31 ตุลาคม 2550 15:28 น.
ดาวระดา
ไปทั่วแคว้นเขตแดนเมืองแก่นขอน
พบงามงอนชะม้ายตาพาลุ่มหลง
พบรักแล้วหรือไรให้งุนงง
จิตเคยคงมั่นนักกลับสั่นคลอน
หนุ่มหมอแคนเป่าแคนให้สาวฟัง
เสียงแคนดังโดนใจไม่ถ่ายถอน
ใช้เสียงแคนแทนคำพร่ำเว้าวอน
ฝากเสียงอ้อนผ่านเสียงแคนจากแดนไกล
หนุ่มหมอแคนคอยสาวเข้าใจรัก
อยากรู้จักจึงเป่ามาอย่าสงสัย
อยากมีรักร่วมเรียงเคียงฤทัย
อย่าผลักไสคนเป่าแคนด้วยวิญญาณ
หนุ่มหมอแคนรักเจ้าเข้าแล้วหนอ
ได้แต่คลอเสียงแคนแทนคำหวาน
อย่าเบื่อหน่ายคลายรักนักนงคราญ
แคนสะท้านคนสะเทือนหากเบือนหนี
31 ตุลาคม 2550 13:39 น.
ดาวระดา
เมื่อลมหนาวผ่านมาที่หน้าบ้าน
อกสะท้านหนาวกายลูกกำพร้า
ขาดที่พึ่งพิงอาศัยในทุกครา
ยามหนาวมาหม่นฤทัยในความจน
ด้วยวงศาคณาญาติขาดยิ่งนัก
ไม่รู้จักจำไม่ได้คล้ายสับสน
ยากจะนับรับหลานเข้าบ้านตน
อย่าเสือกสนเข้ามาพาเสื่อมศรี
ผ้าสักผืนยื่นให้ไม่ได้ดอก
หลานจนตรอกต่ำต้อยต่างลอยหนี
หน้าหนาวเยือนเย็นร้าวเข้าอินทรีย์
ขาดปราณีแก่กำพร้าน่าน้อยใจ
สองพี่น้องนอนกอดกันหวั่นไอหนาว
มีหลายคราวน้องร้องหาผ้าผืนใหม่
ส่วนตัวพี่ไม่รู้จะทำประการใด
บอกน้องให้ทนรอพ่อส่งมา
เมื่อปีกลายกล่อมน้องนอนด้วยคำนี้
ปวดฤดีด้วยจำปลอบอย่าถือสา
ไม่กล้าบอกพี่ไม่มีแม้ปัญญา
จะซื้อผ้าผืนงามให้ทรามวัย
10 ตุลาคม 2550 14:53 น.
ดาวระดา
อนิจจาวาสนาพ่อแก่แก่
ขาดดูแลลูกหลานรำคาญซ้ำ
อยู่โดดเดี่ยวเทียวทางแห่งกงกรรม
ลูกจิตต่ำทิ้งขว้างให้เอกา
ขอเงินลูกซื้อยาน่าสงสาร
เจ้าเอ่ยขานขอเมียเสียก่อนหนา
ภาระหนักลูกต้องทำเพื่อชีวา
ซ้ำลูกยาหลานพ่อก็มากมี
เอาเถอะหนอขอเวลาลูกอีกหน่อย
ลูกจะคอยเสี่ยงดวงมาเสริมศรี
ไม่แน่หากบุญญาของลูกมี
เป็นเศรษฐีพ่อหมดทุกข์สุขฤทัย
แสนรันทดหดหู่เหลือเมื่อได้ฟัง
พ่อจึงนั่งนิ่งนิ่งพิงเสาไห้
นี่หรือลูกปลูกฝังสุดหยั่งใจ
มาผลักไสเสียแล้วเจ้าแก้วเอย
เจ้าคงรอรวยก่อนค่อยผ่อนพ่อ
อนาถหนอพ่อคนเดียวเทียววางเฉย
โอ้ลูกชายของพ่อไม่น่าเลย
หรือรอเกยตายก่อนค่อยผ่อนตาม
10 ตุลาคม 2550 02:34 น.
ดาวระดา
เหมือนคราวเคราะห์เกาะตามไม่ยอมปลด
สร้างสลดงดสราญพานขุ่นหมอง
พานรินทร์ถิ่นแสมแพ้จับจอง
จากคนปองป่าพหลด้วยจนจำ
โอ้หน่อเนื้อหนุมานถึงกาลสิ้น
กระบี่ดิ้นเดียวดายกายขยำ
ถูกรุกป่าค่าควรเมืองเคืองระกำ
ใช้จิตต่ำตามล่าหน้าทานทน
น้ำมือใครไหนเล่าเจ้าใจร้าย
แลคลับคล้ายคล้องหมู่ดูสับสน
ไฉนเลยล่วงล้ำกระทำตน
นี่หรือคนว่าเลิศประเสริฐงาม
ไร้แสมให้สมรวานรแนบ
ไร้ที่แอบอิงกกอกหวั่นหวาม
น่าอนาถน้อยใจไหม้ลุกลาม
ฟ้าสีครามถึงคราหม่นเพราะคนทำ
8 ตุลาคม 2550 03:20 น.
ดาวระดา
วาบสว่างข้างคุ้งปรุงแสงสี
แต้มราตรีเรียงรายประกายส่อง
ระยิบยับประดับวันอันเรืองรอง
ปรัดท้องธาราช่างน่ายล
แวมแวมวับวับสลับแสง
ดั่งกายแปลงรัมภาน่าฉงน
มาสถิตถิ่นลำพูดูมีมนต์
สะกิดดลสะกดใจให้รอคอย
มาส่องแสงเรืองสีราตรีกาล
เหมือนวิญญาณสิงเจ้าหิ่งห้อย
บรรเจิดแสงส่องหล้านภาลอย
ประหนึ่งพลอยพริบระยิบงามตา
มีตำนานขานกล่าวเจ้าทิ้งถ่วง
บอกทั้งดวงยึดมั่นยันรักษา
เฝ้ารอรักสลักไว้ในวิญญา
ปรารถนานางลำพูผู้จากจร
ค่ำคืนยืนจุดตะเกียงหวังเคียงน้อง
ฝันใฝ่ปองมุ่งหมายไม่วายถอน
ด้วยรักแท้ทบขั้นนิรันดร
ประภัสสรสร้างใจให้รัญจวน
ตำนานเท็จจริงเพียงใดมิใคร่รู้
แต่หดหู่จิตมนุษย์สุดผันผวน
เห็นหิ่งห้อยเป็นมารพาลรบกวน
จึงได้ด่วนตัดลำพูคู่เจ้าไป
เห็นแก่ตัวสิ้นดีไม่มีสุด
โอ้มนุษย์จะจิตต่ำคลำถึงไหน
แค่หิ่งห้อยตัวนิดคิดตัดไฟ
ช่างมีใจถอยห่างทางแห่งธรรม
หน้าส่วนตัว
1872
