27 พฤศจิกายน 2548 14:07 น.
จิตรนัย
ปาดน้ำตาแทนหมึกจารึกถ้อย
แทนคำพูดเป็นร้อยที่คอยกลั่น
เธอต้องการจากลาไม่ว่ากัน
แต่เขานั้นมารับเธอกับตา
หน้าเธอสวยแต่ใจกับไม่ซื่อ
ทำคนบื้อคิดมากจวนอยากบ้า
หากปากเธอไม่เคยเอ่ยรักมา
ฉันคงไม่ใจกล้าน้ำตานอง
เธอได้รักความสุขไปทุกอย่าง
ทิ้งฉันอยู่ระหว่างท่ามกลางห้อง
ไม่มีเศษเมตตาเผลอมามอง
ก่อนเธอต้องก้าวห่างกับบางใคร
กลีบดอกโศกล่วงหล่นลงบนพื้น
ทนกล้ำกลืนรักร้าวคราวหมองไหม้
ฝืนอยู่อย่างเหว่ว้าทอดอาลัย
สุดขืนใจลืมลงเพราะคงรัก
ได้แต่คิดทบทวนหวนรำลึก
ความรู้สึกไออุ่นเคยหนุนตัก
หนาวแสนหนาวก็หายกายพิงพัก
และรู้จักซาบซึ้งคิดถึงกัน
อยากจะลืมรักหวานวันวารนี้
ตราบยังมีหัวใจเต้นไหวสั่น
วอนเธอหลังตัดสวาทขาดสัมพันธ์
แม้ความฝันช่วยเอาไปอย่าให้เจอ
3 พฤศจิกายน 2548 14:56 น.
จิตรนัย
ปล่อยน้ำตารินไหลจากใจนี้
ล้างราคีรักร้าวถึงคราวพ่าย
หลังเธอมอบรอยช้ำไว้ทำลาย
ด้วยคำร้ายว่าฉันนี้ดีเกินไป
ทุกถ้อยคำเธอบอกยิ่งตอกย้ำ
ฝังจดจำทบทวนยังหวนไห้
มีดกรีดกายเป็นแผลแค่ห่างใจ
แต่คำเธอกรีดฤทัยไปชั่วกาล
...
คำเธอแรงยิ่งกว่ามาตบหน้า
เหมือนกับท้าหัวใจให้พลุ่งพล่าน
อยากทิ้งกันก็บอกมาถ้าต้องการ
จักยอมผ่านให้เธอเจอคนเลว
หน้าส่วนตัว
1254
