26 มีนาคม 2546 11:05 น.
ตู่นุดี
มองฟากฟ้ารัตติกาลผ่านคืนนี้
ท้องฟ้ามีแสงดาวและเดือนฉาย
ทำให้ฉันเห็นเรื่องราวอยู่มากมาย
ต่างเรียงรายเล่าผ่านม่านดวงดาว
ทางช้างเผือกเรียวยาววาวระยับ
ต้องคอยรับฟังก่อนทั้งร้อนหนาว
เรื่องมนุษย์สุดเข็ญเป็นข่าวคราว
ทั้งยินดีทั้งปวดร้าวปนกันไป
อันชีวิตคนเรานี้ที่ได้เกิด
คิดดูเถิดจะมีสุขทุกคนไหม
ไหนใครบ้างไม่เคยมีทุกข์อะไร
ได้สุขกายสุขใจอยู่ทุกวัน
อันความสุข ความโศกในโลกนี้
ทั้งเศรษฐีทั้งยาจกมิขีดคั่น
ไม่ว่าใครก็ต้องพบประสบมัน
ย่อมตามทันถึงวันชีวาวาย
เช่นดวงจันทร์แจ่มกระจ่างบนฟากฟ้า
มีเวลาเป็นเดือนแรมและเดือนหงาย
เหมือนคนเรามีทั้งทุกข์สุขสบาย
ตราบวันตายควรคิดพินิจเอย
21 มีนาคม 2546 09:17 น.
ตู่นุดี
เธอไม่ใช่คนผิด
ที่คิดมีใครใหม่
คนเก่าก็ต้องไป
ไม่จำเป็นต้องบอกลา
ฉันรู้ฉันเข้าใจ
ไม่อยากให้เสียน้ำตา
ไม่ต้องคอยห่วงหา
ไม่ต้องมาคอยเยี่ยมเยือน
เวลาที่ผ่านไป
ฉันอยากให้มันลบเลือน
ไม่ต้องมาย้ำเตือน
เป็นแค่เพื่อน พอกันที !!
19 มีนาคม 2546 22:48 น.
ตู่นุดี
สักวารักนี้ไม่สมหวัง เพราะฉันยังไม่เคยแจ้งแถลงไข
ว่าตัวฉันรักเธอมากสักเพียงใด ไม่เคยให้ใครมาแทนที่เธอ
ทั้งที่จริงใจฉันอยากจะบอก แต่อยู่นอกสายตาเธอเสมอ
อยากจะโทษตัวเองที่เผอเรอ ที่ให้เธอเข้ามาอยู่ในใจเอย
19 มีนาคม 2546 14:43 น.
ตู่นุดี
บ้านเรือนเคียงกัน แอบดูทุกวัน มองเมียง
ถึงหากอยู่เคียง ห่างกันแม้เพียง วาเดียว
แต่ดูไกลกัน ไม่เคยสัมพันธ์ กลมเกลียว
เห็นหน้าหน่อยเดียว เกิดความรักเหนี่ยว วิญญา
อยู่ชิด ติดกัน แต่ความสัมพันธ์ขัดขวาง
เขตรั้ว กั้นกลาง สูงดั่งจะขวางนัยน์ตา
ขอบรั้ว ปิดบัง ก็ยังเห็นกันได้หนา
ได้เห็นหน้าตา ก็เวลา บังเอิญ
แต่บางเวลา ดั่งเทวดา ดลใจ
พบหน้า เข้าได้ ติดตรึงหัวใจ พลอยเพลิน
แต่มีบางวัน สบตาพร้อมกัน เผชิญ
แล้วกลับ สะบัดเมิน ปล่อยให้ฉันเปิ่น หน่วงเหนี่ยว
บางครั้ง สบตา และโปรยยิ้มมาให้ฉัน
ระทึก ตึกตัง ฉันเก็บไปฝันคนเดียว
ตื่นเช้า ชื่นบาน อกใจสำราญ แลเหลียว
ได้ฝันหน่อยเดียว เสียวดวงใจ รอนรอน
บ้านเรือนเคียงกัน ไม่เคยสัมพันธ์ อันใด
เหมือนหนึ่งอยู่ไกล จิตใจชักพา อาวรณ์
อยู่กันนานมา ยิ่งพาหัวใจ รอนรอน
เช้าตรู่ ตื่นนอน แอบดูเสียก่อน สิ่งอื่น
บางครั้ง ชื่นชวน ด้วยเธอยิ้มยวนสดใส
สุดแสน สุขใจ เหมือนต่ออายุให้ยืน
บางครั้ง บึ้งตึง ต้องครวญคะนึงให้ฝืน
ทั้งเช้า และคืน ฉันไม่ชื่นใจเลย
เมื่อยามวังเวง ได้ยินเสียงเพลง ลอยลม
รู้สึกชื่นชม แอบฟังนิยม ชมเชย
อยู่กันนานมา ไม่เคยพูดจา กันเลย
วิตกอกเอย ไม่เคยคิดบ่น เบื่อหน่าย
บางครั้ง แปลกครัน จ้องมองหากันไม่เห็น
แต่เช้า ตกเย็น แม้ว่าไม่เห็นคงตาย
ตื่นเช้า เหม่อมอง ด้วยความรักปองไม่หาย
จะทัก จะทาย ฉันก็อายเธอจัง.
19 มีนาคม 2546 12:48 น.
ตู่นุดี
ตะวันลับขอบฟ้า
ความมืดมาพาใจหวิว
ตอนนี้ฉันเริ่มหิว
นั่งท้องกิ่วรอแม่มา
ดวงจันทร์ส่องแสงนวล
กลิ่นอบอวลกระดังงา
สุขสันต์และหรรษา
สั่งพิซซ่ามาพอดี
หน้าส่วนตัว
3304
