๏ ในม่านหมอก ๚ะ๛

บินเดี่ยวหมื่นลี้

๏ เมื่อสิ้นช่วงห่วงใยโลมไล้ฝัน
ทุกจำนรรจ์เลือนลบเกลื่อนกลบฝัง
เหลือเศษซากครองจินต์จนภินท์พัง
เจ็บประดังถั่งโถมประโลมใจ

ในเศษเสี้ยวความเศร้าที่เข้าสุม
รายล้อมรุมดวงมานเกินต้านไหว
มืดมนทิศเถินทางดูห่างไกล
ตรอมตรมในชอกช้ำด้วยจำยอม

มวลผกาบานงามเมื่อยามฝน
ภู่ผึ้งวนโบยบินดอมกลิ่นหอม
หวานเอยหวานมธุรสที่อดออม
กลับถูกย้อมรอยขื่นมิชื่นทรวง

รอยอาลัยกลายกลับสิ้นลับจาก-
สองฝั่งฟากดินแดนเคยแหนหวง
หลากความคำงดงามมิตามทวง
ปล่อยลับล่วงทุกเมื่อเลิกเกื้อกูล

**จึงกอบกำส่ำโศกในโลกเศร้า
เพลิงทุกข์เผาผลาญจินต์ผู้สิ้นสูญ
เต็มด้วยคราบน้ำตา..ความอาดูร
ราวกองกูณฑ์พอกอกวิตกตรอม**

ย่างย่ำบนเศษซากวิบากรัก
ที่หาญหักใจกายจนผ่ายผอม
อันหวานชื่นสุขสมเคยดมดอม
ก็จำยอมลืมสิ้นมิยินยล

เมื่อม่านหมอกโมงยามของความช้ำ
เข้าแอบอำซ่อนซุกอยู่ทุกหน
สิ้นแล้วแสงพโยมไล้โลมมน
เลิกดิ้นรนเสาะแสวงทางแสงจันทร์

ยอมสาหัสดวงมานให้ผลาญเผา
หากบรรเทาอนธการลับผ่านผัน
แม้หนึ่งน้อยรอยคำมิรำพัน
จักกลืนกลั้นตราบสิ้นชีวินเรา