18 กุมภาพันธ์ 2552 15:33 น.

คิดถึงน้องตุ๊กตา

เมื่อครั้งฉันเป็นเด็กยังเล็กอยู่
ได้เดินดูสินค้าห้างช่างสุขสันต์
แสนหลงไหลหมายปองต้องใจครัน
เฝ้าใฝ่ฝันเป็นเจ้าของน้องตุ๊กตา

ตุ๊กตาญี่ปุ่นหุ่นเพรียวสวย
น่ารักด้วยสีสดใสให้หรรษา
สวมชุดกิโมโนโอ้กานดา
กิริยาเรียบร้อยชม้อยมอง

จำได้ว่าที่บ้านนั้นก็มีอยู่
ใส่ในตู้อย่างดีสีไม่หมอง
แต่บัดนี้หายไปไหนใครครอบครอง
คิดถึงน้องตุ๊กตากลับมาเอย

เดี่ยวขิม เพลงแป๊ะฮวยพัง

15744

love

comment

16 กุมภาพันธ์ 2552 14:54 น.

เพื่อนเอย...เพื่อนเคยเป็นเช่นนี้ไหม

ครูกระดาษทราย

เพื่อนเอย...เพื่อนเคยเป็นเช่นนี้ไหม
วันที่ฟ้าไม่เป็นใจได้ดังหวัง
อยากย่างก้าวแต่แขนขาไร้พลัง
อุปสรรคประดังโถมถั่งมา

ดุจตะวันอ่อนอับลับแสงส่อง
แสงสีทองกลับมืดมิดปริศนา
พายุพัดซัดกระหน่ำซ้ำไม่ซา
ต้องกายาเหน็บหนาวคราวเปียกปอน

และในบางราตรีที่เงียบเหงา
เมฆสีเทาทาบนภางค์ลางสังหรณ์
ดาราเคยเป็นเพื่อนเกลื่อนอัมพร
ทั้งจันทรจรเลือนไม่เยือนกัน

แม้ว่าเป็นเช่นว่าอย่าท้อแท้
อย่ายอมแพ้จ่อมจมซมโศกศัลย์
สุขหรือทุกข์ร้อนหรือเย็นเห็นทุกวัน
ตัวเรานั้นกำหนดวางทางเลือกเอา

จงเปิดใจในโลกกว้างทางชีวิต
เพ่งพินิจพิจารณาว่าความเหงา
อยู่ดายเดียวเหลียวพบสบสุขเรา
พาบรรเทาความวุ่นวายกายอุรา

ฟ้าที่หม่นฝนที่ตกโชกชุ่มชื้น
ช่วยพลิกฟื้นผืนดินฉ่ำนำพฤกษา
ไม้เติบใหญ่ได้ผลิดอกออกผลมา
แผ่กิ่งก้านสาขาพาร่มเย็น

อีกด้านหนึ่งซึ่งตรงข้ามกับความเขลา
อย่ามัวเศร้าตีค่าว่าที่เห็น
เป็นเรื่องทุกข์ลำบากยากลำเค็ญ
ด้วยร้อนเย็นอยู่ที่จิตลิขิตเอา

เพลงเปิดใจ

2540

love

comment

12 กุมภาพันธ์ 2552 12:12 น.

ชมพูพันธุ์ทิพย์

ครูกระดาษทราย

เจ้าชมพูพันธุ์ทิพย์กลีบแกมม่วง
ดอกเป็นพวงแย้มรับกับคิมหันต์
ช่างเบิกบานตระการตาพาสุขครัน
ลมพลิ้วพลันปลิวโปรยโรยสู่ดิน

เป็นสัญญาณกาลเวลาพาสดับ
ย่อมลาลับดับสูญไปให้ถวิล
ความสวยสดงดงามตามอาจิณ
ย่อมมีสิ้นสุดลงอย่าสงกา

ดั่งชมพูพันทิพย์กลีบม่วงหวาน
งามไม่นานก็เหี่ยวไปในสังขาร์
อย่ายึดมั่นถือมั่นอันอัตตา
ย่อมเสื่อมซามาทำดีสิยั่งยืน

เพลง หลักความจริง

คิดถึงภาพในอดีต ที่ มศว ตอนเราเรียนอยู่ปี ๑
ดอกชมพูพันธุ์บานสดใส ริมสนามงดงามมาก

ยามเดินจากคณะศึกษาศาสตร์ไปหอสมุด
มีดอกชมพูพันธุ์ทิพย์ร่วงอยู่บนพื้นมากมาย

ร่วงโรยตามกาลเวลา ทับถมเป็นปุ๋ยยังมีคุณค่า

แม้สวยงามปานใด ก็ย่อมต้องเหี่ยวเฉาไป

แม้จะอยู่สูงปานใด ก็หล่นสูพื้นดิน เมื่อถึงกาลเวลาของมัน

ขณะที่อยู่ที่สูง ก็เป็นร่มเงาให้เรา เราไม่ลืมคุณเจ้าชมพูพันธุ์ทิพย์

อีกฟากฝั่ง เมื่อมองจากคณะศึกษาศาสตร์มา ก็พบเจ้าทุกมุม

จอดรถไว้ตรงทั้งวัน พอเลื่อนรถออกไป ดอกชมพูพันทิพย์ อยู่บนหน้ารถ เหมือนจะตามกลับบ้านด้วยเลย

แต่มุมนี้ก็ยังไม่ทิ้งความงามเป็นอมตะ หอนาฬิกาของพวกเรา
เวลาเรียนอยู่ที่คณะศึกษาศาสตร์ ชั้น๗ ยามบ่าย ใกล้เวลากลับบ้านเราจะแอบมองไปที่หอนาฬิกานี้ เราเห็นอาจารย์เชาวลิต ที่สอนวิชาวิจัยเองก็มองเช่นกัน๕๕๕๕๕๕๕....
นี่คือ...นาฬิกาของทุกคน

............แต่วันนี้เหลือเพียงหอนาฬิกา และต้นชมพูพันธุ์ไม่กี่ต้น เพราะสนามของเราถูกขุดเจาะเพื่อสร้างที่จอดรถใต้ดิน..........ฉันคิดถึงเธอ เจ้าชมพูพันธุ์ทิพย์..........