24 มิถุนายน 2551 11:56 น.
ดาวระดา
คล้ายความเหงาหลบเงาบนปุยเมฆ
คอยปั้นเสกทุกครั้งที่ฉันส่อง
คาบความหม่นหมายตามาจ้องมอง
เค้นความหมองคล้องอดสูมาคู่เคียง
หรือเพราะใจใฝ่ปองจึงหมองเศร้า
หรือเพราะเงาเขาหลบไปไม่ส่งเสียง
หรือเพราะรักผลักไสไยเอนเอียง
ถึงได้เสี่ยงเบี่ยงหน้าให้ข้าตรม
แท้ที่จริงความเหงาใช่เงาเมฆ
ใจเราเสกต่างหากที่อยากขม
หากหัวใจไม่หมองลองมาชม
เมฆที่ห่มห่อฟ้าแสนน่ามอง
โทษคนอื่นยื่นให้ไฟความผิด
ลืมครุ่นคิดว่าตัวเราเร้าสนอง
สุขเศร้าเหงาหรือชื่นยื่นมารอง
อย่าเรียกร้องฟ้องใครไม่สมควร
18 มิถุนายน 2551 12:15 น.
ดาวระดา
ขอบคุณรอยร้าวที่ก้าวไม่ถึง
อย่างน้อยหนึ่งความหวังยังไม่ศูนย์
ยังมีหนึ่งให้นับจับมาคูณ
โอกาสพูนเพิ่มต่อยังพอมี
เพียงสองทางห่างกันในความคิด
แค่สะกิดใจกันอย่าพลันหนี
ยังมีหวังสั่งสมอุดมมี
บนเนื้อที่ที่เราเข้าใจกัน
ฟ้าประทานเรามาฝ่าลมฝน
บนรอยหม่นเปื้อนฝุ่นกรุ่นความฝัน
สานก่อร่างสร้างปลูกความผูกพัน
แม้สูงชันสันเขาเราจะไป
ถึงเหลือใยเพียงน้อยค่อยค่อยถัก
ให้รังรักรื่นรมย์เป็นร่มใหญ่
ไม่เกินรอตอรักจักผลิใบ
แตกกิ่งใหม่มั่นคงเป็นดงดอย
16 มิถุนายน 2551 00:20 น.
ดาวระดา
สองมือเหี่ยวเกี่ยวข้าวสาวขึ้นเก็บ
ผ่านมือเล็บลิร่วงจากรวงหวัง
ร้อยรอยแยกแตกลายผายผุพัง
สองมือยังบังประคองด้วยสองตา
ใช้มือเหี่ยวเคียวเก่ากับข้าวใหม่
ตัดต้นใบให้เห็นเป็นรวงหรา
ก่อนจะมัดจัดวางข้างคันนา
แล้วหาบบ่าท้าลมขึ้นชมลาน
กว่าจะได้ข้าวงามตามที่คิด
ต้องตั้งจิตต่อเติมเพิ่มข้อขาน
กว่าจะได้ข้าวสีดีหนึ่งจาน
ต้องระรานพาลมือเหี่ยวหมดเรี่ยวแรง
ข้าวหอมหอมดอมดมน่าชมนัก
ผู้คนรักตักกินไม่สิ้นแหนง
ต่างยกย่องเป็นสินค้าราคาแพง
มาแต้มแต่งปลายลิ้นด้วยกลิ่นยวน
แต่มือเหี่ยวใครเล่าจะเฝ้าฝัน
ให้รางวัลขวัญข้าวที่หอมหวน
เห็นมือเหี่ยวหุ้มจนคนไม่ชวน
ทั้งหลายล้วนด่วนตัดสินให้สิ้นดี
จะมีใครขอบใจมือเหี่ยวแห้ง
ท้าลมแล้งแข่งลมฝนทนเสื่อมศรี
ช่างแห้งหดถดถอยร้อยราคี
สองมือนี้แห้งเหี่ยวใครเหลียวแล
14 มิถุนายน 2551 01:31 น.
ดาวระดา
ระหัดร้างกลางนาที่ข้าพบ
คล้ายดังศพไร้ญาติขาดเพื่อนผอง
ถูกทิ้งร้างว่างวายคนหมายปอง
ดูหม่นหมองดองไว้ในนาเกลือ
ด้วยวิถีทำนามาเปลี่ยนผลัด
เลยพาพัดระหัดส่งไม่หลงเหลือ
ใช้น้ำมันดันนามาจุนเจือ
กลายเป็นเหยื่อทำเกลือไม่พอกิน
ส่วนลูกหลานคลานมาว่าไม่สน
ทำนาจนข้นแค้นแสนดูหมิ่น
เข้าโรงงานร้านค้าเป็นอาจิณ
ลบหลู่กลิ่นสิ้นแล้วคนทำนา
เคยวิดน้ำเข้านามาวิกฤติ
ถูกรอนริดสิทธิ์แค่นอนแบหรา
อยู่กลางแดดแผดไหม้ไร้ราคา
ดูสิ้นค่าหน้าที่ไม่มีเลย
ต่อแต่นี้มีค่าแค่หายาก
เป็นของฝากจากสมัยให้นำเผย
ตั้งตระหง่านหน้าม่านให้ชมเชย
คนเอื้อนเอ่ยเคียงชิดพิพิธภัณฑ์
13 มิถุนายน 2551 09:55 น.
ดาวระดา
โอ้ดวงจันทร์ปั้นแต่งนภาภัพ
ได้ลาลับดับแสงแจรงหล้า
ชั่วข้ามคืนแค่นั้นดวงจันทรา
กลับหวนมาส่องแสงเหลืองประเทืองทัน
แต่หญิงสาวบนจันทร์สุพรรณบุรี
ได้จางสีนิคาลัยสู่สวรรค์
ลาลับล่วงพุ่มพวงแห่งดวงจันทร์
เฝ้ารำพันฝันอาลัยไม่เสื่อมคลาย
จากเด็กสาวบ้านนาหาความหวัง
อยากเด่นดังดั่งจันทร์ที่สุกฉาย
เพื่อพี่น้องท้องเดียวได้สบาย
จึงมั่นหมายเป็นดาวเด่นดั่งเพ็ญพราว
จากรำพึง จิตรหาญย่านสุพรรณ
เป็นพุ่มพวงดวงจันทร์ในห้วงหาว
ฝากเสียงเพลงบรรเลงล้อมมวลหมู่ดาว
สุกสกาวพราวค่าล้ำงามอำไพ
ถึงวันนี้สิบหกปีที่ลาจาก
ยังฝังรากบทเพลงที่ส่องใส
แก้วรอพี่ ยังซึ้งถึงดวงใจ
ฟังคราใดให้หวนชวนคะนึง
ทุ่งนางคอยคอยทางที่คืนกลับ
โสตสดับคราใดให้คิดถึง
เสียงหวานแว่วแก้วเสียงยังตราตรึง
ประดุจหนึ่งราชินีลูกทุ่งไทย
บทกลอนนี้แต่งขึ้นเพื่อน้อมรำลึกถึง พี่พุ่มพวง ดวงจันทร์
ดวงจันทร์ที่จากฟ้า
แม้ว่าบทกลอนไม่ไพเราะ ซึ้งถึงดวงใจเท่าที่ควร
แต่ดาวระดาอยากแต่งด้วยใจจริงๆครับ
จากใจดาวระดา
หน้าส่วนตัว
1577
