4 กรกฎาคม 2545 10:04 น.
ปุถุซน
เธอจะจำฉันได้ไหม
ถ้าฉันเห็นเธอในสวรรค์
เธอจะจำชื่อฉันได้ไหม
ถ้าฉันเห็นเธอในสวรรค์
แล้วเธอจะจูงมือประคองฉันไหม
ถ้าฉันอ่อนแอจนมิอาจยืน
เธอจะคุยกับฉันไหม
ถ้าฉันไร้เพื่อนคอยพูดจา
แล้วเราจะเหมือนเดิมไหมหนอ
ฉันรู้ว่าในโลกนี้
เธอคงไม่อยากเจอฉันอีกต่อไป
ฉันทำผิดมากจนสุดเกินอภัย
เธอคงต้องการหลบหนี
ลี้ไปให้ไกลสุดจากฉัน
ณ ประตูสวรรค์
ถ้าเธอเห็นฉัน
เธอจะออกมาต้อนรับฉันไหม
เธอจะมาทักทายฉันไหม
แล้วถ้าฉันร้องไห้
เธอจะซับน้ำตาให้ฉันไหม
ฉันเพียงแค่หวังว่า
จะมีโอกาสเข้าสวรรค์
แต่มันคงเป็นไปไม่ได้
คงไม่มีที่ว่างในสวรรค์
สำหรับคนอย่างฉัน
เพราะฉันเป็นคนดีไม่พอ
ฉันคงต้องเข้มแข็ง
ต้องลุกขึ้นยืนด้วยตนเอง
และคงต้องเช็ดน้ำตาด้วยตนเอง
เธอจะจำฉันได้ไหม
ถ้าเธอเห็นฉันในสวรรค์
3 กรกฎาคม 2545 09:29 น.
ปุถุซน
ตอนเด็กเด็กฉันชอบมองขึ้นสู่ท้องฟ้า
ในคืนที่มืดมิดที่มีดวงดาวเต็มฟ้า
ฉันมองดวงดาวจากมุมมืดหนึ่งของโลก
ดวงดาวอยู่ไกลโพ้นสุดไกลไกล
แต่แปลก..เพียงแค่แวบเดียว
ฉันก็มองไปยังมันอย่างชัดเจน
ฉันรู้สึกว่ามันอบอุ่นที่ได้เห็นดาว
บางทีฉันได้พยายามไขว่คว้า
ที่จะจับดวงดาวลงมาข้างล่าง
ฉันทำไปหลายครั้งหลายครา
แต่ฉันจับดวงดาวไม่ได้สักที
เมื่อเหนื่อยนักฉันก็ง่วงงาวหาวนอน
แล้วฉันจะนอนหลับเป็นตายเลยแหละ
นอนอย่างมีความสุขมากมาก
เพราะความสนุกที่พยายามจับดวงดาวลงมา
มันเป็นความสุขที่แทบไม่ต้องลงทุนเลย
..
จนถึงทุกวันนี้
ฉันก็ยังรู้สึกผูกพันธ์
กับดวงดาวต่างต่างบนท้องฟ้า
ฉันคิดว่ามันเป็นส่วนหนึ่งของฉัน
แต่ไม่รู้ว่ามันคิดกับฉันอย่างไร
22 มิถุนายน 2545 20:01 น.
ปุถุซน
ดอกไม้....
ไม่มีใครรู้หรอกว่า ฉันมีดอกไม้อยู่ในใจมานาน...
ดอกไม้ดอกนี้ไม่ใช่ของฉันหรอก แต่ฉันก็มีความฝันนะ
ความฝันที่มองเห็นภาพว่าดอกไม้ดอกนี้อยู่เคียงข้างฉันอยู่อย่างนั้น ตลอดไป...
ดอกไม้....
จากวันนั้น ฉันจากดอกไม้ดอกนี้มาไกลเหลือเกิน
ไม่ใช่ระยะทางหรอกที่ไกล..
แต่ความผูกพันธ์ระหว่างดอกไม้กับฉันต่างหากเล่าที่แยกฉันกับดอกไม้ดอกนี้
ดอกไม้....
มีคนบอกว่าดอกไม้ของฉัน กำลังมีความทุกข์ แห้งเหี่ยว ตรากตรำ
จนหลายคนทักว่าดอกไม้ดอกนี้หมองไป
ความทุกข์ใดหนอที่ทำให้เธอหมองไปเช่นนั้น..
ดอกไม้....
รับรู้เถิดว่า ยังมีเถาวัลย์อัปลักษณ์อยู่ตรงนี้..
รอคอยเธอ และพร้อมจะปกป้องเธอให้รอดพ้นจากภยันอันตรายใดใด
มิให้เข้ามากล้ำกราย
เธอคงรู้ว่าเถาวัลย์นี้มิได้มีความสวยงาม และน่าสนใจเพียงพอที่เธอจะโน้มดอกหอม และสวยงามยิ่งนักในสายตาฉัน ลงมายังฉัน
แต่จงรับรู้ไว้เถิดว่า เถาอัปลักษณ์นี้จะคุ้มครอง และปกป้องเธอเพียงชีวิต
ดอกไม้....
จงสู้เถิด จงอยู่เพื่อฉัน
ฉันจะอยู่ได้อย่างไรเล่าหากขาดเธอ
ถึงแม้ว่าเธอมิได้เคยมีความคิดแม้แต่เพียงชำเลืองมาหาฉัน
แต่เธอจงรับเอาชีวิตทั้งชีวิตของฉันเพื่อคงไว้ซึ่งความสวยงามของเธอเถิด
ดอกไม้....
ปรสิตอย่างฉันนั้น อยู่ที่ไหนก็ได้ สิ้นไปหนึ่ง ก็คงไม่ยากนักที่จะหาทดแทน...
แต่เธอเล่า.. ดอกไม้ผู้เลอค่า
มิใช่เรื่องง่ายนัก ที่โลกนี้จะมีดอกไม้งดงามอย่างเธอสักดอกหนึ่ง
แล้วใยเล่าเธอจึงจะท้อแท้ หมดกำลังใจประคองความสดสวย ประหนึ่งเป็นพรจากสวรรค์บันดาลตรงมาให้...
ดอกไม้....
จงสู้เถิด หากแม้นคำพูดฉันมิเปล่าประโยชน์ จงรับรู้เถิดว่า..
ฉันจะอยู่ที่นี่ ตรงนี้ มองเธอ ณ แดนไกล...
20 มิถุนายน 2545 10:57 น.
ปุถุซน
ถึงประสบการณ์ชีวิตรัก
ที่แสนหดหู่และรันทดที่สุด
ว่าครั้งหนึ่งเขาเคยรักเธอคนหนึ่ง
เขาทั้งสองรักกันมาก
ไปไหนไปด้วยกัน
ต่างฟูมฟักความรัก
เอื้ออาทรซึ่งกันและกัน
ต่างวาดฝันวันข้างหน้า
ถึงชีวิตคู่อันแสนสุข
.......
แล้ววันหนึ่ง..
วันที่เพื่อนเรียนจบแล้วรับปริญญา
วันที่เพื่อนควรจะดีใจและปลื้มปีติ
แต่วันนี้เพื่อนกลับต้อง...โศกสลด
โศกสลดที่สุดในชีวิต
เมื่อเธอพาเขาอีกคน
มาร่วมในงานรับปริญญาของเพื่อน
วันนั้น..เพื่อนรับปริญญาในชุดครุย
ด้วยใจเหม่อลอยไม่อยู่กับเนื้อกับตัว
แต่..เพื่อนยังให้อภัยเธอเสมอ
20 มิถุนายน 2545 10:24 น.
ปุถุซน
ฉันมีเก้าอี้สามตัว
ตัวแรกฉันไว้นั่งอ่านหนังสือ
ตัวที่สองไว้ให้คนที่ฉันรัก
และเป็นห่วงมานั่ง
ตัวที่สามฉันจะให้คนใจร้ายนั่ง
เมื่อเขามาเยี่ยมเยียนฉัน
หน้าส่วนตัว
734
