2 ตุลาคม 2547 13:34 น.
ดาหลา & ปะการัง
เมื่อวานเย็น กลับบ้านค่อนข้างเร็ว
เพระรู้สึก เนือยๆๆและเหนื่อย
ที่สำคัญ คิดถึงลูก แหละ .....
คิดถึงธรรมดา ก้อ เป็นอยู่แล้ว
แต่ วันนี้ แฝง ความห่วง เพราะเจ้าตัวเล็ก ของฉัน
โทรมาบอกว่า เจ๊บเท้าค่า เท้าน้องโดน โต๊ะ มันไม่หลบน้อง เลยค่า แม่
แทนที่จะโทษตัวเองนะ โทษ โต๊ะ ซะอีก
ไม่อยาก บรรยาย ความเจ๊บของลุก
หากเจ๊บแทนได้อยากรับเอา มา
นึกภาพ ลูก เดินไม่ได้เพระเจ๊บเท้า.....ไม่อยากจะคิด
ขับรถค่อนข้างเร็ว เพราะใจจดจ่อ กับลูก
ฉันไม่รู้หรอกว่าหัวใจหรือ อะไร มันโยงใย
ชีวิตฉันกับลุก .........ฉันจะมีความรู้สึก พิเศษ ๆ เสมอ
ก่อนที่จะเกิด เรื่อง อะไรสักอย่าง
ครั้งนี้ก้อ เช่นกัน ฉันรู้สึก เหงา หงุดฟงิด ไร้สาเหตุอีกแล้ว
และ ก็ นะ เจ้าตัวเล็ก ของฉัน เจีบ
ถึงบ้าน รีบ ไปดู เจ้าตัวเล้ด้วยความห่วง
แต่ก็นะ ถึงบางอ้อ ว่า เจ๊บแต่ไม่มากนักที่เหลือ ลุกอ้อนเต็มๆ ๆ
แม่จ๋า น้องจ๋าเจ๊บเท้า วันนี้เดินขึ้นชั้นบนไม่ได้
แม่จ๋าแม่........เป็นช้างให้หนุหน่อยน้า .....
คิค .......ขำก้ขำนะ ลุกรักของฉัน
แต่บอกว่าขขอเวลาอาบน้ำแปร๊บเดี๋ยวมารับ
แล้วความรู้สึก หนึ่งของฉัน ก้ ถามตัวเอง
แล้วลุกฉันอีก คนล่ะ ไปไหน หานไปไหน
ฉัน วิ่ง ๆ ๆ ๆ ขึ้นชั้นบน เพราะฉัน จะมองชั้นบน ทุกครั้ง
เมื่อถึงบ้าน หากไฟ เปิด แปลว่า ลุกๆๆยัง ไม่นอน
แต่วันนี้ ไฟ ปิด .........เกิดอะไรขึ้น
พอถึงห้อง เปิดไฟ ......
รีบ อีกครั้ง เจ้าขาหมูนอนห่มผ้า รีบ จับตัว ดู ตัวร้อนจี๋
เอ้า เอ้า เอา อีกแล้ว ขาหมู อ้วนๆๆ ไม่จาบาย
แล้วฉันจะทำไงดี ....จะจัดการคนไหนก่อนละนี่
เอาเจ้าขากหมุก่อนดีก่า เพราะ ตัวเหมือนยักษ์น้อย
เช็ดตัว ให้ ขาหมู ....ลงมาต้มโจ๊ก ให้กิน แล้วกินยา
จัดการขาหมุ
จนเสร็จภาระกิจแล้วก้ไป เป็นช้าง ให้ แม่นางจ๊ะจ๋า เค้านั่ง
ก่อน จัด ให้นอนแล้ว ก้อ
ค่อยไป จัดการภาระกิจของตัวเอง
มีความสุขนะ ทุกครั้งที่ได้ ทำไรๆๆ ให้ลุก แม้ยาม ป่วยไข้
เจ๊บปวด ทุกครั้งที่เห็นลุก ปากแดง หนาว สั่น เพ้อ เพราะพิษไข้
ไม่อยากให้ลุกเป็นอะไรเลย แม้แต่ปลายก้อย
ไม่มี ใครรู้หรอก ว่ารักลุก มากแค่ไหน
รัก ห่วง อาทร สารพัด ......
แม่บอกลุก ทุกๆๆ วัน ว่า แม่ รักลุก มากที่สุด
นั่งคิด ไป เรื่อยๆๆ เรื่องราว เหล่านี้ ผ่านมานาน
แต่
เหมือนเพิ่งเกิด ขึ้น เมื่อวานจริงๆ ๆ
ฉันไม่ต้องการอะไรตอบแทนจากลูก หรอก
ขอเพียงรอยยิ้ม อ้อมกอดน้อยๆๆ อยู่กับฉันตลอดไป...ก้อพอ
2 ตุลาคม 2547 13:31 น.
ดาหลา & ปะการัง
เมื่อ พยาบาล เอา เจ้าซาละเปามาให้ แรก ๆ ๆ ก็ กล้ากลัว ๆ ๆ
นึกภาพไม่ออกว่าจะอุ้มท่าไหน อย่างไรหนอ .....
นอนมองลุก ใบหน้า กลมๆ หลับตาพริ้ม สดใส แก้ม เป็น พวง เชียว
สัมผัสครั้งแรก ที่ได้จาก การกอดลูก
สัมผัสแรก ที่ได้โอบกอด เจ้าตัวกระจิ๊ด ในสายตาแม่
น้ำตา เออ นอง ทั่วใบหน้า
ใครจะรู้บ้างไหม ว่า ปลื้ม ปิติ อย่างไร
ครั้งแรก ที่ได้ ให้ น้ำนมกับลูก
รู้สึกได้ ถึงกระแส เลือด ในกาย ไหลสูบฉีด แรงๆๆ
อิ่มเอิบ จริง ๆ ๆ .....
วันเวลา ผ่านไป จาก วันเป็นเดือนจากเดือนเป็นปี
เจ้าขาหมู ที่ รักของฉัน ก็เปลี่ยนชื่อจาก ซาละเปา มาเป็นเจ้าขาหมู
เพราะ ว่า ตัว โตเร็ว กินเก่งมากๆๆ
ไม่มีอะไรที่ ให้แล้วไม่ ไม่กิน
เฝ้าถนอม ยุงไม่ไต่ไรไม่ให้ตอม ....
ยามลูก ฝึกกัดกินดื่ม กริยาท่าทาง น่ารัก เหลือ
เจ้าขาหมู เมื่อตอน 2.6 ขวบ ได้รับพระราชทานรางวัลโลห์เกียรติยศ
จาก พระองค์เจ้าอทิยา ฯ ในสมเด็จเจ้าฟ้าจุฬาภาณ์
เป็นเด็กสุขภาพ ดีแข็งแรง ร่างเริง แจ่ม ใส
จ้ำหม่ำ มาก
ใครๆๆ ก้หลงรัก เจ้าขาหมูตัวกลมๆๆ ของฉัน
จวบจน ได้เข้าเรียน อนุบาล ก็เป็นที่รัก ของคุณครู เพราะไม่ดื้อ แต่ ซน มาก
กิติศัพท์ เล่าลือ ซนที่สุด ในโรงเรียน
วัน เวลาผ่านไป จนเข้าเรียนประถม มีงานประจำปี
ก็สร้างวีรกรรม จนได้ สิน่า
แต่งตัว สวยไป โพสท่า ให้ช่างภาพ ที่ รับถ่ายรูปตาม งาน โรงเรียน
อุอุ นะ ราคา ไม่เบา ....แต่ก็ ทำ เอาคุณยายหน้าบาน เมื่อ ใครๆๆ ชม หลานสวย .......
คิดดูสิ วันนี้ เวลา ผ่านไป เกือบ 15 ปีแล้วสินะ
5000 กว่าวัน ที่ฉัน กอด ลุก ตั้งแต่ ตัวเท่าเมี่ยง
จนเดี๋ยวนี้เรากลายเป็นคนที่ถูก กอด ซะเอง
อยากบอกว่า การเป็นแม่ ไม่ได้ง่าย เหมือนปอกกล้วยเข้าปาก
ลุกร้องต้องตีความหมายให้ได้ ว่าร้อง เพระ อะไร
ลูกกลัวอะไร บ้าง ชอบไม่ชอบอะไร ใน 1 ขวบปีแรก
เวลากินไม่ได้กิน เวลานอน ไม่ได้นอน
หากเจ๊บป่วยไข้ จะ เฝ้าระวัง ป้อนข้าวป้อนยา
เช็ดตัว บ่อยๆๆ ...........ห่วง สารพัด ห่วง
หาก เจ๊บได้ ปวด ได้ ป่วยแทนได้ ก้อยากรับเอาไว้ แทนลุก ทั้งหมด
ทุกวันน้ ฉัน มีเพียงลูกเท่านั้นที่เป็นหัวใจ
ลุกไม่เรียกร้องอะไรจากฉันมากมาย
ฉันรู้ว่า สิ่งเดียวที่ลูกอยากได้ จากฉัน มากที่สุดคือ ความรัก และ เวลา
ฉันเยงเป็นแม่ที่ ขาด และขาด ส่วนนี้อยู่ มาก มาย
ทำอย่างไรได้ เวลา มันถูก ใช้ไปแ กับการทำงาน
แต่ความรัก ไม่ได้ ใช้แบ่งปัน ให้ใคร
ทุกวันนี้ ฉันยังคงนอนกอด ลูก ซ้ายคน ขวาคน
ทุก คืน........ทุกคืน............
ดู สิ จาก ที่เราต้อง หุงหา ข้าวให้กิน เดี๋ยวนี้ หุงข้าวเป็นแล้ว .....
ทำกับข้าวเป็น แม่ ไม่ เหนื่อย เทาไหรแล้ว ..........
เฮ่อ...............เป็นปลื้ม และรู้สึกว่า............
ลูกโต เร็วจน รู้สึก ใจหายเหมือนกัน แหละ............
โปรดติดตาม ตอนต่อ ปาย ซาลาเปาก๊อก 3
Lovers
0 คน เลิฟดาหลา & ปะการัง
หน้าส่วนตัว
956
