29 กันยายน 2548 21:13 น.
จิตรนัย
เพื่อนสนิท
เป็นเพราะใจใกล้ชิดสนิทสนม
กับอารมณ์บางครั้งที่พลั้งเผลอ
ลืมคิดไปว่าฉันนั้นเพื่อนเกลอ
เลยรักเธอทั้งใจในสัมพันธ์
ทนเก็บความรู้สึกส่วนลึกไว้
ทั้งที่ใจเธออาจไม่คาดฝัน
ว่าเพื่อนที่คบหามานานวัน
กลับแปรผันคำว่า"เพื่อน"ไม่เหมือนเคย
ยิ่งเจอเธอทีไรยิ่งใจสั่น
กายใกล้กันแต่ว่าใจชาเฉย
เธอนั้นไม่คิดอย่างฉันบ้างเลย
หากยังเอ่ยรักไปคงไม่ดี
ผันตัวเองแยกทางแล้วห่างเหิน
เจ็บเหลือเกินหัวใจกระไรนี่
มิอาจอยู่เคียงข้างอย่างเคยมี
กับวันนี้รักเพื่อนเกินเพื่อนรัก
21 กันยายน 2548 21:23 น.
จิตรนัย
เสียงของใครเรียกหามาหลายหน
ทำใจคนหวาดหวั่นและสั่นไหว
เสียงแว่วมาหวานหวานกังวานไกล
ทำหัวใจทึกทักอยากรักเธอ
จึงเสาะหาต้นเสียงสำเนียงหวาน
โหยมานานในภวังค์อันพลั้งเผลอ
วอนสวรรค์ให้ฉันนั้นได้เจอ
รักเสมอเป็นใครไม่สำคัญ
เสียงแว่วแว่วเลือนลางเริ่มห่างหาย
ฟังดูคล้ายสิ้นสุดต้องหยุดฝัน
อีกหนึ่งเสียงสะอื้นขึ้นฉับพลัน
ยากเกินกลั้นความท้อทรมาน
หนึ่งบทเรียนจากความโศกโลกหรรษา
น้ำนองตาตอบรับเสียงขับขาน
ทิ้งร่องรอยปวดร้าวแสนยาวนาน
แลกกับการได้ยินเสียงเพียงชั่วคราว
20 กันยายน 2548 15:07 น.
จิตรนัย
ฉันมิใช่นกแสกคนแปลกหน้า
เธอทำท่ารังเกียจมองเดียดฉันท์
แค่มีใจดวงหนึ่งคิดถึงกัน
ทุกทุกวันอย่างนี้มีเรื่อยไป
มอบความรักความห่วงมิลวงหลอก
กลับโดนตอกด้วยคำทำหมั่นไส้
ชาติที่แล้วฉันร่วมทำกรรมอันใด
เธอจึงไม่สังเวชและเมตตา
รู้ดีแล้วว่ามีรักมักต้องช้ำ
แม้เธอทำให้อกหักเจ็บหนักหนา
แลกกับการอยู่ใกล้ในทุกครา
ฉันไม่ว่าหรอกนะจ๊ะคนดี
ใจเอ๋ยใจไม่เข็ดเข่าเช็คหน้า
ยอมทนบ้าอับอายขายศักดิ์ศรี
หวังสักวันเธอเมตตาและปรานี
เป็นเทพีหัวใจไม่เลือดเย็น
15 กันยายน 2548 15:28 น.
จิตรนัย
ในกลางดึกมีเดือนเป็นเพื่อนเหงา
เผลอใจเศร้ารับพิษความคิดถึง
แสงจันทร์นวลชวนย้ำรักรำพึง
หวังเด็ดดึงดอกฟ้ามาอีกคราว
ต้องโทษจันทร์สวยผ่องบนท้องฟ้า
ทำเหว่ว้าปวดเจ็บทนเหน็บหนาว
โหยไห้หาอาวรณ์ย้อนเรื่องราว
ถึงความร้าวระทมไม่สมรัก
หรือฉันมีเพียงสิทธิแค่คิดถึง
กับคืนหนึ่งบอบช้ำระกำหนัก
กับความหวังสิ้นสุดหยุดชะงัก
เมื่อพบพักตร์คนดีนั้นมีใคร
เขาหยอกเธอยิ้มหวานสำราญสุข
ฉันยิ่งทุกข์ร่ำร้องจนหมองไหม้
ภาพบาดตาสั่งสอนคนจรไกล
ชู้ทางใจเป็นแค่ฝันมันไม่จริง
14 กันยายน 2548 05:59 น.
จิตรนัย
เธอชอบดาวบนบ่าอวดราศี
ฉันชอบที่แสงดาวแพรวพราวใส
เพราะดาวแพงตัวเธอยอมเผลอใจ
มองข้ามใครคนหนึ่งซึ่งชอบดาว
เธอคาดหวังอยากเป็นเช่นหงส์เหิน
หวังทางเดินเลือกควงคนห้วงหาว
หลงแสงเงินเจิดจ้ากว่าแสงพราว
ทุกย่างก้าวเธอทุรนอยากพ้นดิน
ทุกค่ำคืนฉันวอนขอพรฟ้า
ขอไว้ว่ารักแท้ไม่แพ้สิน
จนกว่าเธอรู้จักค่าน้ำตาริน
เจ็บแดดิ้นร้อนรนสอนคนดี
หวังดาวใจของฉันเลิกฝันหรู
ย้อนมองดูคนซื่อตรงขอบ่งชี้
ยังคอยดาวกลับมาทุกนาที
ก่อนไม่มีใครมองหมายปองดาว
หน้าส่วนตัว
1281
