23 มิถุนายน 2549 15:48 น.
ชมพูภูคา J.
วาดหวังศรัทธาในรักมั่น
ยืนยันฝันนั้นเคยไว้ให้
จะก้าวเดินเคียงคู่อยู่ร่ำไป
ผิดพลั้งครั้งไหนจะร่วมกัน
คำหวานผ่านลิ้นแล้วสิ้นหาย
ทำดูดายเมินแกล้งแสร้งหุนหัน
เจรจาบิดเบือนสารพัน
คำเก่านั้นความใดมิใส่ใจ
เชอะอวดอ้างสร้างพันธะมากักขัง
รักจีรังยั่งยืนมีที่ไหน
ชีวิตจริงของใครก็ของใคร
ควรห่วงใยตัวเองนั้นเพียงพอ
หรือเป็นเพียงพันธนาการที่ว่าไว้
มัดหัวใจแน่นเหนียวอย่าร้องขอ
ถูกจองจำคลุ้มคลั่งน้ำตาคลอ
พันธนาการรอไว้ใจบางคน
แม้อยากเปลื้องคงยากกว่าใจคิด
พันธนาการติดตราตรึงทุกแห่งหน
คำใดใดผ่านพ้นมิยินยล
เพียงคำคนใครคนนั้นที่จดจำ
16 มิถุนายน 2549 14:01 น.
ชมพูภูคา J.
ตะวันพลบหลบเร้นเส้นขอบฟ้า
เงาภูผากลืนหายคล้ายหม่นหมอง
เมฆทะมึนคืบคลานเข้าครอบครอง
ตามครรลองของทิวาและราตรี
ดุจเส้นทางแห่งชะตาพาชีวิต
พรหมลิขิตขีดไว้ตามวิถี
ผ่านคืนวันขื่นขมเศร้าทวี
บ้างเปรมปรีด์มีสุขทุกข์คละไป
หากมีใครสักคนร่วมเคียงข้าง
เส้นทางร้างเปล่าดายสักเพียงไหน
คงยืนหยัดหัวใจฝืนให้ก้าวไป
เพียงมือใครสักคนนั้นไม่ปล่อยวาง
หรือจะเป็นแค่ฝันในคืนนี้
เขาคนดีจางหายเมื่อรุ่งสาง
มือกุมมืออบอุ่นไซร้คงเลือนราง
ฝันเจ้าค้างร้างไกลในราตรี
27 เมษายน 2549 17:16 น.
ชมพูภูคา J.
ร้อยตะวันพันดาวบนราวฟ้า
หมู่ดาราวับวาวสกาวใส
คล้ายเจ้านั้นเรียงร้อยสานสายใย
เกี่ยวเกลียวไหมประดับอยู่คู่นภา
ร้อยตะวันพันดาวแต้มแต่งฝัน
เจ้าเคียงกันพร่างพราวกลางเวหา
ร้อยเรื่องรักสลักไว้กับกาลเวลา
รจนาร่ายเรียงเพียงบทกลอน
ร้อยตะวันพันดาวเก็บเจ้าไว้
ในหัวใจเหงาเศร้าได้ถ่ายถอน
ผู้ขาดรักจักอยู่ไร้อาทร
เคยจากจรคืนสู่อยู่ตราตรึง
ร้อยตะวันพันดาวข้ามขอบฟ้า
ผ่านเวลาผ่านห้วงความคิดถึง
ร้อยความรักความห่วงใยให้สุดซึ้ง
เฝ้ารำพึงฝากรักไว้ไปกับดาว
26 เมษายน 2549 09:13 น.
ชมพูภูคา J.
แค่เรื่องเก่าหยิบเอามาเล่าใหม่
จำได้ไหมใครกันร่วมสร้างฝัน
จินตนาการเลิศหรูเนื้อคู่กัน
พร้อมฝ่าฟันอุปสรรคจงมั่นใจ
หวานคำหว่านแผ่วพลิ้วปลิวผ่านหู
ระรื่นอยู่ฟังดูยิ่งหวามไหว
ดังคล้ายเสียงกระซิบจากจิตใจ
ดวงหทัยสุขเกษมแสนเปรมปรีด์
นั่นคือวันผ่านไปไม่หวนกลับ
ฝันลาลับเลือนละลายจึงหน่ายหนี
คำสัญญาพร่ำไว้ไม่ใยดี
แค่วจีน้ำเน่าเล่าซ้ำไป
27 มีนาคม 2549 09:03 น.
ชมพูภูคา J.
แสงสีทองเรืองรองโพ้นขอบฟ้า
หมู่นกการ้องเพรียกเสียงสดใส
เจ้านกน้อยโผผินบินรี่ไป
โลกวันใหม่มีอะไรที่งดงาม
แหงนมองฟ้ามองนกโอ้อกเอ๋ย
เคยชิดเชยชมใกล้ใจหวิวหวาม
ชี้ชวนดูนกน้อยบนฟ้าคราม
เฝ้าครวญถามรักนั้นเพียงเท่าใด
รู้ทั้งรู้ตีค่ารักช่างแสนยาก
เพียงลมปากพร่ำไปให้หวั่นไหว
เรื่องความรักที่สุดตรงหัวใจ
การกระทำไซร้พิสูจน์ว่ารักจริง
รักมากมายเพียงไหนบอกไม่ได้
ความห่วงใยมากล้นเกินทุกสิ่ง
ฝากสายลมอุ่นไอรักไว้พักพิง
เวลายิ่งผันผ่าน...ยิ่งรักเธอ
หน้าส่วนตัว
1011
