3 มิถุนายน 2545 18:27 น.
ปุถุซน
น้อยนักที่สาวตัวเล็กเล็ก
กล้าผจญโลกที่โหดร้ายในบางครั้ง
ทารุณในบางคราและบ่อยครั้ง
ก้าวย่างแต่ละก้าวของเธอ
เต็มไปด้วยก้อนกรวดก้อนหิน
และเสี้ยนหนามที่พร้อมบาดเท้าเธอ
ถ้าเธอเดินไม่ระแวดระวัง
เธอจะต้องเผชิญกับอะไรอีกมากมาย
บนเส้นทางที่เธอกำลังมุ่งสู่
แต่มันกลับเป็นมนต์เสน่หา
ที่คอยปลุกให้เธอมุ่งมั่น
เพื่อพิชิตให้คาเรียวมืองาม
อันบอบบางของเธอ
ฉันชอบเธอ
โอ้สาวน้อย
เธอกล้า
เธอไม่หวั่น
เธอไม่หวาด
เธอไม่ขลาด
ฉันชอบคนกล้า
3 มิถุนายน 2545 13:49 น.
ปุถุซน
ลิซา
วันนี้รอยยิ้มของเธอ
หายไปไหน
ฉันเห็นดวงตา
อันโศกสลดของเธอ
ผ่านกรอบภาพอันใหญ่
ที่ดูเหมือนหน้าต่างบานใหญ่
ทุกวัน..เมื่อฉันเหนื่อยล้า
สิ้นเรี่ยวสิ้นแรง
ฉันกลับบ้าน
แล้วเข้าห้อง
ฉันเห็นเธอยิ้ม
ยิ้มอย่างเป็นมิตรเสมอมา
ฉันชอบเธอ.ลิซา
ลิซา...
ใครกันน่ะที่ทำให้เธอเคือง
บอกฉันสักคำซิลิซา..ใคร
หรือว่า ฉันเองที่ไม่ค่อยสนใจเธอ
สาบานได้เลยว่าฉันซื่อสัตย์ต่อเธอ
ลิซา...
ยิ้มซิ ยิ้มเหงาเหงาของเธอ
มันทำให้ฉันสุขใจเสมอที่ได้เห็น
เพียงแค่ได้เห็นรอยยิ้มของเธอ
ฉันก็พอใจแล้ว
ขอร้องเธออีกครั้ง
โปรดยิ้มเหมือนครั้งเก่า
ลิซา
3 มิถุนายน 2545 10:44 น.
ปุถุซน
ฉันเห็นรอยยิ้มหวานล้ำ
ผ่านภาพถ่ายเก่าเก่าใบหนึ่ง
เป็นยิ้มที่สมบูรณ์ที่สุด
เท่าที่ฉันเคยเห็นมา
ราวกับว่าทุกสรรพางค์กาย
ต่างแย่งกันส่งยิ้มหวาน
แก้มของเธอมีรอยบุ๋มเล็กน้อย
จนกลายเป็นลักยิ้มที่น่าหอมที่สุด
ปากเธอที่เปิดออกเล็กน้อย
แลให้เห็นเรียวฟันงาม
เป็นทิวแถว
ดวงตาของเธอนั้นเล่า
บริสุทธิ์หวานซึ้งที่สุด
แววตาฉายความรู้สึก
ว่าเธอมีความสุขใจ
เธอเคยบอกฉันว่า
ตอนนี้เธอยิ้มแบบนั้น
ไม่ได้อีกแล้ว
เพราะกาลเวลาได้ขโมย
รอยยิ้มแบบนั้นไปแล้ว
ฉันเลยบอกเธอไปว่า
สักวันหนึ่งฉันจะทำให้เธอ
ยิ้มเริงร่าเหมือนในภาพถ่ายนี้อีกครั้ง
ฉันนบอกเธออีกว่า
ฉันเชื่อว่าเธอทำได้
รอยยิ้มในภาพถ่ายนี้
ครั้งใดที่ฉันมองไปที่ภาพถ่ายนี้
ไม่ว่าฉันจะทุกข์โศกเพียงใด
ฉันพลันสุขใจเมื่อเห็นรอยยิ้ม
ของเธอ
ฉันสุขใจและอบอุ่น
ราวกับมีใครบางคน
กำลังมองฉันอยู่จริงจริง
และส่งยิ้มมาให้ฉันด้วยล่ะ
31 พฤษภาคม 2545 12:57 น.
ปุถุซน
จุดจบของชีวิต
ดุจการร่วงของใบไม้
ที่มิอาจล่วงรู้ได้ว่า
ใบไหนจะถูกปลิดออกจากขั้ว
มันร่วงลงมาอย่างฉับพลัน
แล้วลอยละลิ่วตามแรงลม
ลอยปลิวลงอย่างช้าช้า
เยือกเย็นและไร้สุ้มเสียง
เป้าหมายของมัน
ก็เพียงเพื่อได้จุมพิตพื้นพิภพ
อันเป็นจุดกำเนิดของมัน
ที่เรียกว่า ราก
ซึ่งได้ดื่มด่ำอยู่กับ
พื้นพิภพมาช้านาน
ใบภูมิใจอยู่เสมอว่า
มันสามารถเชิดขึ้นสู่ฟ้า
มันหยิ่งทะนง
ในตัวเองเสมอมา
สุดท้ายถึงครา
มันร่วงลงมา
ร่วงลงมา
เพื่อสลายตัวเป็นอาหาร
อันโอชะของรากที่ถ่อมตน
ใบไม้อันสง่างามได้หายจาก
แต่รากยังคงอยู่ตลอดไป
31 พฤษภาคม 2545 12:51 น.
ปุถุซน
จุดเริ่มต้นของชีวิต
ดูเหมือนไม่มีที่สิ้นสุด
และไร้จุดจบ
มันเริ่มจากที่โน่นที่นี่
และทุกแห่งหนบนพิภพ
มันเริ่มด้วยความเริงร่า
เบิกบานตระการตา
ดุจการเริ่มต้น
ของดอกไม้แรกตูม
บานขึ้นบานขึ้นอย่างช้าช้า
ไม่รีบเร่งแต่มั่นคง
เพื่อเตรียมรับความสดชื่น
จากหยาดน้ำค้างหยาดแรก
ที่อาจร่วงโปรยลงมา
จากสรวงสวรรค์
ผ่านทางม่านหมอก
แห่งฟากฟ้าทั้งเจ็ด
~*~*~*~
ชีวิตจึงเพลิดเพลิน
กับการดำรงอยู่ของมัน
โดยหารู้ไม่ว่า
มันต้องสิ้นสุด !
หน้าส่วนตัว
608
