7 เมษายน 2546 06:33 น.
นายดอกไม้
หลั่งโรยรินหยาดฝน...ล่วงหล่นลง
เป็นแม่คงคาใหญ่...ได้ใช้สอย
หล่อเลี้ยงเหล่าชาวนา...ตั้งตาคอย
จากหยดน้อยหยาดฝน...ยังล้นบาง
ทรายเม็ดสวยขาวขุ่น...ยังอุ่นเอื้อ
รวมมากเหลือสร้างได้...ตึกใหญ่กว้าง
ใช้กลบพื้นตามต้อง...ปูรองทาง
ถนนสร้างสำเร็จ...จากเกร็ดทราย
เพียงแรงใจน้อยนิด...ที่คิดสู้
ยากสุดกู่อาจสม...ได้ชมหมาย
ขอมั่นคงฟันฝ่า...ไม่ล้าอาย
ก็จักได้ชื่นชม...แลสมปอง
หนึ่งเดียวนั้นน้ำใจ...ที่ได้มา
มากเกินกว่าน้ำฝน...ที่หล่นต้อง
ขอเพียงหนึ่งเดียวนั้น...มั่นประคอง
ไม่เป็นสองแบ่งใคร...ให้อายคน...
5 เมษายน 2546 20:14 น.
นายดอกไม้
ดึกดื่นค่ำคืนนี้...ราตรีหนาว
สะพรั่งพราวทั่วฟ้า...ดาราฉาย
แสงระยิบลอยมา...จากฟ้าไกล
เหมือนเสียงใครคนหนึ่ง...คะนึงครวญ
อยู่ห่างไกลสุดฟ้า...ยังมาถึง
จากห้วงหนึ่งร่วงโรย...ใจโหยหวน
ด้วยหมองหม่นโศกศัลย์...เจ้ารัญจวน
กลัวพี่รวนทิ้งฝัน...ลืมวันวาน
เห็นไหมนั่นดาวใส...ที่ปลายฟ้า
แสงระย้าพราวแพรว...แว่วแว่วหวาน
แม้นมีเมฆหมอกมัว...เพียงชั่วกาล
ครั้นพอผ่านพ้นลา...นภางาม
แม้นตัวพี่นี้ไกล...ก็ใช่จาก
ยังคงภักดิ์มิกราย...หากใครถาม
จะกลับไปเสกสรรค์...ยังมั่นความ
ขอคนงามอย่าหวั่น...ฤาผันแปร...
4 เมษายน 2546 07:30 น.
นายดอกไม้
หอมดอกจานบานแล้ง...ใบแห้งเหี่ยว
ขึ้นโดดเดี่ยวกลางทุ่ง...ห่างคุ้งหนอง
สีแดงแสดสดใส...ชม้ายมอง
อาทิตย์ส่องแผดเผา...ให้เหงาใจ
พริกข้างโพนหล่นลา...ผวานัก
เหมือนเสียงทักทายท้า...จากฟ้าใส
อีกนานวันราตรี...จากนี้ไป
กว่าฝนใหม่จะมา...ชาวนาคอย
น้ำในหนองคลองโขง...เคยลงเล่น
เดี๋ยวนี้เห็นเลือนลด...ใจถดถอย
หวังเพียงหนึ่งสายฝน...จะหล่นปรอย
ไล่น้ำกร่อยนาไร่...ให้จืดจาง
หอมดอกจานบานแล้ง...สีแดงสด
คงจะหมดความหมาย...หากไร้หวัง
ขอสีแดงสดใส...(จง)ให้พลัง
พัดเป่าหมางป้องเศร้า...ลูกชาวนา...
2 เมษายน 2546 06:37 น.
นายดอกไม้
เย็นแสงทองส่องฟ้า...จันทราลับ
นอนนั่งนับดวงดาว...จวนเช้าตรู่
หมื่นแสนพันดวงกลม...มอบโฉมตรู
แต่เธออยู่แห่งไหน...ใต้แสงจันทร์
เย็นน้ำค้างพร่างพราย...พร้อมสายลม
โชยพลิ้วพรมใกล้รุ่ง...กับทุ่งฝัน
ละออกหมอกเหมยลา...ดาราจันทร์
โอ้ยอดขวัญหนาวไหม...ใต้ราตรี
เย็นสำเนียงเสียงขัน...รับวันใหม่
นกกาไก่ขานเปิด...ประเสริฐศรี
รุ่งแล้วเจ้าอุษา...ทิวามี
แต่คนดีหนีลา...ฟ้าเลือนลาง
ทั้งแสงดาวแสงจันทร์...เสียงขันไก่
พี่มอบให้เพียงเจ้า...เมื่อเราห่าง
แม้เธอเลือนลาลับ...หายกับทาง
ขอเพียงนางสุขสันต์...คือฝันมี...
30 มีนาคม 2546 07:57 น.
นายดอกไม้
ค่ำแล้วเอยน้องจ๋า...นภาหมอง
ฟ้าสีทองเริ่มจาง...แลห่างฟ้า
แจ้วแจ้วแว่ววิหค...เสียงนกกา
เป็นสัญญายามย่ำ...ใกล้ค่ำคืน
ไม่นานนักฟ้าใส...จะหายจาก
น้ำตาพรากเช่นกัน...ไม่นานฟื้น
ปล่อยทิ้งไประทม...ทุกข์ขมขื่น
กับค่ำคืนแสนหวาน...ของจันทร์งาม
พรุ่งนี้เช้าวันใหม่...จวนใกล้มา
แสงจันทราลี้ไกล...หากใครถาม
คือบอกทางปลดปลง...ให้นงคราม
ปล่อยไปตามแสงดาว...เมื่อเช้าเยือน
หลับฝันดีเถิดเจ้า...อย่าเหงาหงอย
พี่จะคอยปลอบจิต...ไม่คิดเผือน
แม้นเหนื่อยใจอ้างว้าง...นั่งเป็นเพื่อน
ตราบดาวเดือนสิ้นฟ้า...ทิวาคืน...
หน้าส่วนตัว
969
