30 พฤศจิกายน 2550 22:55 น.
ปราณรวี
ตั้งแต่จำความได้ไม่เคยเห็น
พ่อว่างเว้นเหน็ดเหนื่อยเมื่อยอ่อนล้า
เพราะกรำงานแสนหนักเนิ่นนานมา
ทุกเวลาคือเงินดำเนินไป
ไม่เคยท้อ..อดทนบนโลกนี้
ด้วยยังมีลูกรักคอยผลักให้
มุ่งก้าวเดินสานฝันปันแรงใจ
มีสายใยหล่อเลี้ยงเคียงคู่เรา
เงินทุกบาทไม่ขาดเหลือเผื่อวันหน้า
ให้ลูกยาสุขสบายไม่อายเขา
เพียงลูกยิ้มทุกข์พ่อก็บางเบา
เจ้าปัดเป่าเหนื่อยหายจากกายไป
หวังของพ่อคือลูกผ่านการศึกษา
มีวิชาอนาคตเจ้าสดใส
ประกอบกิจการงานใดใด
สำเร็จได้ด้วยดีมีผลงาน
มิหวังเจ้าร่ำรวยด้วยทรัพย์สิน
เพียงรู้อยู่ รู้กิน มีถิ่นฐาน
ใช้ชีวิตไม่ประมาทคาดเหตุการณ์
เพื่อพ้นผ่านเรื่องร้ายที่ไคลคลา
ให้เจ้าเป็นคนดีมีศรีศักดิ์
สมดั่งที่พ่อรักเจ้าหนักหนา
เพียรจดจำคำสอนแต่ก่อนมา
ปรารถนาของพ่อก็เท่านี้
23 พฤศจิกายน 2550 17:50 น.
ปราณรวี
เริงรื่นสุขสันต์วันลอยกระทง
ความทุกข์ส่งลงนทีให้รี่ไหล
ขอขมาคราก่อนย้อนกลับไป
ที่เคยได้ล่วงล้ำลำวารี
พอคืนค่ำย่ำเท้าก้าวจากบ้าน
สนุกสนานเปรอปรนจนล้นปรี่
ทั้งหนุ่มสาวคราวรุ่นดรุณี
ก็เร็วรี่จับคู่อยู่ด้วยกัน
จากสำรวจตรวจตราผวาอก
เจ้าเหมือนนกเสรีมีความฝัน
สาวมอบกายเจ้าไว้ให้ผูกพัน
กับชายนั้นที่เธอเผลอมอบใจ
ไม่ทบทวนหวนคิดพินิจหนัก
ด้วยความรักปิดตาพาสงสัย
เขาหลอกเล่นเห็นเจ้ายังเยาว์วัย
พลาดเมื่อไรบอบช้ำ..ใครกล้ำกลืน
คิดถึงอกพ่อแม่บ้างหรือไม่
ทะนุถนอมจอมใจไว้ชมชื่น
ให้เติบโตเต็มวัยได้หยัดยืน
ชั่วข้ามคืนเจ้าชอกช้ำถูกทำลาย
ปล่อยกระทงหลงทางพอว่างเว้น
น้ำเซาะเล่นก็ปริแตกแยกสลาย
เป็นเพียงซากเศษก้อนที่คลอนคลาย
ไม่นานกลายย่อยกลับทับถมลง
เจ้าหลงทางข้างหน้ากว่าจะรู้
ไม่อาจกู่เรียกกลับดับพิษสง
ซากชีวิตดั่งเวียนว่ายในป่าพง
คล้ายกระทงหลงทางกลางนที
21 พฤศจิกายน 2550 15:43 น.
ปราณรวี
ครบสิบห้าค่ำขึ้น.............เดือนสิบสอง
ริมฝั่งน้ำเนืองนอง...........เอ่อล้น
ระเรียบเรื่อยริมคลอง......เย็นชุ่ม ฉ่ำเอย
จันทร์แจ่มเพิ่งโผล่พ้น.....เด่นฟ้ารำไรฯ
แสงนวลสาดส่องจ้า.........สว่างไสว
กระทบผิวน้ำใส..............พร่างพลิ้ว
เอื่อยเอื่อยเรื่อยรินไหล.....สงัดเงียบ
เพียงคลื่นระลอกริ้ว..........แผ่วพื้นวารีฯ
เสียงประโคมแว่วโพ้น.....ดังชัด
เริงรื่นคืนงานวัด..............ครึกครื้น
กระทงเร่งรีบจัด..............ประกวด กันนา
เสร็จสรรพจึงยกขึ้น.........ส่งให้ประมูลฯ
สาวงามรุ่นใหญ่,น้อย.......ส่งไป
นางนพมาศผู้ใด..............จักได้
เสียงเชียร์เริ่มก้องไกล.....ยามดึก
แม้จักตกรอบไซร้............ส่งยิ้มทั่วกันฯ
ริมน้ำคลาคล่ำด้วย..........ฝูงชน
เด็กเล็กเที่ยวซุกซน........อยากรู้
ผู้ใหญ่วุ่นสาละวน...........ไล่จับ
จุดดอกไม้ไฟสู้...............ปล่อยทิ้งวิ่งตามฯ
หญิงชายต่างเกี่ยวก้อย......เคียงกัน
คืนค่ำแสนสุขสันต์............ชิดใกล้
กระทงเลือกหนึ่งอัน.........เคียงคู่ จับเอย
ยกจรดหน้าผากไซร้.........ร่วมร้อยดวงจินต์ฯ
ปล่อยกระทงลงสู่น้ำ..........พัดพา
อธิษฐานขอขมา...............แม่น้ำ
ทุกข์โศกและโรคา...........ไหลล่วง ไปเฮย
หมองหม่นแลกลืนกล้ำ......ปล่อยทิ้งลงธารฯ
ประเพณีเก่าแก่แล้ว.........นานนัก
ร่วมจิตคิดอนุรักษ์............คู่แคว้น
นานาชาติประจักษ์............เอกลักษณ์ เราเอย
ถิ่นอื่นมิเหมือนแม้น..........ถิ่นนี้เมืองไทยฯ
16 พฤศจิกายน 2550 09:27 น.
ปราณรวี
ยิ่งใกล้ยิ่งไหวหวั่นคืนวันเพ็ญ
เห็นจันทร์เด่นลอยดวงบนห้วงฟ้า
วิเวกแว่วแผ่วลมพรมพร่างมา
ตรงหน้าคือสายน้ำยามค่ำคืน
ระลึกหวนทวนย้อนตอนวันเก่า
เหลือเพียงเงาฝากไว้ให้ชมชื่น
กับเรื่องราวกล่าวขานเมื่อวานซืน
ต้องทนฝืนเดียวดายใต้เงาจันทร์
กระทงเคยเคียงคู่สู่สายน้ำ
กับถ้อยคำอธิษฐานบนลานฝัน
มีเพียงเราเคล้าคลอรอคู่กัน
และคำมั่นสัญญาว่าจะคอย
แต่สายน้ำยามนั้นทำหวั่นไหว
แยกเราสองล่องไปให้เหงาหงอย
คนละทางห่างไกลใจเลื่อนลอย
ลำนำถ้อยดิ่งจมใต้ร่มธาร
อธิษฐานคราวนั้นคล้ายฝันเฟื่อง
ยุติเรื่องหันเหเวลาผ่าน
ปล่อยทุกสิ่งมืดดับไปกับกาล
ไม่อาจต้านตัดพ้อต่อเปลี่ยนแปลง
ลอยกระทงปีนี้ฤดีหม่น
ด้วยไร้คนเคียงข้าง..ดั่งจันทร์แกล้ง
มองสายน้ำหัวใจให้เคลือบแคลง
ไยรักแฝงแต่ทุกข์..สุขลางเลือน
12 พฤศจิกายน 2550 09:17 น.
ปราณรวี
ลมหนาวเยือนเยี่ยมแล้ว....อีกครา
ฝนที่โปรยปรายมา...........เริ่มทิ้ง
ลมล้อลิ่วปลิวพา................ยะเยือก เย็นเอย
รายรอบพรายเพริดพริ้ง.....ดั่งรุ้งแพรวพรรณฯ
ฤดูกาลใบไม้เริ่ม.............เปลี่ยนสี
มองแห่งไหนล้วนมี.........แต่งแต้ม
สีสันปลุกฤดี...................ชวนชื่น ชิดเอย
มิต่างดอกแรกแย้ม.........ยิ่งย้ำจำจินต์ฯ
จากมาไกลมากแล้ว........คิดถึง
ยิ่งคิดติดตราตรึง.............หม่นไหม้
แม้ครวญคร่ำคำนึง.........มิอาจ คืนเฮย
จนกว่าบรรลุไซร้.............หนึ่งห้วงเวลาฯ
ป่านฉะนี้จะเศร้า...........ฤๅไฉน
เหลืองแสดแลวิไล.........กลับคล้ำ
หิมะร่วงคราใด.............คงกลบ มิดเอย
ปล่อยทอดทิ้งต้นช้ำ.......นิ่งแล้วกลางลานฯ
หนาวมาใบไม้ร่วง........โรยรา
หนาวก็นำรักพา...........ห่างด้วย
หนาวกายมิคณา...........ด้วยห่ม ผ้าเอย
ใจสิเกือบมอดม้วย.......ท่วมน้ำตารินฯ
จำใจจำจากแล้ว...........จากเลย
แม้พร่ำคำเฉลย............ร่ำไห้
มิอาจเพรียกรักเอย.......หวนกลับ
หมดสุขทุกข์ลามไล้......ดั่งไม้ดายเดียวฯ
หน้าส่วนตัว
1617
