19 มิถุนายน 2548 13:49 น.
ดาวอังคาs
เงาทะมึนครอบคลุมฟ้ามหากาฬ
ถึงคราวโลกสั่นสะท้านต้านบ่ไหว
มะเมื่อมคล้ำดำประดามหาประลัย
ก่อกำเนิดเกิดกายใจสะพรึง
อุกาบาตฟาดโลกาคราเมื่อก่อน
กลับซุกซ่อนชีพข้างในไว้ติดขึง
สะสมวันเวลาผ่านมาจึง
เผยอวดร่างห่างติดตรึงซึ้งใครใคร
ออกหากินไล่ล่าอาละวาด
แม่ฟันฟาดสะบัดฤทธิ์มิตรหนีหาย
จำใบหน้าให้ดีลี้ให้ไกล
จุดเด่นให้ดูดีหนาตากับฟัน
แจ้งนาซ่าช่วยมาจับไปที
เธอคนนี้น่ากลัวล้ำยามโมหัน
ถ้านาซ่าไม่ว่างก็ช่วยวาน
ศรีธันญาถ้าสงสารรับนางที
19 มิถุนายน 2548 03:30 น.
ดาวอังคาs
มนุษย์หมาบ้า
ร้องโหยหวนคืนค่ำยามจันทร์เพ็ญ
เพียงพิศเห็นต้องเผ่นหนีลี้ห่างหาย
กึ่งมนุษย์กึ่งปีศาจปาดน้ำลาย
หน้าละม้ายคล้ายใครในบางคน
เป็นเวรกรรมคอยซ้ำฟาดแต่ชาติไหน
ต้องจำแลงแปลงร่างกายในบางหน
ปกปิดซ่อนห่อนใครรับทราบตัวตน
คงเวียนวนค้นเล้าไก่ในค่ำคืน
ในคำชมของตัวเจ้าไม่เข้าใจ
ทำเอื้อนเอ่ยเพื่อนรักหมายให้ใจชื้น
ซุ่มแอบโพสต์โจทย์ตัวร้ายหมายตีคืน
โต้ทันควันไม่ทันตื่นฟื้นอาการ
นี่หรือที่สะสมแค้นไว้แน่นอก
มาตอบชกหมกฝีมือหรือเปล่าท่าน
จะออกหมัดจัดจัดหน่อยอย่าปล่อยนาน
เดี๋ยวไอ้หนุ่มดาวอังคาsพาลจะเซ็ง
18 มิถุนายน 2548 20:55 น.
ดาวอังคาs
ช่วยดูน้องด้วยเจ๊ น้องอกหัก
มีความรักไม่สมจมดิ่งหาย
อีกรู้ข่าวน้องสาวไม่สบาย
เศร้าฟูมฟายรันทดหมดคนอิง
ช่วยดูน้องด้วยเจ๊ น้องแอบกิน
เหล้าเบียร์รินทิ้งไว้คล้ายผีสิง
เปลี่ยนเป็นคนละคนชนเอียงพิง
คล้ายตัวปลิงเกาะติดชิดคนเคียง
ช่วยดูน้องด้วยเจ๊ น้องร้องไห้
เพลงอะไรแว่วมาได้ยินเสียง
ของแบล็คเฮดเหตุช้ำตามสำเนียง
ทิชชู่เกลี้ยงหมดโต๊ะโปะดวงตา
ช่วยดูน้องด้วยเจ๊ น้องซึมซึม
ดูนั่งขรึมไม่สนุกตามประสา
อยากกลับบ้านกระมังนั่งก้มหน้า
ถามกี่ที (นู๋) บอกว่า ม่ายยยย...เปนน...รายยยยย......(อึ๊ก ๆ)
ช่วยดูน้องด้วยเจ๊ ผมเป็นห่วง
หวั่นจะถูกล่อลวงพาล่วงหาย
ส่งถึงห้องเลยนะจะใจคลาย
ขอบคุณเจ๊มากมายได้คลายใจ
จำเนียรกาลผ่านมาเกือบห้าทุ่ม
กลับต้องกลุ้มย้อนเล่นเป็นไปได้
เจ๊ถามว่า แล้วกู จะกลับไง (ซะงั้นอ่ะ!)
หัวกูหมุนเมามายตายแล้วกู !!
(เฮ้อ..)
ช่วยดูเจ๊ด้วยน้อง เจ๊แก..มาววว...
เจอผู้สาวไหนว่างเอียงข้างถู
อารมณ์ทอมล้อมโอบซบเคียงภู
จู้ฮุกกรูซู่ซ่าออกทะเล
ช่วยดูเจ๊ด้วยน้อง จะกลับแล้ว
ผีของน้องจรแจวไปสิงเจ๊
ฝากเจ๊กลับด้วยน้องย่องโซเซ
เก็บเอามาฮาเฮ เจ๊ กะ เอม
15 มิถุนายน 2548 20:54 น.
ดาวอังคาs
กลอนก่อนนี้ที่แล้วให้แล้วไป
อุตส่าห์ปิดซ่อนความในใจสงสาร
ที่บอกลาห่างร้างนางนงคราญ
เพราะความจริงที่เห็นนั้นมันตำตา
ณ วังแก้วคืนนั้นจันทร์วันเพ็ญ
ชวนเดินเล่นริมทะเลเทปัญหา
แล้วบอกรักจนเราหลงงงอุรา
ใจดวงน้อยที่หาญกล้ากลับละลาย
หนึ่งเป็นหญิงหนึ่งเป็นชายใต้เงาจันทร์
บรรยากาศชวนไหวหวั่นพลันลื่นไหล
ปล่อยอารมณ์ไต่ตามความพอใจ
จวบสุดท้ายเข็มกับด้ายใกล้เข้าทาง
อันอาภรณ์เจ้าหล่อนร่อนสะบัด
ปรากฏชัดถนัดในใจเต้นผาง
เก็บเสื้อผ้าคว้าให้ไวเกือบวายวาง
ความกระจ่างนางบ่จริงหญิงดั่งยล
ถามผู้ชมความสมจริงหญิงหรือชาย
กดชัตเตอร์วาบสุดท้ายให้ฉงน
เกือบโดนจับขยับหมายชายปลอมปน
แท้วางแผนจะซ้อนกลชนทวาร
14 มิถุนายน 2548 21:59 น.
ดาวอังคาs
ทิ้งคำถามคำนั้นให้ฉันไว้
ฉันขอผลัดผ่อนไปอยู่หลายครั้ง
ทวงกระหน่ำคำตอบกลัวบอบพัง
เกรงผิดหวังช้ำชอกตอกหัวใจ
ที่วังแก้วต้องเบลอเธอกระซิบ
ตาขยิบหลิ่วเค้เทเรื่องไข
สารภาพวาบหวามทราบความใน
ยังห่วงใยมิตรภาพขนาบคลอน
จะบอกเธออย่างไรให้รู้เห็น
ไม่อยากเป็นคนย้ำตามหลอกหลอน
เธอจะรับได้ไหมใจบังอร
หยุดออดอ้อนร้อนเปล่าเฝ้าเวียนวน
บอกคำตอบสุดท้ายใจแค่เพื่อน
จงลืมเลือนที่ทำไปใช่ใจสน
ที่ไปแล้วแล้วไปนะอย่ากังวล
หยุดปะปนเรื่องราวเราเพื่อนกัน
หน้าส่วนตัว
1060
