18 พฤศจิกายน 2548 14:34 น.
ดาหลา & ปะการัง
ขอโทษนะ มิได้ลืม ฤเผลอไผล
ไม่ตั้งใจ จะลืมวัน วันสำคัญ
บอกทีหลัง คงไม่ต่าง แก้จำนรรค์
ขอสุขสันต์ คล้ายวันเกิด คุณก่อพงษ์
๑๗ พฤศจิกายน ที่ผ่านมา....
ขอให้พระคุ้มครองคุณ ก่อพงษ์ พงษพรชาญวิชช์ และครอบครัว ........
...............ขอให้ ทุกข์ใด อย่ามากร่ำกราย..........
..........ขอให้ หน้าที่การงาน ก้าวหน้ารุ่งเรื่อง...............
..........ขอให้ สุขภาพ แข็งแรง ไร้โรคามาเบียดเบียน..........
..........ขอให้รวย ๆ ๆ ทั้ง ทรัพย์สิน และ อารมณ์ ขัน ........
.............ขอให้ สุข และสุข ต่อไป นานและนาน.......ทุก ทิวา แล ราตรี.
ปล. อวยพรให้ย้อนหลัง นะ ไม่ แก้ตัว ลืมจริงๆๆ อ่ะค่ะ
ช้าไป นิด ดีกว่าลืมไปเลยน้า ....
เลือกรูป ทะเล เพราะคิดว่า เหมาะ กับคุณค่ะ คุณเหมือน อิสระเสรี อ่ะ
:) :) :) :) :)
17 พฤศจิกายน 2548 21:42 น.
ดาหลา & ปะการัง
มองพระจันทร์ ยามนี้....ที่ปลายฟ้า
วันเวลาที่ .....ผ่านไป ........
ก่อนนี้ คุณ พร่ำบอก ฉันเสมอ ว่า รัก รัก รัก และคิดถึง....
ห่วงหา อาทร ต่อ กันและกัน
เป็น สิ่งที่ หล่อเลี้ยงหัวใจ เสมอมา
เราเคยพูดกันว่า .....
เมื่อคิดถึงกัน ให้ มองจันทร์ ที่ปลายฟ้า นะ...........
ผม จะมองคุณจากที่นั้น
และ เมื่อผมคิดถึงคุณ ผมจะมองจันทร์
เพราะคุณจะอยู่ที่ปลายฟ้า เช่นกัน........
เวลานี้มองฟ้าเห็นจันทร์ ฉาย......แจ่มจรัสสดใส
แต่ ทำไม ฉันมองไม่เห็นความคิดถึง
ไม่เห็นความรักที่คุณฝากแสงจันทร์มานะ
ฉันเห็นแต่ แสง ใสๆๆ ที่เอ่อ ท้นที่ดวงตาของฉัน......
มันไหลริน .....รดหัวใจที่บอบช้ำ
ลืมกันแล้วหรือ ......ฉันตะโกนก้องในใจ
คุณมีคนอื่นแล้ว .....คุณก็ลืมกันแล้ว..........
ความเงียบ เข้าครอบคลุม ใจ.......
นิ่ง เถิดคนดี........
อย่าร้องไปใย..............
รักแล้วเจาเป็นทุกข์ เจ้าจงถอยออกมาเถิดจาก เค้า
ความรักเป็นสิ่งจอมปลอม.............
ความรักเป็นเพียง สายลมที่แต่พัด มาแล้วก็ผ่านเลยไป
มันไม่จีรังต่อ ชีวิตเลย
อยู่กับความจริง ในวันนี้..........นะคนดี
ดาหลา & ปะการัง
17 พฤศจิกายน 2548
16 พฤศจิกายน 2548 08:39 น.
ดาหลา & ปะการัง
เวลาที่ผ่านไป นานแล้ว นี่นะ
ทำไม ทำไม ลืมคุณไม่ได้สักที
ทั้งๆ ที่ในชีวิต มีใครต่อใคร พร้อมที่จะ ให้ ให้ ฉัน
มากกว่าที่คุณให้ ...........
ทำไม มีคุณมาวนเวียนอยู่ไม่ห่างแม้วินาที
ในขณะที่ฉันคิดถึงคุณ คุณคิดถึงใคร ฉันไม่รู้
ฉันรักคุณ แต่ ฉันไม่รู้คุณรักฉัน ไหม
ไมตรี และความรู้สึกดีดี ที่เคย เอื้อ อาทรกัน .........
เวลาที่เคยไปไหนต่อไหน ด้วยกัน
เวลาที่คิดถึงกัน เวลาที่ คุยกัน
มันหายไปไหนหมด นะ..........
นับแต่วันทีคุณบอกฉันว่า .....คุณตาบอด ...
คุณมองไม่เห็น ไมตรี และ สิ่งดีดีที่เรามีต่อกันในวันนั้น
คุณจะรู้ไหม ...หัวใจที่ไม่ได้ทำด้วยเหล็กไหล มันกลับละลาย
แหลกราญ ไม่เหลือ แม้เศษ เสี้ยวของมัน
ฉันไม่รู้คุณตัดไมตรี ที่เรา เคยมีได้อย่างไร ในเวลาอันสั้น...........
คุณจะรู้ไหม ฉันทำไม่ได้ ที่จะ ให้ลืมคุณ
การลืม "ใครสักคนที่เรารัก" มันยากจริง ๆ
เคยมีใครต่อใครบอกเล่าต่อๆ กันมาว่า
ลืมทำไม กับสิ่งดีดีที่เรา รู้อยู่ว่านั่นมันออกจมาจากหัวใจของเรา
สิ่งดีดีที่เราให้เค้า
ถ้า............เค้ามองไม่เห็นคุณค่าของมันก็
ปล่อยให้เป็นไป ตามกาลเวลา........
แล้ววันหนึงเมื่อเค้าไม่ใคร เค้าจะรู้ว่า ...........
เรายังคงอยู่กับความรู้สึกดีดี ที่มี ให้เค้าเสมอ
ฉันรู้ ณ. วันนี้ ทุกอย่างไม่เหมือนเดิม
เวลาที่เหลือ อยู่ของฉัน..........
มีคุณเป็นเงาในหัวใจเสมอ ..........
คุณจะเป็นเพียงเงารักของฉัน........
เป็นแค่เงา...เท่านั้น.....
ไม่ใช่ไม่รัก ...รักนะรัก
แต่เป็นเพราะการยากกลับไปยืน ณ. ที่จุดเดิม ตรงนั้น .......
ที่มีแต่ร่องรอยของความเจ็บปวด...ให้เห็นอยู่
ขอบคุณค่ะ ที่.......
สอนให้ฉันรู้จัก คำว่า " เจ็บ " มันเป็นอย่างไร
ต่อไป ฉันต้องอยู่ได้ ด้วยตัวของฉันเอง..........
แม้นไม่มีคุณ อยู่เคียงข้างเหมือนดั่งเคย..........
แต่ คุณยังคงเป็นเงารักของฉันไม่เปลี่ยนแปลง
ดาหลา & ปะการัง
15 พฤศจิกายน2548
14 พฤศจิกายน 2548 21:29 น.
ดาหลา & ปะการัง
ลมหายใจ ขาดห้วง หลุดบ่วงจิต
ใครจะคิด เพียงหลับฝัน คล้ายยามตื่น
อยากจะรู้ ฝันเหมือนตาย ไร้สดชื่น
ทุกค่ำคืน ไม่อยากฝัน เหมือนดั่งตาย..........
พนมมือ.....กราบหมอน ก่อนนอน......... ..............
คิดถึงคุณพระรัตนตรัย....................แบบนี้ ทุกคืน
ก่อนนอนหลับตา
ไม่คิดไม่นึก ไม่มีอะไรในหัวสมอง.................
ล้มตัวลงนอน..............
สงบนิ่ง ผ่อนคลายไร้กังวล
ไม่รู้นานเท่าไร...............สิ่งหนึ่งที่ทำให้รู้สึก
รู้สึกหนักอึ้ง หนักตัว เมื่อล้า อ่อนแรง.............หมดแรง
อ่อนระรวย ลมหายใจรวยริน.............ขาด เป็นห้วง ๆ ๆ
ฉันรู้สึกอย่างนั้นจริง ๆ
เห็นใครต่อใคร ยืนเรียงรายรอบตัวฉัน...........
มีคนที่ฉันรัก และรักฉัน มากมาย.................
มองไป อ่อนแรงและอ่อนล้า หมดแรง ใจจะขาด
เหมือนร่างกับใจจะขาดจากกันเสียให้ได้
เกิด ไรขึ้น .....กับจิตใต้สำนึกของฉัน
เสียงหนึ่งเรียกฉัน.....ลุกมาแล้วไปกับเรา
ขอต่อรองว่ารอใครคนนั้นก่อนได้ไหม ?
ขอร้อง และร้องขอ นานและนาน...........
ฉันไม่มีเสียง ฉันร้องขอ ด้วยเสียงที่แห้บพร่า
จน เห็นเงา หนึ่งเดินมาใกล้ฉันอีก
ฉันขอ อีกครั้ง และ อีกครั้ง
ว่า ขอ อยุ่เพื่อพบใครคนนั้นของฉันก่อนได้ไหม?
และ เสียง ที่ตอบฉันพร้อมกับเงานั้นเดินจากไป ..........
ฉันเหมือนรู้สึกตัว ตื่นจาก การนอน
อะไร ? อะไร ? เกิดขึ้นกับฉันเล่า......
ฉันจะตายหรือ
ฉันรอใครอยู่หรือ
สำคัญมากมานถึง เสียง นั้นยอม ยอม
ให้ฉัน ได้กลับมามีลมหายใจ และ ชีวิตอีกครั้งเพื่อนเจอ....เขา..
ใคร เล่า...........
ใครฉันไม่รู้ แต่ฉันรู้ว่า
ฉันหมดแรง และ หายใจรวยริน เหมือนที่ ฉันฝัน.............
มันคือ อะไร ?......
ดาหลา & ปะการัง
๑๔ พฤศิจิกายน ๒๕๔๘
11 พฤศจิกายน 2548 22:07 น.
ดาหลา & ปะการัง
สิบสองนี้ พิจิกา ผ่านมาพบ
ถึงวันครบ คล้ายกำเนิด ประเสริญยิ่ง
ขอให้พี่ สุขกาย สุขใจจริง
ขอทุกสิ่ง อำนวยให้ ในดิถี
เขียนกลอนนี้ มอบให้พี่ คนดีน้อง
ขอนำกลอน พรใดใด ในโลกนี้
อำนวยให้พี่ของน้อง สวยสดศรี
ขอให้พี่ มีความสุข และสดใส
ดาหลา & ปะการัง
๑๒ พฤศจิกายน ๒๕๔๘
ปล. ห่างหายจากการเขียนกลอน อาจจะไม่สัมผัส มากมาย แต่ เขียน จาก หัวใจค่ะ พี่ปราย.....
Lovers
0 คน เลิฟดาหลา & ปะการัง
หน้าส่วนตัว
2369
