15 กุมภาพันธ์ 2549 17:09 น.
ชมพูภูคา J.
บนเส้นทางข้างหน้าต้องผันผ่าน
ข้ามโตรกธารฝ่าพงหญ้าแลขวากหนาม
ขัดเคืองแค้นหัวใจเจ็บเกินปราม
โดนประณามเข่นฆ่าวาจาคน
ผิดหรือที่หัวใจไม่เข้มแข็ง
คำรุนแรงหยามหมิ่นให้สับสน
แม้ชีวิตวุ่นวายเกินจะทน
ไม่กังวลเพราะศรัทธาให้ฝ่าไป
หรือว่ามีหน้าไหนไม่พลั้งผิด
แสร้งจริตว่าตัวข้าน่าเลื่อมใส
อุดมการณ์สลักไว้ใต้จิตใจ
แล้วพร่ำไปให้ชนโง่โถเยินยอ
กลับมาเถิดหัวใจแบบมนุษย์
ไม่สิ้นสุดอารมณ์โลภโกรธเกลียดหนอ
คราเมื่อเจ็บให้รู้เจ็บจนเกินพอ
ยามเมื่อท้อใจมันท้อควรจดจำ
อย่าตีค่าหัวใจแค่เครื่องจักร
ป้อนความรักกำหนดได้ใยถลำ
คิดเบ็ดเสร็จผลผลิตเป็นกอบกำ
ไม่ชอกช้ำด้วยหัวใจคล้ายเครื่องกล
จิตมนุษย์นี่ไซร้ยากแท้จะหยั่งถึง
ครุ่นคำนึงถึงเรื่องราวเกิดก่อผล
ขาดยั้งคิดติดที่ใจยอมจำนน
เป็นทาสตนตามจิตพินาศพลัน
แต่รอก่อนแม้ล้มใช่สิ้นไร้
จงภูมิใจได้ลิ้มรสทุกสิ่งสรรพ์
ความปวดร้าวว่างเปล่าเศร้าดึงดัน
กำแพงกั้นหัวใจจึงใฝ่ทราม
หากวันวารคล้อยเคลื่อนคงเลือนผ่าน
สิ่งสามานย์ชั่วช้าแสนหยาบหยาม
ให้เวลาช่วยหล่อเลี้ยงทุกโมงยาม
หวังให้หนามหัวใจถ่ายถอนเอง
***บางทีคนเราก็ทำผิดได้ แต่เมื่อสำนึก
***สิ่งเหล่านั้นก็คือบาดแผลที่ย้ำเตือน
***ถ้ายังอยากกรีดซ้ำที่แผลเดิมอีกก็ตามใจ
15 กุมภาพันธ์ 2549 09:47 น.
ชมพูภูคา J.
ขอสดุดีทฤษฎีความรักท่าน
น้ำคำหวานว่ารักคือการให้
ไม่มุ่งหวังตัวเธอฤาสิ่งใด
ทุกสิ่งไซร้ทำให้ด้วยใจจริง
อยากชื่นชมในความรักนี้
ท่านโชคดีที่รู้ได้ในทุกสิ่ง
ช่างเข้าใจความรักไม่ประวิง
อย่าทอดทิ้งทฤษฎีนี้ตลอดไป
ว่าด้วยเรื่องประสบการณ์ของต่างคน
คำฉ้อฉลเล่ห์กลที่ขานไข
แน่นอนต่างคนก็ต่างใจ
เหตุไฉนพร่ำว่าที่ต่างกัน
เรื่องของใจอะไรบรรทัดฐาน
ตามแต่กาลเวลาที่แปรผัน
จะคิดได้หรือไม่แม้ทางตัน
อย่าขบขันนั่นคือใจที่ใฝ่เอง
ใครก็รู้ความรักคือการให้
เขียนเอาไว้มากมายนั้นถูกเผง
โอ้ความรักให้ทุกสิ่งไม่หวั่นเกรง
พร่ำบรรเลงบทเพลงรักอยู่ข้างเดียว
แต่จำไว้อีกอย่างว่ารักนั้น
แค่ถือมั่นว่ารักแท้ไม่เฉลียว
สักวันหนึ่งเข้าตาจนอยู่คนเดียว
อย่าไปเที่ยวบ่นว่าเรื่องของใคร
ขอสดุดีความรักของทุกผู้
รู้รักอยู่กับใจที่ฝันใฝ่
แม้ต่างกันรูปแบบของใครใคร
หากรู้ไว้ที่ต่างกันก็ต่างคน
ดังนั้นอย่าเหยียบย่ำหัวใจของใครอื่น
ด้วยจุดยืนต่างกันอย่าสับสน
คนล้านคนก็ล้านใจใยกังวล
สิ่งแยบยลคือหัวใจไม่เหมือนกัน
*** แต่ละคนอาจมีบรรทัดฐานของตัวเอง
เอาไว้ใช้กับตัวเอง... เมื่อหัวใจต่างกัน
ใยเล่าต้องเดียดฉันท์หัวใจดวงที่คิดต่างเล่า***
11 กุมภาพันธ์ 2549 15:04 น.
ชมพูภูคา J.
ฝาก...ความรักลอยไปกับสายลม
ดาราพรมพร่างพราววาววับใส
ฝากไอรักซาบซึ้งตรึงหัวใจ
ห่างเพียงไรดั้นด้นจนถึงเธอ
ฝาก...ความชิงชังลอยไปพร้อมลมนี้
ขอเธอมีแต่ช้ำอย่าเผยอ
วันใดพบรักใหม่อย่าได้เจอ
ใครที่เขารักเธอดั่งแก้วตา
รัก...เกินกว่าสิ่งใดในโลก
รักโบยโบกบินร่อนสะท้อนหา
ยามนึกถึงรอยยิ้มพรักพริ้มตา
ดั่งธาราโปรยหลั่งลงกลางใจ
เกลียด...มากกว่าสิ่งใดจะเคยเกลียด
อย่าได้เฉียดมาใกล้ให้ผลักไส
คนเคยรักจริงแท้เพียงเท่าใด
วันนี้ไซร้คงเกลียดได้เทียมเท่ากัน
ด้วยรัก...และชิงชัง...มอบแด่เธอ
ใจหนึ่งเผลอรักเธอมิแปรผัน
อีกใจหนึ่งกราดเกรี้ยวแสบสากรรจ์
จงชังนั้นแต่ก็รักสุดหัวใจ
10 กุมภาพันธ์ 2549 15:44 น.
ชมพูภูคา J.
ร่างสมส่วนสูงโปร่งอกสามศอก
ดวงตาบอกความนัยให้ค้นหา
บนเรียวหน้าคร้ามคมสมกายา
เป็นดาราประจำทุกค่ำคืน
ยึดอาชีพพลีกายมาหลายครั้ง
เพื่อประทังชีพยังตามประสา
แสนสนุกธุรกิจฤทธิ์กามา
เสพตัณหารื่นเริงบันเทิงใจ
มาวันนี้ตัดสินใจจะเลิกร้าง
หลีกเส้นทางสายโลกีย์ที่หวนไห้
ลืมเรื่องเก่าหมดสิ้นสิ่งใดใด
เริ่มต้นใหม่เข้าสู่ประตูวิวาห์
ค่ำคืนนี้เคลื่อนผ่านใกล้สิ้นสุด
เด็กเร่งรุดพี่ครับแขกเรียกหา
คนสุดท้ายสวยไม่หยอกอย่าลีลา
ขืนชักช้าเสียท่าดาราชาย
เอาก็เอาวันนี้สักอีกครั้ง
เรี่ยวแรงยังปรี่ล้นทีสุดท้าย
เอ้า...ทิ้งทวนอีกทีพลีร่างกาย
จะยอมขายหัวใจไม่เคยกลัว
รีบเร็วรี่ขึ้นวิมานบนชั้นเจ็ด
อย่าเพิ่งเอ็ดแง้มประตูดูสลัว
ร่างระหงเอวอ่อนนอนทอดตัว
กลางมืดมัวตราตรึงซึ้งทรวงใน
จากแววตาหวานเชื่อมแทบเยิ้มหยด
แปรเปลี่ยนลดจิตงงเริ่มสงสัย
หน้าคุ้นคุ้นเหมือนเคยเห็นจากที่ใด
เพ่งมองใกล้ให้ตาย ชิ..หายกัน (ขอโทษ...มะสุภาพ)
แล้วตะลึงเหงื่อย้อยลงปรอยผม
แทบเป็นลมแขกสุดท้ายที่หมายฉัน
กลายเป็นหล่อนคนนี้ดวงชีวัน
ที่มุ่งมั่นร่วมชีวินจนสิ้นกาล
เธอตาโตกรีดร้องก้องทั้งตึก
ใครจะนึกครั้งสุดท้ายใกล้ฝันหวาน
นี่อะไรเกือบขอใช้บริการ
คู่แต่งงานของฉันนั้นไอ้ตัว
8 กุมภาพันธ์ 2549 10:30 น.
ชมพูภูคา J.
มหกรรมรักครั้งใหญ่ใกล้มาถึง
หนุ่มรำพึงสาวรำพันวันรักหวาน
หากไร้คู่รีบดูก่อนช้าเกินการณ์
วันเคลื่อนผ่านเร็วรี่จึ่งลุกลน
กุหลาบแดงช่อโตสั่งเมืองนอก
ราคาดอกละพันกว่ากว่าอย่าฉงน
มีตังค์ควักไปเลยเพื่อหน้ามน
แต่หากจนซื้อหาปากคลองแทน
ให้ช็อกโกแลตผูกโบว์โก้ไม่หยอก
มีการ์ดบอกความในเอาไปแขวน
ระวังหน่อยเขียนชื่อเค้าเอาให้แม่น
สลับกันแทนเมื่อไรได้เห็นดี
คนหดหู่ไร้คู่อย่าเพิ่งเศร้า
เตรียมมุมเหงาเหงากองเหล้าไว้เต็มที่
ครั้นตกเย็นเลิกงานแต่งตัวให้ดูดี
รีบเร็วรี่ชี้แจงผมแฟนรอ
เลิฟ...สะ-ตอ...เบอรี่ วันดีสิบสี่กุมภา
เวียนวนมาบรรจบอีกแล้วหนอ
ปีก่อนก่อนหน้านั้นฉันก็รอ
บนบานขอแฟนสักหนช่วยดลใจ
ปีนี้เหลือเวลาไม่มากนัก
คนเริ่มทักเคยมีแฟนกะเขาไหม
โอ๊ย...อึดอัดคับแค้นแทบขาดใจ
เกลียดบรรลัย...เลิฟ...สะ-ตอ...เบอรี่...สิบสี่กุมภา
หน้าส่วนตัว
1303
