20 มิถุนายน 2545 10:00 น.
ปุถุซน
ฉันพึมพำ
พูดกับตัวเองว่า
ถ้าคิดจะรักใครสักคน
จงรักเขาด้วยหัวใจ
ทั้งหมดที่มีอยู่
อย่าได้รักเขาเพียง
ครึ่งครึ่งกลางกลาง
อย่าได้คิดแบ่งปั่นหัวใจ
เป็นชิ้นเป็นอัน
เหมือนจิ๊กซอว์
คงไม่มีใครสนุกนัก
ที่ต้องมานั่งต่อ
จิ๊กซอว์ของหัวใจ
ที่กระจัดกระจาย
ปนเปแทบหาไม่พบ
จนไม่รู้เลยว่า
ชิ้นไหนเป็นหัวใจจริง
หรือหัวใจปลอม
..
รักใคร
ก็จงรักทั้งหมดใจ
ถ้าคิดว่าทำไม่ได้
ก็ไม่ต้องไปรัก
19 มิถุนายน 2545 13:48 น.
ปุถุซน
ตีสองกว่ากว่าแล้ว
ผมพยายามปิดตา
เพื่อให้หลับลง
แต่ผมกระสับกระส่าย
เปลี่ยนท่านอนกลับไปกลับมา
หลายต่อหลายรอบ
ผมก็นอนไม่หลับสักที
ความคิดต่างต่างประดังเข้ามา
ผมคิดถึงอะไรมากมาย
ผมอยากเป็นคนสิ้นคิดจัง
จะได้ไม่ต้องคิดอะไรมาก
ผมจะได้นอนหลับสบาย
ผมตั้งคำถามแก่ตัวเอง
ทำไมผมต้องมีความรักด้วย
ความรักให้อะไรแก่ผมบ้าง
ใช่มันให้ความสุขใจแก่ผม
และยังความทุกข์ใจมาแก่ผมด้วย
แรกแรกผมมีความสุขกับมัน
แต่หลังจากวันนั้น
วันนั้นวันที่เธอบอก
ว่าเธอมีคนอื่นแล้ว
ผมแทบบ้าคลั่ง.
นับแต่นั้นมา
ผมนอนไม่เป็นสุขเลยสักคืน
มีแต่ฝันร้ายตามมาหลอกหลอน
หวาดผวากลัวไปทั่ว
ที่เป็นเช่นนี้
เป็นเพราะผมยังรักเธออยู่
มิเสื่อมคลายนั่นเอง
ยิ่งรักมากยิ่งทุกข์มาก
ผมเลยนอนไม่หลับ
12 มิถุนายน 2545 14:01 น.
ปุถุซน
โลกนี้มันกว้างเมื่อเราเริ่มเดินทางออกไป
แต่กลับหดเล็กนิดเดี่ยวยามเมื่อเราย่ำอยู่กับที่
คนที่เดินทางจึงมีความสุขที่สุดในโลกใบนี้
เป้าหมายจึงไม่ได้หมายถึงความสุขใจของนักเดินทาง
แต่ระยะทางต่างหากคือความสุขใจของนักเดินทาง..
หลายคนจึงเลือกเดินทางไกล
ยิ่งไกลแค่ไหนก็ยิ่งดีเลอเลิศ
............................................
ระหว่างทางมีอะไรมากมาย
ให้ได้อ่านได้พบได้ประสบ
ตามรายทางมีก้อนกรวด
ก้อนหินและเม็ดทราย
เก็บเป็นบทเรียน
ที่ไม่มีสอนในห้องเรียน
นอกจากต้องออกเดินทางไปเอง
......................................
การเดินทางให้อะไรมากกว่าที่นายคิดเสียอีก
หลังจากการเดินทางครั้งนี้ นายจะเข้มแข็งยิ่งขึ้น
เพื่อนบอกตอนที่ไปส่งผม
.................................................................................
11 มิถุนายน 2545 10:32 น.
ปุถุซน
การอยู่กับตัวเอง
บางทีก็ดีเหมือนกัน
ได้รู้จักตัวเองมากขึ้น
มากกว่าที่คิดและคาดไว้
บางทีการอยู่กับผู้อื่นนานนาน
ทำให้เรามักลืมสำรวจ
ดูตัวเองอยู่เหมือนกัน
..........................
เมื่อมีโอกาสอยู่โดดเดี่ยว
ในโลกส่วนตัว
ทำให้รู้ว่า
เราไม่ได้อยู่คนเดียวจริงจริงในโลกนี้
อย่างน้อยน้อยเรายังมีตัวตนของเราอยู่
ที่คอยเป็นมิตรแท้ตลอดชีวิตของเรา
ลองอยู่กับตัวเองบ้าง
แล้วจะรู้ว่า
ห้วงเวลาเช่นนี้
มีคุณค่าเพียงใด
................
10 มิถุนายน 2545 11:52 น.
ปุถุซน
ผมสะดุ้งตื่นอีกครั้ง
เมื่อเสียงล้อเหล็กบดราง
กระชากเบร็คดั่งสนั่น
ผมพบว่าตัวเองกำลังนอน
อยู่ในโบกี้ของรถไฟขบวนหนึ่ง
ผมงงงวยที่เห็นภาพตัวเอง
อยู่ในสภาพเช่นนี้
ผมถามตัวเอง
ผมมานอนอยู่ที่นี่ได้ไง !!!
แล้วผมพยายามทบทวน
ความทรงจำของตัวเอง
ใช่ซิเมื่อวาน
เมื่อวานนี้เองที่ผมร่ำลาเธอ
เพื่อหนีความจริงบางอย่าง
ที่สถานีรถไฟแห่งหนึ่ง
ใช่..สถานีรถไฟ..?
อาห์..ผมจำได้ล่ะ
สถานีรถไฟแห่งชีวิต
เป็นขบวนสุดท้ายซะด้วย
ก่อนที่เราจะจากกัน
ผมบอกให้เธอจ้องลึกลงไป
ในดวงตาของผม
และผมก็ทำเช่นนั้นกับเธอ
ผมบอกเธอไปว่า
ผมยังคงรักเธออยู่น่ะ
ไม่ว่าเธอจะไม่รักผมสักนิดเดียวก็ตาม
แล้วผมก็กระโดดขึ้นโบกี้
โดยที่ยังไม่รู้เลยว่า มันจะพาผมไปไหน
รถไฟแห่งชีวิตเคลื่อนไปข้างหน้า
อย่างช้าช้าแล้วค่อยเร็วค่อยเร็ว
แล้วผมก็ผล็อยหลับไปอย่างรันทด
..................... .
เมื่อรถไฟจอดสนิท
ผมลงมาที่ชานชาลาเก่าเก่า
นั่งทบทวนความรู้สึกบนม้านั่งเก่าเก่า
ผมรู้ว่า ถ้าขาดผมเธอก็อยู่ได้
แต่ผมซิถ้าขาดเธอผมอยู่ไม่ได้
ผมบอกกับชีวิตเก่าเก่าของผมว่า
ผมต้องกลับไปหาเธอ
ผมจึงจับรถไฟอีกขบวนหนึ่ง
นั่งย้อนกลับไปสู่ที่เดิม
เพื่อไปพบกับความจริง
ถึงแม้มันจะขมขืนสักปานใด
ผมจะไม่หนีเธอไปไหนอีกแล้วล่ะ
จะอยู่เคียงข้างเธอตลอดไป
หน้าส่วนตัว
747
