10 เมษายน 2546 11:54 น.
ปุถุซน
สันติภาพจะเกิดขึ้นถ้าไม่มีคุณ
สันติภาพจะเกิดขึ้นถ้าไม่มีฉัน
สันติภาพจะเกิดขึ้นถ้าไม่มีเอ็ง
สันติภาพจะเกิดขึ้นถ้าไม่มีข้า
สงครามเกิดขึ้นเพราะมีคุณ
สงครามเกิดขึ้นเพราะมีฉัน
สงครามเกิดขึ้นเพราะมีเอ็ง
สงครามเกิดขึ้นเพราะมีข้า
5 มีนาคม 2546 11:20 น.
ปุถุซน
โอ้อเมริกา
วิญญาณอันสูงส่งของท่านหายไปไหน?
ปัญญาของท่านสูญสิ้นแล้วหรือ?
ท่านเคยเป็นผู้นำแห่งสิทธิเสรีภาพ
ท่านเคยเป็นที่รวมแห่งปัญญาและความรอบรู้
ท่านเคยเป็นผู้เชิดชูในคุณค่าของมนุษย์
ท่านเคยเป็นตัวอย่างของการปลดปล่อยทาส
แต่วันนี้วิญญาณของท่านหายไป
ท่านใช้อารมณ์แทนปัญญาเชาวน์
ท่านกำลังคิดตระเตรียมทำลายศักดิ์ศรีของมนุษย์
ท่านกำลังกดขี่ผู้คนให้กลายเป็นทาสในยุคใหม่
โอ้อเมริกา
จงกลับสู่วิญญาณของท่านเถิด
ร่างกายของท่านโหยหาวิญญาณ
จงให้เกียรติศักดิ์ศรีของมนุษย์
มนุษย์ทุกคนมีสิทธิ์ที่จะดำรงอยู่มิใช่หรือ
จงให้ปัญญาและความรู้คู่คุณธรรม
นำทางท่านไปสู่สุคติเถิด
-----------
ป.ล.วิญญาณของอเมริกาคือสิทธิเสรีภาพ จนถูกขนานนามว่าเป็น แผ่นดินแห่งเสรีภาพ The Land of Freedom และอเมริกาก็เป็นที่รวมของบรรดาผู้ปราดเปรื่องในหลายๆ สาขาวิชา มีผู้รู้นักวิชาการมากมายในอเมริกา ปัจจุบันอเมริกากำลังสูญเสียความเป็นตัวตนของตัวเอง ชาวอเมริกันคือผู้อพยพย้ายถิ่นฐานจากยุโรป หนีการกดขี่ของศาสนจักรและก็หวังมาแสวงหาเสรีภาพในการนับถือศาสนาในแผ่นดินอเมริกา อุดมคติและอุปณิธานของอเมริกาจึงเป็นเรื่องของสิทธิและเสรีภาพ
4 กุมภาพันธ์ 2546 12:58 น.
ปุถุซน
พรุ่งนี้ พรุ่งนี้ และพรุ่งนี้
เราจะมีบ้านอันอบอุ่นอยู่
มีขนมปังร้อนร้อนอบจากเตา
มีนมสดจากเต้าดื่มรับอรุณ
มีเนยแข็งกับชีสหอมกรุ่น
ใช่ซิ ผลมะกอกและผลองุ่น
ในสวนของเรากำลังสุกงอม
วันนี้ วันนี้ และวันนี้
กลิ่นควันปืนดินระเบิดกรุ่น
กลิ่นคาวเลือกเหม็นคลุ้ง
ท้องของเราก็ร้องป่วนลั่น
ไม่มีขนมปัง ไม่มีนม
ไม่มีชีส ไม่มีเนยแข็ง
ต้นมะกอกและต้นองุ่นในสวน
ถูกเผาวอดวายไหม้เกรียมหมดแล้ว
เมื่อวาน เมื่อวาน และเมื่อวาน
เรามีทุกสิ่งทุกอย่าง
มีพ่อ แม่ ปู่ ย่า ตา ยาย
พี่ ป้า น้า อา ลุง
และบ้านอันอบอุ่นของเรา
แต่วันนี้ วันนี้ และวันนี้
เรากำลังจะอดตาย
9 มกราคม 2546 15:46 น.
ปุถุซน
ฉันเป็นเพียงกวีคนหนึ่งเท่านั้น
ฉันรักเธอทุกคน
ฉันพเนจรร่อนเร่ไปทั่วโลกที่ฉันรัก
ในโลกของฉันมีแต่สงครามและความอดอยาก
มีความอยุติธรรมและการกดขี่ทั่วแผ่นหล้า
เด็กเด็กในโลกของฉันไร้การศึกษาและกำพร้าพ่อแม่
ขณะที่ลูกผู้ลากมากดีมีโรงเรียนได้ศึกษากันในโลกของเธอ
คนหนุ่มสาวในโลกของฉันก็ขาดจิตสำนึก
ขาดการอุทิศตนเสียสละเพื่อปวงชนผู้ยากไร้
พวกเขาศึกษาเล่าเรียนก็เพียงเพื่อเป็นทาสรับใช้นายทุน
มหาวิทยาลัยในโลกของฉันสอนให้คิดตามตามกันไป
มีตำรับตำราขีดเส้นแบ่งชัดแจ้งระหว่างปัญญากับความโง่เขลา
ครูอาจารย์ในโลกของฉันสอนให้คิดในกรอบห้ามนอกลู่
มีเส้นแบ่งระหว่างการหลบลู่และการไม่ให้เกียรติ
ปัญญาชนของฉันจึงไร้ความคิดเป็นของตัวเอง
กวีในโลกของฉันหลงใหลในตัวอักษรมากว่าสารถะ
เคลิบเคลิ้มไปกับท่วงทำนองจนลืมแก่นสารของมัน
ในโลกของฉันจึงเต็มไปด้วยท่วงทำนองอันหวานล้ำ
โลกของฉันกับโลกของเธออาจะต่างกัน
แต่สายสัมพันธ์ฉันกับเธอยังไม่ห่างกัน
ฉันเป็นเพียงกวีคนหนึ่งเท่านั้น
ฉันรักเธอทุกคน
ฉันพเนจรร่อนเร่ไปทั่วโลกที่ฉันรัก
9 มกราคม 2546 15:10 น.
ปุถุซน
มีประตูอยู่หนึ่งบาน
ที่ถูกปิดตายมานานแล้ว
จนหลายคนคิดว่ามัน
ไม่มีตัวตนอยู่ในโลกนี้
ประตูบานนี้ถูกปิดตาย
ก็เพราะเกิดจากความหวาดวิตก
กลัวว่าถ้าเปิดประตูบานนี้แล้ว
จะพบกับความจริงบางอย่าง
หลายคนจึงยอมที่จะไม่เปิดมัน
ดีกว่าที่จะเปิดแล้วพบความจริง
ความจริงซึ่งบางครั้งก็โหดร้ายเหลือทน
แต่บางคราความจริงก็กรุณาปรานีล้นเหลือ
ฉันอาจเป็นคนแรกก็ได้
ที่พยายามจะเปิดประตูบานนี้
พยายามไขกลอนที่ลั่นปิดไว้
ฉันเองก็ไม่รู้หรอกว่า
เบื้องหลังประตูนั้น
จะมีอะไรให้ฉันได้ชื่นชม
หรือต้องทุกข์โศกระทมสลด
ฉันเพียงแค่หวัง
อยากรู้ความจริงบางอย่าง
ที่สักวันหนึ่งฉันต้องเผชิญกับมัน
ฉันขอรวบรวมสติ สมาธิ
ทั้งหมดที่ฉันมีในโมงยามนี้
เพื่อการเปิดประตูบานนี้
ฉันพร้อมแล้วล่ะ
แล้วฉันก็เปิดมัน......
หน้าส่วนตัว
827
