลอก คำหวานหยอกให้ขำขำ
ฝืนลาคนใจดำ น้ำตานองต้องอดทน
พอเล่ห์เสน่ห์ร้าง ปลีกตัวห่างหายล่องหน
เส้นทางรักมืดมน ค้นดวงใจเขาไม่เจอ
หน้าส่วนตัว
740
