21 มกราคม 2548 23:29 น.
ดาหลา & ปะการัง
ไม่ค่อยเข้าใจนัก.............
ว่าทำไม..........................
อารมณ์ ของคนเป็นนาย นี่ ...............ระงับไม่ได้หรือ..............
เป็นลูกน้องนี่ต้องรองรับอารมณ์ ด้วยหรือ
ลูกน้องมิใช่ คน ไม่ เป็นปัจเจกบุคคลหรือ..............
ไม่เข้าใจ.............จริง ๆ
เวลา ก็คงไม่ได้อีกแหละ
ฉันอ่านหนังสือ เค้าบอกว่า อย่าทะเลาะกับนาย จะชิป.....ตลอดกาล
แล้วจะให้รองรับอารมณ์ ตลอดก้อไม่ใช่อีกแหละ
แต่..............ถ้า มึนตึงอยู่อย่างนี้
คนที่เจ๊บคือ...........ก็คือเราสินะ
ไม่เข้าใจอยู่ดีหล่ะ
ทำไม คนเรา.............
โต โต กันแล้ว อยุ่กับเหตุและผลไม่ได้หรือ ?
เหตุและผลของการกระทำ ...........
เหตุและผลที่เรารู้ ๆกันอยู่..............
แล้ว ทำไม ผู้เป็น นาย ไม่ระงับ สติอารมณ์
ก่อนที่จะเห็นเราเป็นกระโถน !!!
อ่านหนังสือ ของคุณ อ้อม ประนอม ท่านสอนเอาไว้ว่า..............
ให้มีทัศนคติต่อคนต่องาน ในเชิงสร้างสรรค์ จะสุขใจ
โดยเฉพาะเจ้านาย การเข้าใจนาย รู้ใจนาย ปรับตัวเขากับนายให้ได้
มิใช่ ให้นายปรับตัวมาหาเรา....งานจะสำเร็จไปครึ่งหนึ่งแล้ว
เชื่อและพยายามทำความเข้าใจแล้ว..............
ต้องบอกว่า .............ยากเหลือเกิน
ภาวะนี้ อึดอัดแต่ก็ต้อง อดทน ..............ใช่ไหม ?
แต่ ในฐานะ ที่เราเป็น คน
ไม่ว่า นายหรือลูกน้อง ต้อง มีจิตสำนึกว่า เขาก็คน เราก็คน เช่นกัน
ใจเขาใจเรา................
เอามาทดแทน ใส่ใจลงไปบ้าง.............น่าจะดีนะ
ดาหลา & ปะการัง
๒๑ มกราคม ๒๕๔๘
เวลา ๒๒.๕๘ น. แล้ว
ขอบ่นยามดึก สักนิด อัดอั้นตันอุราเหลือหลาย
21 มกราคม 2548 18:58 น.
ดาหลา & ปะการัง
ยามนี้ หัวใจร้าวรอนไง มะรู้แฮะ......
ฟังเพลง เหงา เศร้าอีกแล้ว หรือเปล่า ....
ไม่ใช่ ฉันคิดถึงคุณต่างหาก เล่า..........
ความคิดถึงนี่มันร้ายกาจจริงนะ
มันทำ ให้ฉัน จาก ที่ เข็มแข็ง มาโดยตลอด
กลับกลายเป็นคนขี้แย ไปได้............
ความคิดถึงนี่ บั่นทอน ร่างกายได้จริงๆ ๆ นะ
สุดที่รักคะ ฉันคิดถึงคุณมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ยืนมองไกลออกไปนอกหน้าต่าง
เหมือนเห็นเงาของคุณรางๆๆ ที่ปลายฟ้านั่น
แต่ เพ่งมองนานๆๆ กลับไม่ใช่
สิ่งที่เห็น มันเป็นเงาของน้ำตาที่รินไหล ไม่ขาด สายนี่นา
ลมหนาวที่ลาลับไป จาก กาลเวลา .......
พร้อมกับลมร้อน พัดมาปะทะกาย..........
มันทำให้ความรู้สึก เหงา ลึกๆๆของใจ มันร้องขอ รึเปล่า
ฟ้ายามนี้ เหมือนกำมะหยี่ ที่มีดาว ประดับ ฟ้าพร่างพราว.........
คิดถึงอ้อมกอด แสนอบอุ่นของคุณ ............
คิดถึง .....คำนี้..... ค่ำคืนนี้ จะทำอย่างไร กับความคิดถึงที่ มี.....ถึงคุณ
คิดถึง คิดถึง ใจจะขาด คิดถึงตามปารถนา ของจิต
เห้อ .........คิดถึงคุณ.............
คุณคงไม่รู้หรอก ...........
ดาหลา & ปะการัง
๒๑ มกราคม ๒๕๔๘
เวลานี้ ๑๘.๒๘ น.
เวลานี้ที่คิดถึงคุณมากมาย เท่าที่ใจดวงนี้จะส่งถึงคุณได้ ...........
21 มกราคม 2548 08:52 น.
ดาหลา & ปะการัง
มีความทุกข์ โถมทับ จน อยาก เสือกไส ให้ชีวิตดับสูญ
มีความเหนื่อยหน่าย ประดัง ประเด เข้าสู่ ความเป็นอยู่
มีความอ่อนล้า ระคนท้อใจ.......เดินมาทักทาย วันแล้ววันเล่า
แต่ละวันที่ผ่านไป ................
ระยะทางที่ห่างไกล ไม่ได้ ทำให้ฉัน ...........มีความสุขได้เลย
ระยะทางที่ ห่างกัน .............
เส้น บางๆๆที่แบ่งชีวิตของเรา ................
มันเกิด จาก อะไร นะ.................
เราพบกัน วันนี้ สายไปจริงหรือ...........
มองออกไป ท่ามกลางความมืด ของยามราตรี.........
คืนนี้ ห่อตัว กับความเจ๊บปวด ..........
เจ๊บกาย และเจ๊บ ที่หัวใจ.............
ปวดกาย ..........นอนซม เพราะ ความเจ๊บปวด
ร่างกาย ทนทานต่อความเจ๊บปวด ได้ด้วยยา
แต่ ใจหล่ะ .....ใช้อะไรรักษา จึงจะหายเจ๊บปวดได้ หนอ...........
แล้ว .......ฉันได้ยินเสียงคุณ.............
คุณบอกว่าคุณคิดถึงฉัน ............
คุณบอกว่าคุณ ห่วงฉัน .......
แต่ ในช่วง นั้นๆๆ คุณ ไม่ว่าง...........ฉันเข้าใจ
ฉันรู้ ..........รู้ดี.........คุณมีแต่ ฉันในหัวใจ...........
เราจะมีแต่กันและกัน ตลอดไป..........
แค่เนี๊ย.......... 3 ประโยคข้างบน หาย วับ
มีแต่ รอยยิ้ม บนใบหน้า ทดแทน........
ดาหลา & ปะการัง
๒๑ มกรา ๒๕๔๘
เวลา....๐๘.๓๒ น.
เวลา เพ้อ ฝัน อิอิ
20 มกราคม 2548 08:22 น.
ดาหลา & ปะการัง
ปลายฟ้า..............
สิ้นสุดเส้นทางเดินจริงหรือ..............
ไม่หรอก ..........
ปลายฟ้านั้น เส้นทางความรัก เริ่มต้น และ เรียงเคียงกันต่างหาก
มี คุณ มี ฉัน
มีโลกของเรา............
มีความฝันที่สานต่อ ด้วยกัน............
บนเส้นทางและกาลเวลา....................
ไม่มีคำสัญญา ที่จะยั้งยืน เท่ากับใจที่มั่นในความรู้สึก ต่อกัน
ความรู้สึกดีดี ที่บอกว่ารัก มันออกจากหัวใจ เสมอหล่ะ
ระยะทางที่ห่างไกล
คงบอกได้ว่า ใจ จะมั่นคง ซื่อตรงต่อกันเพียงใด
วันนี้อาจไม่ใช่วันของเรา
เรา ในความรู้สึกของฉัน
เรา เราจะมี สิ่งที่ดี ให้กัน .........แม้ มันจะนาน นานแค่ไหน
เรา จะรอ กัน ที่ปลายทางข้างหน้านั้น ............
แม้นว่า................
โลกจริงเราต่างไม่หลุดพ้น
แต่ โลกของเรา โลก แห่งความฝัน
เรา จะมีกันและกัน ในฝันเสมอ และ..............ตลอดไป
ดาหลา & ปะการัง
๒๐ มกราคม ๒๕๔๘
เวลา ๐๗.๕๙ น.
19 มกราคม 2548 19:06 น.
ดาหลา & ปะการัง
เพลงพิณ เพลงนั้น ดีสี คีเคาะ ไพเราะ เสนาะ หู
ในใจว้าวุ่น ว้าวุ่นอีกแล้ว ...............
เพลง หวานปนเศร้า กระทบ หัวใจ ให้ไหวหวั่น
ให้หวั่นไหว ตามแรง พริ้วเพลงรำพึง...........
พิณเพลง รำพึง เหงาเศร้าเค้าน้ำตา.............
ไม่ได้ฟังเพลง พิณของจีน และขลุ่ยจีนมานาน
ได้สดับ วันนี้ ............ร้าวรอน เหมือนจะถอนพิษไข้ ......
ในใจ หวลให้ รำพึง.ถึง
ใจหนอใจคิดถึง รำพึงถึงคนไกล ที่ปลายฟ้านั่น
อยากจะรู้ อยากจะเห็น เธออยุ่อย่างไร ในยามนี้............
หนาวร้อน นอนสบายหรือไม่ ใจห่วงหา...........
เห้อ .....ความรัก เสน่หา .............
มันทำให้จิตใจร้อนรุ่ม ร้อนรน ............
แบบนี้เองหรือ..............
แต่ก่อน ไม่เคยรู้ว่า รัก และคิดถึงใครสักคน
เป็นอย่างไร............
ฉันเรียนรู้เรื่องความรัก จากคุณ...........
เรียนรู้ที่จะอยู่กับมันอย่างมีความสุข............
เลือกที่จะ จดและจำ ในสิ่งที่ดีของคุณ............
เลือกเก็บความทรงจำ ของเรา เอาไว้ ที่ ก้นบี้งของหัวใจ...........นานเท่านาน
โดยมี จิตใต้สำนึกเตือนเสมอว่า .........
มีคุณ อยู่ เพียงเคียงข้างหัวใจ............
นาน เท่านาน............. นะ
ดาหลา & ปะการัง
๑๙ มกราคม ๒๔๘
เวลา เย็น ๆ ๆ๑๘.๓๙ น.
ฟังเพลง บรรเลง พิณและขลุ่ยจีน
ขอ เขียนถ่ายอารมณ์ ที่ พึงสัมผัสได้เวลานี้
ปล. เพลงประกอบ หาไม่ได้อย่าง ที่ ใจคิด แต่ แนว ๆ ๆ ๆ ๆและ หวานปนเศร้า ............
Lovers
0 คน เลิฟดาหลา & ปะการัง
หน้าส่วนตัว
7144
