30 มิถุนายน 2555 18:49 น.
บุญเพิ่ม
กลับมาดีกันเถอะ
จะโกรธเคืองฉันไปทำไมรึ
อย่าคร่ำครึทำเชยไปเลยน่ะ
กลับมาเติมไมตรีคืนดีซะ
ไม่รู้ล่ะ คุยกันซักวันเน๊าะ
ฉันอยากเผยทุกอย่างรู้บ้างสิ
เธอกลับมิสนใจฟังให้เหมาะ
คอยแต่พูดเปรียบเปรยทำเย้ยเยาะ
คล้ายพูดเจาะใจฉันทุกวันเป๊ะ
เรื่องที่ผ่านมานั้นช่างมันเถอะ
ไม่เห็นเรอะฉันท้าหมูหมาเตะ
พูดกับฉันถ้าหากไม่อยากเละ
แล้วอย่าเอะอะร้องทำนองยุ
จงกลับมาเป็นมิตรอย่าคิดโล๊ะ
เดี๋ยวโดนโปะน้ำมันเต็มบรรจุ
ถ้าหากฉันโกรธมาร้อนประทุ
อาจจุดพลุเสียงดังอยากฟังม๊ะ!ฯ
อริญชย์
๓๐/๖/๒๕๕๕
29 มิถุนายน 2555 19:24 น.
บุญเพิ่ม
อยู่อย่างจน
(กลบทนายโรงลืมกรับ)
ยังรักเกียรติของตนแม้จนเจ็บ
ถึงคนเหน็บเพื่อให้เราใจเสาะ
มิเคยสนคำใครหน้าไหนเยาะ
เราเดินเลาะเลียบไปหลีกไกลลิบ
ยอมทนอยู่อย่างเสือยังเหลือหลัก
ยามขลุกขลักเพื่อนลับลานับสิบ
ปล่อยเขาไปหาโชคในโลกทิพย์
เรากินดิบเองได้ไม่อายมด
เพราะเพื่อนชอบพูดจาให้หน้าแหก
เล่าเรื่องแหวกความหลังกระทั่งตด
อยากให้เราหมองหม่นเรื่องคนคด
มาโกงหมดทรัพย์สินแทบดิ้นดับ
จึงยอมอยู่โดยเดี่ยวเปล่าเปลี่ยวจิต
ปล่อยชีวิตทุกข์ทนความจนจับ
ซ่อนตัวกลางไพรพฤกษ์อันลึกลับ
เพื่อซึมซับธรรมชาติคลายบาดลึก
ดักลอบไซจับปลาเวลาแดด
ความร้อนแผดเผาอยู่ไม่รู้สึก
แต่จับปลาดุกนั้นไม่ทันนึก
นิ้วถูกฉึกด้วยเงี่ยงพิษร้อนฤทธิ์นัก!ฯ
อริญชย์
๒๙/๖/๒๕๕๕
26 มิถุนายน 2555 20:57 น.
บุญเพิ่ม
สดุดี..กวิรัตน์สยามไกร
อินทรวิเชียรฉันท์ ๑๑
นอบน้อมประนมหัตถ์.กวิรัตน์สยามไกร
กลอนโคลงระบือไป คุรุท่านประพันธ์พจน์
ถ้วนถ้อยสุภาษิต.ลุนิมิตกวีรส
คุณค่าก็ปรากฎ.วรวรรณศิลป์งาม
ท่านคือพระยาศรีสุนทรขจรนาม
คนธรรพ์ก็ไหวหวามผิวครูจรดจาร
สมเป็นกวีเอก...ดุจเสกประกายกานท์
เฉิดฉายฉนำนานและนิรันดร์มิผันแปร
ผองศิษย์ระลึกนึก..มนตรึกพระคุณแล
ต่อตั้งมโนแน่.จะลิขิตเชลงกลอน
ตามรอยพระคุณครู..และจะชูมิคลายคลอน
กรองพจน์พิจิตรพร.อภิวันทนาการ ฯ
25 มิถุนายน 2555 21:28 น.
บุญเพิ่ม
กลลวงชีวิต
เจ้านกเขาเฝ้าขันกระชั้นเสียง
หาคู่เคียงข้างในแนวไพรสณฑ์
ทุกวันเฝ้าพากเพียรบินเวียนวน
แสดงตนว่ามีสิ่งดีพอ
เดินเหยาะย่างวางเท้าให้เข้าท่า
ขันเริงร่าด้วยมาด องอาจหนอ
ใช่จะหลงเพลิดเพลินเสียงเยินยอ
เพียงขับคลอหาคู่อุ้มชูใจ
เห็นนกหนึ่งเบื้องหน้านัยน์ตาเศร้า
ขนสีเทาคล้ายครองความหมองไหม้
บอกตัวตนเป็นเผ่านกเขาไฟ
คงอาศัยในป่านี้มานาน
จึงนกเขาเฝ้าขันมุ่งมั่นหมาย
หวังเติมสายใยรักสลักหวาน
ส่งเสียงกรู๊!ก้องดังอหังการ
บินทะยานเข้าใกล้อาจได้เคียง
แต่กลับมีอุปสรรคคอยดักขวาง
ที่อำพรางไม้ซีกยากหลีกเลี่ยง
จึงเดินวนไปมาสายตาเมียง
ทันใดเสียงปืนก็ปลิดชีวิตปลง!ฯ
อริญชย์
๒๕/๖/๒๕๕๕
24 มิถุนายน 2555 16:31 น.
บุญเพิ่ม
เสือกำสรวล
สุดระกำลำเค็ญเกิดเป็นเสือ
เพื่อนต่างเบื่อหนีหน้าบ่มาใกล้
อยากรู้พวกเขาเห็นเราเป็นใคร
เหตุไฉนสัตว์ทั้งหลายถึงได้กลัว
ก็แค่ยามอึดอัดไล่กัดหมู
ส่งเสียงขู่ก้องไพรดังไปทั่ว
กัดกระทิงเก้งควายไปหลายตัว
ตะบบวัวกินบ้างในบางที
ธรรมชาติของเสือล่าเมื่อหิว
กระโดดฉิววาดหวังกระทั่งหมี
กินงูเหลือม ตามล่าลิง ชะนี
เลาะพงพีไปทั่วไม่กลัวตาย
หวังเป็นมิตรอย่างยิ่งกับจิ้งจอก
มันกลับหลอกกินเนื้อดิบเลวฉิบหาย
หวังจะคบกับเม่นผู้เร้นกาย
เม่นกลับหมายสะบัดขนให้หม่นกัน
เกิดเป็นเสืออย่างเราแสนเศร้าหมอง
แค่เสียงร้องก้องป่าก็น่าหวั่น
เดินโดดเดี่ยวขมขื่นทุกคืนวัน
หิวเท่านั้นแหละจึงล่าสัตว์ป่ากิน!ฯ
อริญชย์
๒๔/๖/๒๕๕๕
หน้าส่วนตัว
941
