16 ตุลาคม 2549 22:07 น.

หมอผีครองเมือง

(หมอผี)
ขอต้อนรับนักฝันท่านทั้งหลาย
หากกระหายจงดื่มด่ำลำธารชื่น
ท่านเดินทางมาไกลหลายวันคืน
จงเริงรื่นสุขล้ำจากลำธาร

ถึงจะมัวหมองคล้ำน้ำทั้งเส้น
สามารถเร้นเวทย์ลึกล้ำลำละหาน
แปลงสดใสด้วยมายาวิชามาร
โดยสันดานสืบเก่าของเผ่าพงศ์

เพราะข้าคือหมอผีที่ยิ่งใหญ่
หากผู้ใดทำตามความประสงค์
จะมั่งคั่งชื่นบานการดำรง
จงขึ้นตรงต่อผู้นำความเป็นตาย

จงก้มหัวด้วยฤทธิ์แรงแห่งสับปลับ
จงยอมรับความฉ้อฉลชนทั้งหลาย
จงมืดมนต์ในบ่วงเล่ห์เพทุบาย
จงถวายความรักแลภักดี

มันสมองเลิกใช้ไม่ต้องคิด
ผู้ลิขิตคือข้ามรรคาผี
จงทิ้งฝันนานเนาเจ้าเคยมี
จบตรงนี้เลิกรุดหยุดเดินทาง

ทั่วทุกหนร่ำร้องก้องโหยหวน
โดนตีตรวนมนต์ร้ายอ้ายผีสาง
ถูกจองจำยัดใส่ในตะราง
เพราะกระด้างกระเดื่องเคืองนัยน์ตา

(ชายหนุ่ม)
คนยิ่งจนเพราะยอบมอบกายพลี
ให้เศรษฐีสมวาดปรารถนา
คนยิ่งรวยเพราะเหยียบซ้ำย่ำบีฑา
ปวงประชาเบื้องล่างอย่างทารุณ

มีอำนาจจึงเขียนเปลี่ยนกฎหมาย
เพทุบายลึกล้ำความสถุล
ล้นฤทธาเหลือหลายพวกนายทุน
จนวายวุ่นเพราะคนร้ายกลายคนดี

(ชายชรา หญิงสาว)
โปรดเชื่อในความดียังมีอยู่
จิตรับรู้เข้าใจในวิถี
สายน้ำของทุกคนชลธี
ทุกชีวีร่วมใช้ได้แบ่งปัน

(ชายชรา หญิงสาว ชายหนุ่ม)
สัจธรรมจริงแท้แลดำรง
ยังซื่อตรงอยู่แน่มิแปรผัน
ใช้ปัญญาภูมิเราให้เท่าทัน
แบ่งความฝันโดยตามฐานความจริง

(ชายหนุ่ม)
อันรูปรสกลิ่นเสียงเคียงสัมผัส
ก่อกำหนัดซ่านฤดีดั่งผีสิง
คนอ่อนแอแพ้พ่ายไร้ที่พิง
ต้องล้มกลิ้งให้พวกเช่นเห็นแก่ตน

ด้วยวิถีครรลองของผลเหตุ
พาหลุดเวทย์ฤทธีที่ฉ้อฉล
ร่างของเจ้าหมอผีมิอาจทน
ต้องจำนนเลือนสลายในพริบตา

(หมอผี)
หมดอำนาจยิ่งใหญ่ในครั้งนี้
ถึงยามที่สิ้นขาดวาสนา
แต่รากกูลึกลุพสุธา
พลาดพลั้งมาคอยดูกูจะคืน



ผมสงสัยอยู่ว่า ทำไม จึงเป็นตัวของตัวเองไม่ได้ เป็นอย่างสัตว์ป่าสักตัว สัตว์โทน อยู่ตามลำพังในป่า หิวก็กิน เหนื่อยก็นอน ไม่ต้องกินสิ่งที่ไม่อยากกิน ไม่ต้องนอนในที่ที่ไม่อยากนอน ไม่ต้องเชื่อ ในเรื่องที่ไม่อยากเชื่อ

ในทรรศนะของข้าพเจ้า มาโนช พุฒตาล