5 กุมภาพันธ์ 2546 01:51 น.
นายดอกไม้
สายลมโชยโปรยปลิว...ผ่านพลิ้วกาย
หมอกเหมยกรายเย็นซ่าน...สะท้านผิว
หยาดน้ำค้างจับปลาย...แมกไม้ทิว
แสงไฟริ้วเลือนลาง...ใกล้ร้างจร
อบอุ่นผ้าผวยผืน...ยามคืนหนาว
ไม้ขอนเก่าต่างแขน...หนุนแทนหมอน
ควันไฟฟุ้งโห่โหม...ตามลมจร
หวังเพียงนอนหลับใหล...ใต้แสงจันทร์
สิ้นแล้วหนอวันหนึ่ง...คะนึงหวน
พรุ่งนี้จวนคลืบคลาน...มาสานฝัน
พักเหนื่อยกายสายตา...เมื่อยล้ากัน
ค่อยเสกสรรค์วันใหม่...ที่ใกล้เยือน...
3 กุมภาพันธ์ 2546 05:43 น.
นายดอกไม้
สายัณห์เย็นย่ำแล้ว...หนาวแผ่วพรม
หวีดเสียงลมโชยพัด...ปลิวซัดไหว
ควันไฟฟุ้งล่องลอย...จากดอยไกล
ยืนเดียวดายบรรเลง...บทเพลงตน
หลากผู้คนพานพบ...มากสบเจอ
เหมือนละเมออ้างว้าง...ท่ามกลางฝน
ไร้ทายทักกล่าวขวัญ...ทุกชั้นชน
เพียงสู้ทนความเจ็บ...แลเหน็บหนาว
หวังเพียงหนึ่งน้ำใจ...จากใครหนอ
เพื่อเลี้ยงหล่อหทัย...กายเหี่ยวเฉา
ก่อเกิดเกื้อประคอง...มีสองเรา
สู้ทนหนาวคราวใหม่...ที่ใกล้เยือน
จะมีบ้างไหมหนอ...ได้ทอหวัง
เคียงร่วมสร้างร่วมคิด...ไม่บิดเผือน
เป็นยอดรักยอดชู้...ในคูเรือน
นานปีเดือนผ่านผัน...ไม่หวั่นใจ...
1 กุมภาพันธ์ 2546 06:26 น.
นายดอกไม้
Look off, my babe, across the sallow Moon
And mark you meeting of the stars and the Moon.
How long you kiss in sight of the Moon.
Oh! Longer, longer that you loving the Moon.
A little rabbit is on another-side of the Moon.
Shes waiting for you everyday at the Moon.
If you wish to praise and go to the Moon.
May I go with you and live together on the Moon
31 มกราคม 2546 07:36 น.
นายดอกไม้
นั่งอยู่ตัวคนเดียว...บนคืนที่เปลี่ยวเหงา...
ไร้ซึ่งเงาของความสนุกสนาน...วันวาน...วันนี้
ทำไม ?...เพราะอะไร...มันจึงแตกต่างกันสิ้นดี
กับความรู้สึกที่...เคยผ่านพบ...ไปแล้วกับวันนั้น
ก่อนนั้นเคยวาดฝัน...ฝัน...ที่เคยวาดไว้
ตอนนี้หามีไม่...ไม่มีอะไรเลย...ในความฝัน
เคยคิดเคยหวัง...อยากจะให้คงอยู่...ชั่วนิรันดร์
และแล้ววันนั้น...วันที่วาดไว้...ก็มลายไป
นั่งจับเจ่า...กับความเหงา...เศร้าอ้างว้าง
มองดูหนทาง...ที่เคยย่างกราย...ผ่านไปมา
ยิ่งคิด...ยิ่งมองดู...ทุกทุกอย่างดั่งภาพมายา
ไม่เห็นเหมือนดั่งว่า...ความจริง...ที่ต้องเจอ
หยิบสมุดเล่มน้อย...เก่าเก่า...เราเคยเขียน
ภายใต้แสงเทียน...กับภาพเก่าเก่า...เราและเธอ
หึหึหึ...อยากจะหัวเราะให้ชีวิต...มีสิทธิ์เพียงแค่ฝันเพ้อ
แต่ก็ยังเฝ้าละเมอ...กับการเพ้อฝันไปคนเดียว
ทีละใบ...ทีละใบ...ที่ผ่านไป...ไม่เหลือเลย
ความผูกพันที่เคย...คงจะไม่มีอะไรเหลืออีกแล้ว
ภาพฝัน...วันก่อนก่อน...ตอนนี้...คงจะแห้ว
จากไปแล้ว...สินะ...เธอจากไป...ในหนทาง...
เพ้อ...เพ้อ...เพ้อ...ละเมออยู่ตัวคนเดียว
ในคืนเปลี่ยว...คืนเหงา...คืนเศร้าและอ้างว้าง
กับสมุดเล่มน้อย...คอยเป็นเพื่อนยามเหินห่าง
ที่เก็บไว้เคียงข้าง...ทุกหนทาง...ที่ย่างกราย
ยิ่งเปิดไป...ยิ่งเปิดไป...ใจยิ่งคิด...จิตยิ่งคะนึงหา
คิดถึงใบหน้า...ที่คราใดใจร่าเริง...บันเทิงทั่ว
เคยก้าวเดินไป...พร้อมพร้อมกัน ไม่หวั่นกลัว
แต่ตอนนี้...ทั้งตัว...ทั้งใจ...คงไม่มีอะไรให้เหลือแล้วสินะ
มาสะดุด...บทกลอน...อยู่ตอนหนึ่ง...จึงหยุดอ่าน
ที่เขียนไว้เมื่อวาน...นานมาแล้ว...นานนักหนา
ด้วยความรู้สึกของใครใครคนหนึ่ง...ที่ฝากมา
กับภาพฝัน...สัญญา...ที่ร้างลา...ลับไป...ไม่กลับคืน...
28 มกราคม 2546 07:44 น.
นายดอกไม้
First Love
I never was struck before that hour
with love so sudden and so sweet.
Her face it bloomed like a sweet flower
And stole my heart away complete.
My face turned pale, a deadly pale.
My legs refused to walk away,
and when she looked what could I ail
MY life and all seemed turned to clay...
John Clare
รักแรก
ก่อนไฉนใจเลย...จะเคยรัก
แรกรู้จักนวลน้อง...ก็ข้องหลง
ใบหน้านวลแดงฉ่ำ...บุษบง
น้องอนงค์ก็คว้า...มนาจร
ใบหน้าจางซีดลง...ด้วยหลงใหล
หมดแรงไร้ก้าวเดิน...สุดเกินถอน
ด้วยสายตาชม้าย...สั่นไหวคลอน
ชีวิตย้อนล่วงราว...สู่พราวดิน...
หน้าส่วนตัว
760
