28 กรกฎาคม 2553 00:53 น.
ดาริกา
จากนี้ไม่มีแล้วน้ำตา
เวลาโศกเศร้าจบเท่านี้
ต่อไปแอบอิงกับสิ่งดี
ขอมีความสุขในทุกวัน
จากนี้ไม่มีแล้วน้ำตา
หวังว่างดงามตามที่ฝัน
ชีวิตค่อยค่อยปลดปล่อยมัน
สู่ความสุขสันต์เท่านั้นพอ
จากนี้ไม่มีแล้วน้ำตา
วิญญาณ์จะไปหนใดหนอ
หลุดพ้นเงียบเหงาเคยเคล้าคลอ
ฤๅรอเพียงหวังกำลังใจ
จากนี้ไม่มีแล้วน้ำตา
คุณค่าพร่างพรูควรคู่ไหม
หยาดหยดรดรินสูญสิ้นไป
เพื่อใครหรือจะชำระวิญญาณ
จากนี้ไม่มีแล้วน้ำตา
เกินกว่าให้เขาเฝ้าสงสาร
เกินทุกข์เทวษรอเศษทาน
เจือจานโศกศัลย์เพื่อบรรเทา
จากนี้ไม่มีแล้วน้ำตา
เวลารื่นฤดีเคยมีเขา
จบแล้ววันที่แค่มีเงา
จากนี้ไม่มีเรา...ไม่มีน้ำตา
15 กุมภาพันธ์ 2553 00:09 น.
ดาริกา
วันนี้หรือวันไหน.........หัวใจไม่เปลี่ยนแปลง
ความหมายที่แสดง.....ใช่แสแสร้งฤๅแกล้งทำ
วันนี้ก็วันหนึ่ง.............ยังคงซึ้งคะนึงคำ
ใจเจ็บไม่เคยจำ.........กี่รอยช้ำก็ทำใจ
ยังรออยู่เสมอ..............เพราะเป็นเธอมิเหมือนใคร
ห้วงหวงและห่วงใย......พร้อมอภัยให้ทุกครา
ดอกไม้ยังบานอยู่.........ใจรับรู้เสมอมา
เพริศแพร้วถึงแววตา....รู้คุณค่าว่ายังมี
ความรักยังงดงาม.........ทุกโมงยามทุกนาที
จากเดือนเลื่อนเป็นปี.....ฉันคนนี้ยังเฝ้ารอ
แค่เธอได้ทบทวน.........ดั่งลมหวนคงเพียงพอ
เคียงคู่พะเน้าพะนอ......เป็นหนึ่งฝันวาเลนไทน์
19 ตุลาคม 2552 17:34 น.
ดาริกา
...เพลงสายลมบรรเลงเพลงพัดผ่าน
ความร้าวรานย้อนหวนทวนมาหา
ห้วงคำนึงคิดถึงเธอเสมอมา
ตลอดเวลาทุกนาทียังมีกัน
...หากเพียงเธอยอมรับบางสรรพสิ่ง
บอกความจริงที่ยากรับบอกกับฉัน
คืออะไรในนิยามความผูกพัน
หรือเพียงฝันเคว้งคว้างอย่างที่เคย
...อยู่แบบนี้อ้างว้างดูว่างเปล่า
ช่างเงียบเหงาเหลือเกินเธอเมินเฉย
ความรู้สึกเป็นอย่างไรไม่รู้เลย
หากเปิดเผยสักคำจะทำใจ
...แม้นหากว่าวันใดเธอไม่อยู่
ฉันอยากรู้คำนั้นบอกฉันไหม
เพียงแค่มองและเห็นเส้นทางไป
ว่าฉันอยู่ตรงไหนของใจเธอ
26 พฤษภาคม 2551 22:59 น.
ดาริกา
...ฉันแค่เฝ้ามองดูอยู่ห่างห่าง
มองเห็นความอ้างว้างบนทางฝัน
รับรู้ความทุกข์โถมเข้าโรมรัน
รับรู้ความหนาวสั่นหวั่นหัวใจ
...รับรู้ความเหน็บหนาวแสนหนาวเหน็บ
ประหนึ่งเจ็บปวดแทนแสนหวั่นไหว
ต้องโซเซเร่ร่อนสัญจรไป
เพื่อตามหาสิ่งใดไม่รู้เลย
...เหมือนว่ามีกำแพงขวางที่กางกั้น
เธอกับฉันยังยากหากเปิดเผย
มันกักกั้นซ่อนตนจนคุ้ยเคย
เธอมิเอ่ยบอกให้ใครเข้ามา
...ฉันมองความร้าวรานมานานแล้ว
จึงแน่แน่วตั้งต้นจะค้นหา
หลังกำแพงใยกมลทนทรมา
อยากลบคราบน้ำตาแล้วพาเธอ
...สู่ห้วงแห่งมิ่งมิตรชีวิตใหม่
แล้วมอบความสดใสให้เสมอ
ให้พานพบสิ่งประเสริฐที่เลอ
ได้พบเจอสุขได้สักวัน
28 มีนาคม 2551 20:52 น.
ดาริกา
เผื่อหัวใจไว้เจ็บหนักถ้ารักเขา
หากต้องเศร้าเจ็บช้ำทำใจแล้ว
ทางข้างหน้าอนาคตอาจหมดแวว
คงไม่แคล้วดื่มด่ำกับน้ำตา
ถึงวันนี้ไม่เหลือไว้เผื่อเจ็บ
เพียงอยากเก็บหวังวาดวันปรารถนา
ความสุขยังไม่เผยคำเอ่ยลา
ขอไขว่คว้าสุขไว้ให้เพียงพอ
ให้เขากอดความฝันของฉันไว้
เพื่ออุ่นไอไฟฝันวันที่ขอ
ในอ้อมอิงแอบแนบพะนอ
สมกับวันที่รอมาเนิ่นนาน
ไม่อยากให้ข้ามฝันถึงวันพรุ่ง
อรุณรุ่งแสงฉายประกายฉาน
คงมองเห็นความเศร้าที่ร้าวราน
คงทรมานเมื่ออุษาสางสว่างเยือน
หน้าส่วนตัว
1014
