30 กรกฎาคม 2550 21:13 น.
จิตรำพัน
เหตุการณ์ที่พานพบสบประจักษ์
อุปสรรคมักจะสร้างคนขึ้นใหม่
เป็นคนที่เติบโตยิ่งขึ้นไป
สร้างให้ใจแข็งแกร่งยิ่งกว่าเดิม
คนเราเมื่อก้าวข้ามอุปสรรค
ตาได้พักให้มองเห็นทางสร้างเสริม
ทางไร้หนามแลเห็นมาเพิ่มเติม
ช่วยฮึกเหิมจิตใจพูนทวี
ขอเพียงแค่มีสติแลยั้งคิด
ขอเพียงจิตหยุดหลงพินิจที
ขอเพียงใจมองให้กว้างทางที่มี
ขอเพียงที่เราวิเคราะห์ให้ถูกทาง
"อุปสรรคมีไว้เพื่อฝ่าฟัน ไม่ใช่เพื่อท้อแท้
อุปสรรคมีไว้เพื่อพิสูจน์ ไม่ใช่เพื่อเย้ยหยัน
คนเราเมื่อก้าวข้ามอุปสรรคได้ เมื่อนั้นเราชนะ"
30 กรกฎาคม 2550 12:14 น.
จิตรำพัน
นัยตาสองจ้องมองเหมือนถามตอบ
ระวังหลอกลวงใจตามที่เห็น
อันหญิงชายบางครั้งเปลี่ยนประเด็น
ดังตาเห็นหญิงจองรักจ้องมองชาย
แต่หากว่าชายจ้องมองเธอตอบ
ไม่เอ่ยบอกเอื้อนเอ่ยรักหญิงใจหาย
เขารักเราจริงหรือไม่จิตวุ่นวาย
หญิงอยากได้คำชัดเจนส่งตรงใจ
รีบเถอะชายหากมั่นใจรีบโอษฐ์เอ่ย
รีบเปิดเผยความใจจิตอย่าเก็บไว้
หากไม่รีบอาจพลาดพลั้งหญิงอ่อนใจ
หญิงอาจไกลไม่รอครองรักแท้จริง
30 กรกฎาคม 2550 11:54 น.
จิตรำพัน
ยากแท้ เขียนเรื่องสั้น สุดหวาดหวั่น ในคำเขียน
ยากแท้ ถ้อยคำเรียง กลัวบ่ายเบี่ยง ประเด็นไกล
ตัวเรา ยากบังคับ กำหนดจับ ให้อยู่ใกล้
ทำนอง กำหนดไว้ คงให้ได้ จบเรียงเรื่อง
เริ่มคิด ก็เริ่มป่วน วาจารวน วกวนเนื่อง
ไอเดีย แทรกใหม่เนือง นึกแล้วเคือง ความคิดตน
เพียงเริ่ม ก็ต้องหยุด บรรทัดคุด คิดคำสน
คำเขียน ช่างซุกซน เหมือนเล่นกล อยู่ในที
ไม่เขียน กลับนึกได้ น่าพอใจ เขียนเร็วรี่
พอเริ่ม กลับหลบหนี คำพาที ไม่แยบยล
อาจเพราะ ความรู้อ่อน ห่างอ่านสอน ปัญญาจน
ต้องกลับ ทวนสืบค้น ให้น่าสน เกิดปัญญา
ความคิด จึงบังเกิด ได้แพร้วเพริศ นำศึกษา
ไขว่คว้า แสวงมา ซึ่งตำรา รอบรู้ตน
28 กรกฎาคม 2550 21:35 น.
จิตรำพัน
ห่างเหิน ห่างฝัน ห่วงหา เวลา ผกผัน สั่นไหว
หลายอย่าง ประดัง แกว่งใจ จิตไร้ กำลัง ฝ่าฟัน
ต้องสู้ ฟันฝ่า เหนื่อยล้า น้ำตา รินหยด อกสั่น
กลั้นเก็บ ไว้สุด จาบรร ใจหวั่น ท้อเกิน เยียวยา
ฝืนสู้ เต็มแรง มีอยู่ ใจรู้ กายตน ห่วงหา
อยากพัก อยากผ่อน อยากลา เหนื่อยล้า เรี่ยวแรง สิ้นไป
กลับฟื้น เมื่อกาล ผันผ่าน เนิ่นนาน คิดถึง ใฝ่หา
รีบแวะ รีบเวียน พบพา พูดจา ภาษา กวี
ถึงแม้ อาจจะ ไม่เก่ง ใจเร่ง คะนึง ฝันถึง
รักที่ จะขับ รำพึง ดื้อดึง จนได้ บทกลอน
ไม่รู้ กาลหน้า อนาคต ไม่รู้ จรด เมื่อไหร่
ไม่รู้ บทกลอน จากใจ จะได้ ขึ้นสู่ หน้ากวี
หากงาน หนักหนา ใจหวัง คงยัง แวะเวียน ที่นี่
หากเหนื่อย บทกลอน อ่อนใจ คงไร้ เรี่ยวแรง จรดลง...
"คนเราเกิดมาเพื่อทำ หน้าที่
แต่บางครั้ง หน้าที่อาจไม่ใช่สิ่งที่รัก
และบางครั้ง สิ่งที่ทำอาจไม่ใช่สิ่งที่รัก
สิ่งที่ชอบ สิ่งที่ต้องการ อาจสวนทางกันกับสิ่งที่ต้องทำ
ไม่มีใครฝืนหน้าที่ได้"
7 พฤษภาคม 2550 12:40 น.
จิตรำพัน
ได้ แต่หวังว่าสักวันจักได้คิด
ลอง พินิจตริตรองให้เกิดผล
ได้ เดินทางที่ถูกไม่อับจน
รู้ ทางตนพอเพียงและแบ่งปัน
ไม่ อยากเห็นประเทศร้อนระอุ
แบ่ง แยกยุฆ่าฟันให้เป็นฝัน
แยก เหตุผลอารมณ์ร้ายออกจากกัน
แดน ไทยนั้นย่อมอยู่ได้ทั่วทุกคน
รัก กันไว้เอื้อเฟื้อและเผื่อแผ่
แผ่น ดินแม่คงอยู่และสุขสันต์
ดิน น้ำ ฟ้า และอากาศ อยู่ร่วมกัน
ไทย รวมกัน คงอยู่ ชั่วฟ้าดิน...
หน้าส่วนตัว
1837
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟจิตรำพัน
