14 กุมภาพันธ์ 2549 09:49 น.
จีด้า
20 ปีย่าง21 แล้วสินะที่วันนี้ของทุกปีฉันก็ต้องมานั่งเหงา
นั่งฟังเพลงคนเดียวอยู่อย่างนี้ ทั้งๆที่ปีนี้ฉันคิดว่าฉันจะไม่เหงาอีกแล้ว
เพราะฉันมีคนๆหนึ่งคอยห่วงใย พูดคุยผ่านทางโทรศัพท์
แม้ฉันจะยังไม่เคยพบกันกับเขาจริงๆ จังๆ สักที
แต่ฉันก็รู้สึกได้ถึงความอบอุ่นที่เขามอบให้ ผ่านตัวอักษรของความคิดถึง
ผ่าน sms บ้าง E-mail บ้าง
แต่...เปล่าเลย
ฉันกลับเหงากว่าเดิม แถมยังเจ็บปวดเหลือเกินกับหัวใจข้างซ้ายที่โดนกระชากออกไป
ด้วยน้ำมือของคนที่เขาบอกว่า ..ไม่อยากจะถลำลึกกับฉันไปมากกว่านี้
เขาบอกว่าเขาคิดถึงฉันมากขึ้นทุกวัน
จนกลัวว่าวันหนึ่งเขาจะทนไม่ได้
วันนี้เขาจึงขอ..จากไป
แต่ยิ่งไปกว่านั้นเขาบอกกับฉันว่า
เขาชอบผู้หญิงคนใหม่แล้ว
เดือนนี้ที่เขาไม่ได้โทรมาหาฉัน ที่เขาบอกว่าเงินหมด เขาโกหก
เขาขอโทษ เขาบอกว่าเขาโทรหาเธอคนนั้นได้ประมาณ 1 เดือนแล้ว
ฉันควรจะเสียใจไหมนะ
วันที่ฉันไม่อยากจะให้เกิดขึ้นมันก็เกิดขึ้นจนได้
เขาบอกเลิกฉัน
............................
............................
ด้วยเหตุผลหลายๆอย่างที่เขาสามารถจะหามาอ้างได้
ฉันบอกกับตัวเองว่าฉันไม่ได้เสียใจ
ที่น้ำตาไหลก็เพราะฝุ่นเข้าตา
วันสุดท้ายที่เราคุยกัน ก่อนโทรไปหา
ฉันคิดคำพูดไว้มากมายว่าจะเริ่มต้นอย่างไรดี
แต่เอาเข้าจริงๆ ฉันได้แต่นิ่งอึ้งที่ได้ยินเสียงทักทายแบบหงุดหงิด
จากคนที่ฉันคิดถึงแทบขาดใจ
ก้อนสะอื้นแล่นมาจุกที่คอ
ยากเย็นเหลือเกินที่ฉันจะกลืนมันลงไปได้
คุยอยู่นาน...จนในที่สุดฉันก็ได้รูว่า
ฉันคงไม่ได้อะไรๆ ที่เคยเป็นของฉันกลับคืนมา
ฉันสูญเสียเขาไปอย่างสมบูรณ์แล้ว
เสียงของฉันเริ่มขาดหาย
คำพูดใดๆ ไม่สามารถหลุดลอดออกมาจากปากของฉันได้
เขาถามฉันว่า....ฉันร้องไห้หรือ??
ฉันจะตอบได้อย่างไรว่าใช่ ......ตอนนี้น้ำตาฉันกำลังไหล
หัวใจฉันเหมือนถูกบีบ แรงขึ้นๆ
ฉันเหนื่อยเหลือเกิน อยากจะล้มตัวลงนอน
และหลับให้สนิทมันเสียเลยในตอนนั้น
ฉันไม่อยากฟังอะไรๆ อีกแล้ว
สุดท้าย....เขาบอกให้ฉันรักษาตัวให้ดี
เขาบอกว่าเป็นห่วงฉัน....และขอให้ฉันหาแฟนใหม่ได้เร็วๆนะ
แฟนใหม่งั้นเหรอ...ฉันจะไปหาจากที่ไหนล่ะ??
ฉันจะขอบคุณเขาดีไหมนะที่..จากฉันไป
ทั้งๆที่เขาเคยบอกเอาไว้ว่า
"ไม่ว่าอย่างไรเราจะไม่บอกเลิกเธอ ...จนกว่าเธอจะบอกเลิกเราเอง"
ตอนนั้นทำไมฉันถึงเชื่อเขานะ
วันนี้ฉันยังใช้ชีวิตปกติ (พยายามให้ปกติ)
ในรั้วมหาวิทยาลัย ที่ดูยังไงๆ
ก็ดูไม่เหมือนมหาวิทยาลัยในวันเก่าๆที่ฉันมีเธอ
.....เสียดายจังที่ฉันจะไม่ได้เล่าวีกรรมเปิ่นของฉันให้เธอฟังอีกแล้ว
.....วันนั้น..ถ้าฉันไม่หงุดหงิด
พูดคุยกับเธอดีๆ เหตุการณ์จะเป็นอย่างววันนี้ไหมนะ...ฉันถามตัวเอง
หึ..คงไม่หรอก สักวันมันก็คงจะกิดขึ้นอยู่ดี ไม่ช้าก็เร็ว
สุดท้าย ฉันอยากบอกว่าขอโทษ ..ที่วันนั้นฉันทำตัวไม่น่ารัก
ฉันหวังว่าเธอคงไม่ใส่ใจ เพราะเธอมีคนที่ต้องเอาใจใส่
จนเกินจะคิดถึงเรื่องของฉันใช่มั้ยล่ะ
เสียดายจังที่ความรู้สึกดีๆ ของเจบลงเพียงแค่ ชาญชาลาที่ 9 เศษ 3 ส่วน 4
ถ้าฉันมีเวทย์มนตร์ก็คงดี.....
วันนี้ผ่านมานานแค่ไหนแล้วนะที่เธอไม่อยู่
ฉันไม่ได้คิดถึงเธอแล้ว
แค่แอบไปซื้อชามะนาวที่แสนเกลียดมากินเวลาเครียดๆ (ของชอบของเธอไงล่ะ)
หยิบสุดบันทึกเล่มเก่าๆมาเปิดอ่าน
น้ำตาไหลจนไม่มีจะให้ไหล
ฉันยังแอบได้ยินเสียงอันอ่อนนุ่ม อบอุ่นของเธอ ..จากที่ไกลแสนไกล
ขอบคุณมากมายกับเสียงเพลงในวันเก่าๆ ที่เธอร้องให้ฉันฟัง
วันนั้นเธอซ้อมดนตรี....อยากบอกว่าเธอเล่นกีตาร์ได้เพราะมาก
เสียดายที่ฉันไม่มีโอกาสได้ฟังเธอเล่นระนาดเอกที่เธอถนัด
แต่คงมีคนฟังแทนฉันแล้วสินะ^^
..คงถึงเวลาแล้วใช่ไหม...ที่ฉันจะต้องก้าวเดินเสียที
ขาฉันเป็นอัมพาตมาตั้งแต่ตอนนั้น..วันที่ฉันล้ม
เธอช่วยฉันหน่อยได้ไหม
ถือซะว่ามันเป็นคำขอร้องสุดท้ายจากฉัน..คนที่เธอเคยรัก
ช่วยเก็บฉันไว้ในหัวใจ...แม้จะเป็นซอกหลืบที่ลึกสุดก็ตาม
forfet me not แปลว่าอย่าลืมฉัน
และที่สำคัญช่วยอวยพรให้ฉันสมหวังกับความรักครั้งใหม่
ช่วยไปถามผู้ชายคนหนึ่งที...ว่าเขาล้มลงเมื่อวันนั้น
เขาลุกขึ้นได้หรือยัง??
เขาบ่นอยู่เสมอว่าไม่มีใครรักเขา..
บอกเขาทีว่าผู้หญิงคนหนึ่งเป็นห่วง...เท่านี้แหละที่ฉันต้องการ
............
............แล้วฉันจะถามเขาด้วยตัเองว่าเขาพร้อม
"จะมานับหนึ่งด้วยกันกับฉันไหม"
แม้เขาจะตอบว่า "ไม่" แต่ฉันก็ดีใจ
ที่ฉันสามารถคิดจะเริ่มต้นใหม่กับใครๆ ได้เหมือนเดิม
....แม้ว่าฉันจะไม่เคยลืมเธอเลย
14 มกราคม 2549 18:16 น.
จีด้า
ฉัน......
ถ้าเปรียบความรักของเธอกับฉันตอนนี้
บอกได้เลยว่าเราเดินบนเส้นขนาน
ในขณะที่ฉันคิดถึงเธอทุกลมหายใจเข้า-ออก ของ24ชม. ใน 1วัน
เธอกลับกำลังคิดถึงใครอีกกี่คนที่เขาผ่านเข้ามาในชีวิตของเธอ
เธอ....ดอกไม้แสนสวยในแจกันคริสตัล หรู เริ่ด ทันสมัย
วางประดับไว้ที่โรงแรมหรูหรากลางเมืองหลวง เธอมีค่ามีราคา จนยากที่ฉันจะซื้อหาเธอมาประดับที่ห้องของฉันได้ เพราะฉันพักที่ห้อง Economy room
ไม่ใช่ ห้อง suite ที่มีระดับ
ฉันก็ได้แต่มองเธอที่คนจัดดอกไม้นำเธอไปส่งตามห้องต่างๆ
กลีบของเธอบอบบาง พราวไปด้วยหยดน้ำเกาะ ดูสดชื่นเหลือเกิน
ฉันชอบเธอจังดอกไม้แสนสวย กลิ่นของเธอหอมเหลือเกิน
เมื่อไหร่ที่ฉันมีเงินมากพอฉันจะซื้อหาเธอมาไว้ที่ห้องบ้าง
แต่ตอนนี้ฉันต้องเดินทางต่อแล้ว
เศร้าเหลือเกินที่ฉันจะไม่เห็นเธอ
แต่ไม่เป็นไรหรอก ฉันรู้ว่าเธออยู่ที่นี่
รอฉันนะ แล้วสักวันฉันจะกลับมา
แจกัน....
ฉันดีใจจังที่ได้เกิดมาเป็นแจกันในโรงแรมหรูแห่งนี้
วันๆฉันได้พบเจอดอกไม้หลากหลายชนิด สวย หายาก
และที่สำคัญแพงมากซะจนบางคนไม่กล้าซื้อ
แต่ใครจะรู้บ้างไหมดอกไม้ที่ฉันหลงรักนั้นคือดอกมะลิ
ฉันเฝ้ารอให้คนสั่งดอกมะลิมาแรมปีแล้ว
ไม่มีเลยสักคนที่รู้ถึงความต้องการของฉัน
ใครว่าเป็นแจกันไม่ทุกข์กันล่ะ
ดูฉันสิ......ฉันอยากเกิดมาคู่กับดอกมะลิ
แต่ใครๆ ก็เอาดอกลิลลี่มาคู่กับฉัน
ดอกไม้...
ฉันดอกลิลลี่ ราชินีดอกไม้ที่ใครๆก้หมายปอง
ฉันภูมิใจที่ใครๆก็หลงเสน่ห์ฉัน
แต่ใครจะรู้ล่ะ ว่าฉันชอบย้ายตัวเองไปอยู่ในแจกันแบบไหน
ฉันหลงรักแค่แจกันที่เป็นแก้วใบเดียวแค่นั้นล่ะ
ดูไม่ไหมาะกันเลยใช่ไหมล่ะ
นั่นแหละที่ใครๆเขาก้ไม่เอาแก้วมาคู่กับฉันซักที
ใครว่าฉันไม่ทุกข์กันล่ะ
ผู้แต่ง.....
ฉัน รู้ว่าเกิดมาเลือกเกิดไม่ได้ แต่เลือกที่จะเป็นได้ แต่รู้ไหม
สิ่งหนึ่งในที่ชีวิตที่ฉันไม่สามารถครอบครองได้
คือผู้ชายที่ฉันรัก
ฉันจึงได้รู้ว่าบางทีคนเราก้ไม่ต้องไปให้ถึงจุดหมาย
แค่เก็บเกี่ยวความสุขตามรายทางที่ผ่านให้ได้มากที่สุดก็พอแล้ว
วันนี้ฉันรู้ว่ายังไงฉันก้ไปไม่ถึงจุดหมาย
แต่ขอให้ความสุขแบบนี้อยู่คู่ฉันตลอดไป
จาก ผู้หญิงอกหัก
11 มกราคม 2549 18:12 น.
จีด้า
ฮาโหลนี่เราเอง ไปห้างกันเถอะจ๊ะที่รัก เหอๆๆ เธอต้องไม่ปฏิเสธเราแน่ๆ เพราะเราไปห้างกันบ่อยๆ ทุกครั้งที่ฉันโทรไปชวน แต่แล้ว โอ้ไม่นะเธอตอบกลับมาน้ำเสียงเปี่ยมสุขว่า เราเล่นเกมส์อยู่ กรี๊ดดดดด.....เกิดอะไรขึ้นกับเพื่อนทั้งสองของฉันเนี่ย เล่นเกมส์งั้นเหรอ จริงเหรอที่เพื่อนทั้งสองของฉันจะติดเกมส์อ่ะ โห เกมส์นี้มันต้องหลอกลวง มอมเมา มีสื่อลามกอนาจารเพียบแน่ๆเลย โฮ่ๆ(ประมวลผลจากสองคนสวยอย่างฉันเอง อิอิ) แงแล้วฉันจะไปห้างกะใครอ่า??
หลังจากที่เดินหอบ ขาลาก กลับมาจากห้างคนเดียว ฉันก็ตรงมาที่หอพักเพื่อนล้มตัวลงนอนเอาแรงไว้สู้รบปรบมือกับรายงานของอาจารย์ที่ตองอยู่บนโต๊ะ
แค้นก้แค้นที่ต้องไปเดินคนเดียว แต่ก้ช่างเถอะเดินๆ ไว้จะได้ชิน ก้ไอ้เรามันตัวคนเดียวนี่นาเหอๆ ไม่มีแฟนอย่างคนอื่นเค้าก็สบายอย่างนี้แหละ อยากไปไหนก้ไป วันๆ ไม่ต้องเจียดเวลาทำการบ้านไปกินข้าว ดูหนัง ฟังเพลงกะใคร สบายจะตาย คิดได้อย่างนี้ก้โล่งอกหน่อยเฮ้อ.....ทำการบ้านต่อดีกว่าเราชีวิตนักศึกษามหาวิทยาลัยมันก้อย่างนี้ล่ะ ยอมเหนื่อยวันนี้ เพื่อนสิ่งดีๆ ในวันหน้า
หลังจากที่เพื่อนๆทั้งสองของฉันหายหน้าไป 1 อาทิตย์เต็มๆ ก้มีเสียงเรียกเข้ามาที่โทรศัพย์ของฉันที่นานๆ จะมีคนหลงโทรเข้ามาทีนึง
ฮาโหล ว่าไงจ๊ะยัยแจน ได้ยินข่าวว่าไปช็อปปิ้งคนเดียวสนุกไหมล่ะ++
สนุกกะผีอะไรล่ะ หน็อยนี่ยัยเนมเธอประชดฉันเหรอ ชิ เลิกคบ
โอ๋ๆๆ เราล้อเล่นน่ะจ๊ะแหม เพื่อนของเราสวยแล้วอย่างอนสิจ๊ะ
อ๊ะ อะไรนะว่าฉันสวยเหรอ อิอิ งั้นฉันยกโทษให้ก้ได้ แหม ! มาชมกันได้ ฉันยิ่งแพ้คำๆนี้อยู่ อิอิ แล้วนี่โทรมาทำไม ฉันเริ่มคิดได้ว่าเพื่อนอาจจะมีธุระ
อ๋อ ไม่มีอะไรหรอกจี แค่คิดถึงน่ะ จะชวนไปกินข้าว
ข้าวเหรอ ไปสิ ไปๆ ที่ไหนอ่ะ
อ้อ งั้นเจอกันที่เดิมนะ แจนโทรชวนอีฟด้วยสิ
โห คุณเธอสั่งเราซะด้วยสิ
อือ...ได้ๆ เดี๋ยวเราจะโทรไปบอกอีฟ งั้นเดี๋ยว ทุ่มนึงเจอกันที่เดิมนะจ๊ะ
จี เจอกัน บายนะ
บาย...
อ้าได้เวลาโทรไปหาอีฟแล้วสิเนี่ย ยิ่งไม่มีตังค์โทรออกอยู่เหอๆ
ฮาโหล อีฟไปกินข้าวกันเถอะ
หาที่ไหนอ่ะ แจน สาวอีฟเพื่อนสาวเสียงสวยถามฉันอย่างตื่นเต้น
ก้ที่เดิมอ่ะ นัดเนมไว้แล้วนะ
เหรอๆ ไปสิ กี่โมงอ่ะ
ก้ทุ่มนึงเหมือนเดิมนั่นล่ะ งั้นเจอกันนะจ๊ะ เงินแจนจะหมดแล้วอ่ะ
ยัยงก...แค่นี้ก้เปลืองเหรอโทรหาเพื่อนนะยะ
ฉันรีบชิงวางก่อนที่คุณเธอจะบ่นฉันไปมากกว่านี้ รีบกุลีกุจอไปอาบน้ำแต่งตัว ไปยังสถานที่นัดหมายทันที
ที่ร้านเจ้าประจำฉันอีกนั่นล่ะที่ไปถึงก่อน และตามมาด้วยอีฟเหมือนเคย
เราสองคนจึงสั่งอาหารอันประกอบไปด้วยส้มตำ ไก่ย่าง น้ำตก และซุปหน่อไม้เหมือนเดิม เพราะเรารู้ว่าอีก 30 นาทีกว่าคุณเนมเธอจะมา อิอิลาบปากฉันแอบฉกกินก่อนจนจะหมดจานแล้ว55++
30 นาทีผ่านไปเนมก้มาอย่างที่คาดการณ์ไว้เลย คุณเธอก็ขอโทษขอโพยตามทำเนียอย่างทุกทีแล้วรีบมาโซ้ย ข้าวเหนียว ส้มตำกันอย่างเมามัน
หลังจากหนังท้องตึงหนังตาอิ่ม ฉันก้รีบซักไซ้เรื่องที่ฉันข้องใจตลอด 1 อาทิตย์
นี่ได้ข้าวว่าติดเกมส์กันเหรอจีสองคนน่ะ
อีฟและเนมมองหน้าและสบตากันด้วยสายตาประหลาด
เออ แจนเนี่ยพวกฉันก้ว่าจะมาเล่าเรื่องนี้ให้เธอฟังแหละ หนึ่งในสองสาวตอบ แล้วมันเป็นยังไงมายังไงล่ะจ๊ะ ก้รีบๆ เล่ามาสิ รอฟังอยู่เนี่ย ฉันตอบมือก้สาละวนฉีกเนื้อไก่ย่างเข้าปาก (ไม่ค่อยจะโลภเลยนะเธอ: ผู้แต่ง) เออเนี่ยเพื่อนเราแนะนำเกมส์นี้ให้เราเมื่อ2 เดือนก่อนน่ะสิ เกมส์ตีกอล์ฟสนุกมากเลยนะแจน
เนมเพื่อนสาวนักศึกษาวิศวกรรมศาสตร์ตอบด้วยแววตาเป็นประกาย
ใช่ๆๆ สนุกมากเลย มีแชทด้วยนะ ตัวละครก้น่ารักสุดๆ ไปเลยล่ะ อีฟ เพื่อนสาวคณะเทคโนโลยีตอบบ้าง
นี่พวกเธอจะบ้าเหรอ มาติดเกมส์อะไรกันเนี่ย เดี๋ยวก้เรียนไม่จบกันพอดี ตัวอย่างก็มีออกเยอะแยะไป ฉันแย้ง
โอ๊ยน้อยๆ หน่อยจ๊ะแม่คุณ เราแยกแยะ และแบ่งเวลาได้นะ ดูสิคะแนนมิเทอมของฉันไม่ได้ตกไปเลยนะ อีฟกับเนมพร้อมใจกันตอบอย่างเสียงดังจนคนทั้งร้านเริ่มส่งสายตาพิฆาตมาทางโต๊ะเรา
แหะๆ ขอโทษค่ะ ฉันกล่าวเบาๆ และหันไปดุเพื่อนๆ ก่อนที่จะสงบศึกการโต้วาที และก่อนที่จะแยกย้ายกันกลับหลังจากอิ่มและเสียเงินไปมากโขกับข้าวเหนียวส้มตำ ก่อนกลับเพื่อนทั้งสองคนยังกำชับอีกว่าให้ฉันลองเล่นดูสักตั้ง แล้วฉันอาจจะติดใจอย่างพวกเธอทั้งสองคนก้ได้ เหอะๆ คนอย่างฉันเนี่ยจะจะเล่นเกมส์
หลังจากวันนั้นก็ผ่านมา 2 อาทิตย์เต็มๆ ฉันได้แต่นั่งโล่งใจที่สามารถเคลีรย์งานที่คั่งค้างมาแรมเดือนได้เป็นผลสำเร็จ ฉันจึงให้รางวัลกับตัวเองโดยการไปช็อปปิ้งในวันเสาร์อาทิตย์ตอนบ่ายแก่ๆ ฉันก้ไม่ลืมที่จะโทรหาเพื่อนสนิททั้งสองเช่นเคย
หมายเลขที่ท่านเรียกไม่สามาถติด่อได้ในขณะนี้ค่ะ sorry, the number u have call....(เฮ้ยทำไมมีฝรั่งรับสายนะ .....แหะๆล้อเล่นน่ะค่ะ :ผู้แต่ง)
สายไม่ว่าง เอ ไปไหนของเค้านะ งั้นเบอร์นี้ดีกว่า ฉันรีบกดอีกเบอร์ทันที
sorry the number you have call ....อ๊ะ อะไรอ่ะ ไม่ว่างทั้งสองคนอีกแล้วเหรอเนี่ย
แง ฉันต้องไปคนเดียวอกแล้ว แต่ช่างเถอะวันนี้ฉันอารมณ์ดี สบายอยู่แล้วเรื่องไปคนเดียว
ขากลับฉันแวะซื้อพวงกุญแจน่ารัก 2 อันไปฝากเพื่อนสาวของฉันด้วยแน่ะ(เห็นมั้ยล่ะว่าฉันไม่ได้งก55*_*) และหลังจากที่ฉันกลับมาถึงหอพักได้ไม่ถึง 25 นาทีดี หนุ่งในสองเพื่อนสาวคนสนิทก้โทรมา และบอกว่าเพิ่งตื่น กรี๊ดดดด...
นี่มัน 6 โมงเย็นนะ ไม่ใช่ 6 โมงเช้า เพิ่งตื่นได้ยังไง ฉันสวดเพื่อนเพราะกำลังลืมตัวเพราะคิดว่าตัวเองเป็นแม่มัน.....
เนมตอบเสียงอ่อยว่า เล่นเกมส์ทั้งคืน เพิ่งกลับมาจากร้านตอต 6 โมงเช้านี่เอง โหๆๆ อะไรกันเนี่ย เพื่อนฉันเป็นไปได้ถึงเพียงนี้เชียวเหรอเนี่ย
ไม่ได้ๆ ในฐานะเพื่อนที่ดีฉันก้อดเตือนด้วยความเป็นห่วงไม่ได้
แล้วอีฟล่ะอย่าบอกนะว่าไปด้วยกัน ฉันถามเสียงขุ่น
ช่าย..ไปด้วยกันอ่ะ
เวรกรรม ฉันชักจะอยากรู้แล้วสิว่าเพื่อนฉันเล่นเกมส์อะไรกันแน่ถึงขนาดทำให้ติดงอมแงมกันขนาดนี้ ด้วยความอยากรู้อยากเห็นอย่างมาก ฉันจึงโพล่งออกไปว่า พรุ่งนี้พาไปเล่นเกมส์ด้วยหน่อยสิ
หา...อะไรนะแจนจะไปเล่นเกมส์จริงๆ เหรอเนี่ย เนมพูดอย่างไม่เชื่อหุตัวเอง
จริงสิ เราอยากเล่นแล้วอ่ะ อยากรู้เหมือนกันว่ามันจะสนุกขนาดไหนกันนะ พวกเธอถึงยอมอดหลับอดนอนกับมันเป้นอย่างที่สองรองจาก การอ่านหนังสือสอบน่ะ
ฉันตอบออกไปอย่างนึกสนุก และไม่คิดว่าเกมส์นี้มันจะทำให้พื้นที่ว่างในหัวใจองฉันจะถูกบุกรุกจากคนแปลกหน้ามาก่อน หลังจากนัดกัเสร็จฉันก้จัดการทำธุระก่อนเข้านอน และไม่ลืมที่จะเขียนไดอารี่เหมือนอย่างทุกวัน
อีๆ ฉันก้ไม่ลืมที่จะสวดมนต์ไหว้พระก่อนนอนด้วยนะ เพราะฉันทำมันจนเป็นนิสัยซะแล้วล่ะสิ
โปรดติดตามตอนต่อไป
11 มกราคม 2549 17:57 น.
จีด้า
1 .จุดเปลี่ยน
ช่วงนี้ทำไมฉันเบื่อๆ เซ็งๆ อย่างนี้นะ งานการล้นหัว การบ้านก็กองจะเท่าภูเขาเลากาอยู่แล้ว อาจารย์จะรู้ไหมนะว่ากว่าฉันจะเคลียร์งานของท่านเสร็จหมด สมองน้อยๆ ของฉันอาจจะฝ่อซะก่อนก้ได้ ง่ะ ใครก้ได้ช่วยหนูที แง แง ^^" อ๊ะคิดออกแล้วอย่างนี้มันต้องออกไปรีแลกซ์กันซะหน่อย555++
ว่าแล้วก้หยิบโทรศัพท์เน่าๆ ขึ้นมากดเบอร์เพื่อนสนิทหมายจะชวนเจ้าหล่อนออกไปช็อปปิ้งดับเซ็ง
ฮาโหล นั่นหล่อนทำอะไรอยู่จ๊ะว่างป่ะ ไปห้างกันเถอะฉันโทรหาเนมพลาง คิดในใจว่าคำตอบที่ได้จะต้องเป็นอย่างทุกทีที่เพื่อนฉันจะตาลีตาเหลือกตอบตกลงเพราะนานๆทีคนอย่างฉันจะชวนไปซื้อของ(อ๊ะๆ ฉันไม่ได้งกนะ>
หน้าส่วนตัว
1412
