30 เมษายน 2546 14:43 น.
ณรังษี
อาจนิยามค่าของคนได้ล้นกรอบ
เป็นไปตามความชอบของนิสัย
ค่าของคน...อาจอยู่ที่คนของใคร
ค่าของคน...อยู่ที่ไม่ไร้ความดี
ค่าของคน...อยู่ที่การงานสำเร็จ
ค่าของคน...ดุจดังเพชรมีศักดิ์ศรี
ค่าของคน...คือสัจจะบารมี
ค่าของคน...อาจอยู่ที่ให้อภัย
ค่าของคน.. คือหน้าที่รับผิดชอบ
ค่าของคน.. คือพลีมอบเพื่อการให้
ค่าของคน.. คือความเสียสละไว้
ค่าของคน...คือหัวใจกตัญญู
ค่าของคน...คือความห่างต่างจากสัตว์
ค่าของคน.. คือพร้อมหัดเพื่อเรียนรู้
ค่าของคน.. คือสิ่งที่ควรเชิดชู
ค่าของคน...คือความหรูในศักดา
ค่าของคนบ่นพร่ำย้ำความหมาย
จึงหลากหลายในความคิดและภาษา
แต่หากใครเดินตามธรรมนำมรรคา
เขาคนนั้นก็มีค่าน่านิยม
30 เมษายน 2546 14:36 น.
ณรังษี
*-* ก้าวมากับคืนวันอันเวิ้งว้าง
บอกดวงใจบอบบางให้เข้มแข็ง
เผชิญหน้ากล้าหาญการเปลี่ยนแปลง
เสวยแสวงคุณค่าอย่างท้าทาย
บนเส้นทางสายยาวมีหนาวร้อน
แต่ละช่วงแต่ละตอนมีความหมาย
บรรจงฝันปั้นยิ้มให้พริ้มพราย
ตะเกียกตะกายต่อสู้อยู่เรื่อยมา
ก็อาจจะมีบ้างในบางหน
ที่สับสนเสียใจเพราะไขว่คว้า
อาจจะมีบ้างในบางครา
ที่น้ำตารินหยดลงรดมือ
ชีวิตคนรุ่มรามด้วยความหวัง
ชีวิตมีความหลังเหมือนหนังสือ
ชีวิตรุ่งเรืองรองด้วยสองมือ
ชีวิตคือการอยู่สู้ความจริง
ผ่านมุมหม่นบนโลกโศกสลด
เรียนรู้รสเศร้าสุขแล้วทุกสิ่ง
รู้กัดฟันขันแข่งรู้แย่งชิง
รู้หยุดนิ่งข่มใจให้เย็นลง
ก้าวมาถึงปลายทางอย่างสง่า
ซาบซึ้งค่าของมนุษย์สุดประสงค์
ทั้งลาภยศชื่อเสียงไม่เที่ยงตรง
ที่มั่นคงงดงามคือความดี *-*
30 เมษายน 2546 07:44 น.
ณรังษี
ดูตรงนั้นที่ขอบโค้งวงของฟ้า
จรดดินแสนงามตาเธอเห็นไหม
ดูตรงโน้นทินกรอ่อนแสงไป
ฉาบโลมไล้ลำแสงแห่งอัสดง
มองให้ไกล... ใจให้กว้างอย่างท้องฟ้า
ทอดสายตาสูงเข้าไว้แม้ใจเหงา
อย่าก้มหน้ามองดินอย่างซึมเซา
เพราะน้ำตาของเจ้าจะหยดลง
29 เมษายน 2546 17:05 น.
ณรังษี
ไขแสงแห่งรัศมิกร
ภมรร่อนเริงเชิงชายฝัน
โฉบมวลแมกไม้นานาพันธุ์
คลอเคล้าเคลียกันเมื่ออรุณ
กลีบบางกางแผ่วแล้วโอบพลิ้ว
เชยชมดอกริ้วกลิ่นหอมกรุ่น
แผ่กายรับแสงแห่งอรุณ
ธรรมชาติงามละมุนทุกโมงยาม
29 เมษายน 2546 17:00 น.
ณรังษี
ในปลายศรซ่อนความหมายให้ค้นหา
จักดีร้ายหมายฆ่าน่าลองลิ้ม
อยากรู้จักตามติดสนิทพิมพ์
ใจกรุ้มกริ่มอยากทายทักกับรักคม
ซ่อนชำแรกแทรกใจให้เป็นเสี่ยง
บางส่วนเลี้ยงหล่อไว้ให้สุขสม
บางเสี้ยวอยู่กับความเศร้าร้าวระทม
เพราะระบมพิษศรที่ซอนใจ
กี่รอยแผลกี่รอยพร่าครารักเร้น
ใจก็ลืมความลำเค็ญที่หวนไห้
ยืดอกรับคมศรอยู่เรื่อยไป
องศาใจเปิดกว้างอย่างทรนง
หน้าส่วนตัว
929
