27 มิถุนายน 2548 19:02 น.
ชลกานต์
ในฤดูฝนพร่ำพรำเงาไม้
ฝนหมาดใหม่ในถนนบนภูเขา
ละอองหมอกอ้อยอิ่งอย่างบางเบา
เหมือนตอนเช้า แต่ใช่เช้าหนาวฤดู
ทั้งแดดจ้า รอยน้ำ ระบำดอก
สายลมกรอกหยอกเย้าอยู่เป็นคู่
นี่ใช่ไหมชีวิตได้เรียนรู้
วันหนึ่งมีหลายฤดูที่เปลี่ยนวน
อาจเดินทางร้างเปลี่ยวคนเดียวเหงา
คราบางคราวแสนเศร้าบนถนน
ครั้งบางครั้งน้ำตาหลั่งพรั่งกมล
ไร้สักคนเข้าใจในตัวเรา
เก็บรอยจ้าแดดจางทางดอกไม้
กลิ่นลมไพรไผ่ผิวริ้วภูเขา
ความละมุนอุ่นเอื้ออะเคื้อเงา
ไว้บอกเล่าใครสักคนที่ผ่านมา
ในวันที่ฝนพรำร่ำเพลงฝน
ดาวดวงหม่นใครเล่าเฝ้าปรารถนา
วันนี้เศร้า พรุ่งนี้สุขชื่นอุรา
ฤดูใจที่ผลัดตา เท่านั้นเอง..
25 มิถุนายน 2548 16:43 น.
ชลกานต์
ระบำปีกลายร่ายลมเล่น
หลบเร้น ในเงา ของแดดสาย
ใต้ใบ หาร่ม เข้าบ่มกาย
ลมส่าย ไม้โอน โยนตัวเล่น
ปีกปัดทัดสีในดงดอก
แต้มหมอกคอยหยอกผู้พบเห็น
ผ่านผิวชลฉ่ำย้ำความเย็น
ว่าเช่นนี้แล้ว คือสายธาร
ฝนหล่นแปะแปะแวะที่พัก
ดอกรักบานใบให้น้ำหวาน
เกาะเกี่ยวเกี้ยวรักอยู่ช้านาน
ชื่นบาน ตื่นแล้ว โลกใบนี้
ระบำปีกลายร่ายลมอ่อน
หลังฝนรุ้งอ้อนระบายสี
บินตามเงาพรายสายนที
จุดหมายที่มีอีกแสนไกล..
24 มิถุนายน 2548 19:45 น.
ชลกานต์
เจ้าขวัญเอย รู้บ้างไหมในฤดี
ผ่านวันปีเคลื่อนคล้อยคอยหวั่นไหว
อยากฟังเสียงเพียงคำก็จำใจ
เดินหนีเจ้าไปไกลเหมือนมิแล
เป็นเพราะรักเจ้ามากเกินจะรั้ง
จึงหันหลังดังคนไม่แยแส
ทั้งที่รักขวัญเจ้าสุดดวงแด
ชาตินี้แค่ มองเจ้าคอยเฝ้าดู
ด้วยว่าสองเรานี้มีกรรมเก่า
ที่อาจทำให้เราไม่ควรคู่
ข้าชาวดิน พ่อแม่เจ้ามิดู
เกินกว่าใครรับรู้ความปวดใจ
ฟังเพลงฝนพรั่งเสียงเรียงร้อยสาย
ความเดียวดายทอดเงาเศร้าถึงไหน
ซึ่งตัวเจ้า ไม่รู้เลยหรือไร
ถึงน้อยอก น้อยใจไปนานา
อย่าคิดเลยว่าข้ามิเคยรัก
ทุกข์ข้าหนักดังอกยกหินผา
ทรมานเท่าไรในการลา
นั่นเพราะว่า รักเจ้าเท่าดวงใจ...
24 มิถุนายน 2548 10:54 น.
ชลกานต์
สายน้ำไหล ไหลไปไม่หวนย้อน
เรียวหญ้าอ้อน จูบผิวริ้วน้ำใส
เธอมาพร้อมหยาดฝนหล่นอาบใบ
ปลุกดวงใจให้ชื่นตื่นเบิกบาน
หัวใจฉันนั้นเป็นเช่นต้นหญ้า
ยามฝนโปรยโรยมาดอกหญ้าหวาน
ฟังสายลมพรมเพราเคล้าคลอกาล
แล้ว.. แผ่วผ่าน..ผ่านไป.. สายน้ำริน
ละอองฝนหล่นลานธารน้ำรอม
ไปสู่อ้อมกอดใครใจถวิล
ไหลละเลียบเงีบบราวผีเสื้อบิน
ไปไกลเกินโผผินจินตนา
เรียวหญ้าเหงาเงาแดดฉายบ่ายแดดเฉา
ดวงใจเราสะทกดังตกผา
โอ้.. ความรัก มิเคยกรุณา
พบกันเพื่อ จากลา ขมขื่นนัก
สายน้ำไหล ไหลไป ไม่หวนย้อน
เธอตัดรอน สัมพันธ์สะบั้นหัก
อันดวงใจ ดวงใจที่เปี่ยมรัก
ใครกันจัก ทนรับความเสียใจ..
23 มิถุนายน 2548 12:05 น.
ชลกานต์
โลกของเธอบานสะพรั่งดังดอกไม้
เป็นโลกในความรักเริ่มถักสาน
ขณะโลกของฉันช่างร้าวราน
ราวอยู่ในรัตติกาลเนิ่นนานมา
เธอมียิ้มปริ่มสุขอยู่คู่แก้ม
ฉันกลับมีน้ำตาแต้มบนหน้า
เธอมีแต่มธุรพจน์จำนรรจา
ฉันปวดปร่ายะเยียบและเงียบงัน
ฉันอิจฉาทั้งโลกที่เธอมี
เป็นโลกที่งดงามตามใฝ่ฝัน
ทางช้างเผือก ธารดาว พราวดวงจันทร์
เหนือทุ่งทานตะวันห่มแสงเดือน
ฉันอยากย้อนเวลาหวนมาใหม่
หยุดวันคืนนั้นไว้ไม่ให้เคลื่อน
จะมิกล่าวอำลา สัญญาเลือน
จะมิเชือนแปรรักความภักดี
ไม่มีความห่างไกล ในเธอฉัน
ไม่มีใครคนคนนั้นมาแทนที่
เพราะเธอคือ ชีวีต บทกวี
คือ เป็น อยู่ ในฤดีที่ฉันเป็น
เธอคือโลกที่งดงามที่สุด
คือความฝันพิสุทธิ์ที่ฉันเห็น
คือสายน้ำเอื่อยไหลให้ฉ่ำเย็น
แต่.. ฉันเข่นฆ่าเธอไปกับมือ
เธอร้องได้สะอื้นคืนวันพราก
คนรักจาก ร้างไกลเหมือนไร้ชื่อ
จบทุกอย่างเรื่องราว ไม่เล่าลือ
เราต่างคือ อดีต กันและกัน
จนกระทั่งวันนี้ฉันเจ็บปวด
ฉันร้าวรวดบนเส้นทางของฉัน
ฉันกลับคิดถึงเธอเกินรำพัน
เกินกว่ากลั้น น้ำตาให้ตกใน
ข่าวของเธอในเช้าฟ้าสีคราม
หอมกลิ่นงามของดอกรักต้นใหม่
ฉันไม่รู้ ยินดี หรือเสียใจ
ฉันไม่รู้เป็นอะไร ไหวหวั่นจัง
ถึงอิจฉาโลกทั้งโลกที่เธอมี
ทั้งความดี ความรัก และความหวัง
ฉันไม่เหลือ อะไรให้พ่ายพัง
ช่างเหมือนนกไร้รังนั่งรำพึง...
หน้าส่วนตัว
1032
