16 กุมภาพันธ์ 2547 13:24 น.
ปีกนางฟ้า
------------------------
เหนื่อยล้า บินฝ่า คืนฝน
หนื่อยจน ใจอดทน แทบไม่ไหว
อยากพัก หลับตา ใต้อุ่นไอ
ทำได้ เพียงฝ่าไป ลำพัง
หมดเรี่ยว เหนี่ยวปีก คืนฟ้า
ก้มหน้า ซ่อนน้ำตา ทิ้งความหวัง
เดียวดาย อ้างว้าง ไร้กำลัง
หมดพลัง เอื้อมปาด หยาดน้ำตา
-----------------------------
15 กุมภาพันธ์ 2547 22:13 น.
ปีกนางฟ้า
หลายครั้งที่พยายามค้นหา
จากแววตาอ่อนล้าที่ส่งให้
มีฉันอยู่รึเปล่านะ..ข้างใน
หรือเพราะกำลังแอบซ่อนใคร..จึงได้..หลบตา
ให้ฉันได้อยู่ข้าง-ข้างเธอ ที่เดิมได้ไหม
อย่างน้อย..เมื่อเธอร้องไห้..จะมีฉันห่วงหา
ไม่ต้องกลัว..ฉันไม่ผูกมัดเธอด้วยคำสัญญา
เพียงให้ฉันได้เอื้อมมือปาดเช็ดน้ำตา
ให้ได้ซับรอยแห่งความเหว่ว้า..หายไป
แล้วเมื่อไรที่เธอเข้มแข็ง..
หัวใจมีเรี่ยวแรงเต้นจังหวะเดิมๆ ได้
เมื่อแห้งหมดหยดน้ำตา..ความอ่อนล้าง..บาง..จางไป
และคงถึงเวลาที่ฉันจะหายหน้าจากไป..
จนกว่าเราจะพบกันใหม่..ในวันหัวใจ..เธอ อ่อน แรง
13 กุมภาพันธ์ 2547 11:36 น.
ปีกนางฟ้า
ฉันคงตายจากเธอไปแล้ว..นับแต่วันนั้น
เธอถึงได้ลืมกัน..ง่ายดายขนาดนี้
ลืมหมดเลยหรือ..ความรู้สึกที่เคยมี
หรือแม้แต่ความทรงจำดีๆ ..
เธอก็ไม่มี..ให้กัน
ฉันจะหายสาบสูญไปจากชีวิตเธอ..
จะไม่มีคำพร่ำเพ้อถึงเธอ..แม้แต่ในฝัน
จะล้างความทรงจำเก่าๆ..
กับครั้งหนึ่ง คำ รัก ที่เธอให้กัน..
นับแต่นี้..ในชีวิตเธอจะไม่มีฉัน..
เหมือนเราตายจากกัน..
ไปแล้วจริง-จริง
12 กุมภาพันธ์ 2547 18:57 น.
ปีกนางฟ้า
-----------------------
ผมยังรอ....
เป็นคำร้องขอ..ที่ฉันไม่อาจให้ได้..
ขอโทษนะที่รัก....
ถ้าหากไม่สามารถรักกันได้อีกต่อไป
เพียงอยากให้เธอเข้าใจ..
ความรู้สึกรักใคร..มันบังคับไม่ได้..จริงๆ
ดีใจที่ครั้งหนึ่งเคยร่วมความรู้สึก
ทุกครั้งที่นึก..ก็ยังเสียใจที่จากลา..ทอดทิ้ง
แต่คงดีกว่า....ถ้าสิ่งที่มอบให้เธอ..
เป็นความรู้สึกที่เรียกว่า..ความจริง
และฉันเป็นเพียงผู้หญิง..ที่เธอควรลืมทิ้ง..ลบไป
อย่ารอฉันอีกเลย..ที่รัก..
แค่นี้..ฉันก็รู้สึกผิดนัก..ที่ทำกับเธอได้..
ลืมฉันเถอะนะ..คนหนึ่งคน..ที่ไม่มีหัวใจ
เก็บความรักเธอไว้ให้หัวใจของใคร..
ที่เกิดมาเพื่อให้..หัวใจกับเธอ..
------------------------
10 กุมภาพันธ์ 2547 16:34 น.
ปีกนางฟ้า
คุยกับตัวเอง : เดียวดาย..
----------------------------------------------------------
คุยกับตัวเองอยู่ในความเงียบงัน
กอดเข่ามองความฝัน..........อยู่มุมห้อง
ถูกความอ้างว้างจ้อง...........จนใจหาย
ลมพัด...ผ้าม่านพริ้วสะบัด.....กรีดกราย
ความเดียวดาย...เริ่มคืบคลานเข้ามาใกล้ๆ...ขยับหนียังไง...ก็ยังถูกกลืน
ดอกเข็มสีชมพูแห้งโรย อยู่ในแจกัน
ไม่อาจอยู่ต้านทานแสงตะวัน....แสงจันทร์..ทั้งๆ อยากฝืน
หยัดร่างด้วยสองมือ....ฝืนยื้อ...ลุกขึ้นยืน...
ปลุกตัวเองให้ฟื้นตื่น...จากห้วงแห่งคืน...เปลี่ยวดาย
หยุดยืนมองออกไปนอกหน้าต่าง
ความเงียบ....ปกคลุมทั่วทุกตาราง...ในคืนเดือนหงาย
แสงจันทร์ทอ กลบ ลบ แสงดาวเคยพราวพราย
ยินเสียงร้องโหยในหัวใจ...ปานว่ากำลังถูกใครคร่า...น้ำตาริน
จะเอาอย่างไรเล่า... เสียงหนึ่งในความเศร้าเอ่ยถามไม่ทันสิ้น
เสียงสวนตอบในความเงียบ....ที่ได้ยิน
ไปซะ.....อย่าให้รู้ให้ได้ยิน...แม้นแต่เสียงรวยริน..ของลมหายใจ
แล้วจะให้ไปไหน... เสียงเดิมยังร่ำไร........เล่นลิ้น
ไปไหนก็ไป....ให้พ้นฟ้า...ให้พ้นดิน.....ไปซะ..ก่อนความอดทนจะสิ้น...แล้วคงได้ริน...น้ำตา
ใจดำ..... เสียงเดิมยังย้ำคำ....ตรงหน้า
หุปปาก!!!!..แล้วออกไปซะ...อย่าได้เจรจา...อย่าให้ต้องเจอะเจอหน้า.............อีกที
........................................เงียบ.....ในคืนสงัด
แต่กลับได้ยินชัด.....เสียงร่ำไห้ยังซ้ำ....ย้ำอยู่ที่เดิมไม่ได้หายหนี
ขับไล่ให้พ้น.......แต่กลับจนด้วยความรู้สึกลึก - ลึก ของตัวเองเสียทุกที
ไม่เคยหนีพ้นคืนอันโหดรายที่ถูกความเหงาย่ำยี....................................
แล้วก็จบลงเหมือนทุกที.............................................................เดียวดาย
--------------------------------------------------------------
หน้าส่วนตัว
807
