8 ธันวาคม 2544 10:04 น.
ผู้หญิงธรรมดา
หายไปไหนคนดี
ฉันคนนี้ยังคิดถึง
หรือว่าความรักไม่พอให้ซึ้ง
เธอจึงต้องไปไกลจากกัน
กลับมาบอกลากันก่อน
อย่าจากจรไปให้เหมือนฝัน
มีอะไรทำไมไม่บอกตอนนั้น
ปล่อยให้มันนานเนิ่น..เกินทำไจ
ฉันน่าจะสงสัยตั้งแต่แรก
เธอมาแปลกไม่เหมือนใคร
มาบอกว่าต้องการคนห่วงใย
แต่ในดวงตามันไม่ใช่
เสียใจที่มองคนผิด
เพราะคิดว่าไม่เป็นไร
แค่ให้เธอได้เป็นคนใหม่
คนข้างหลังจะเป็นยังไง..ไม่ต้องแคร์
7 ธันวาคม 2544 13:12 น.
ผู้หญิงธรรมดา
ไม่รู้จะทนได้นานแค่ไหน
อยากจะไปให้พ้นพ้น
ไปให้ไกลจากคนบางคน
และไม่ต้องวนกลับมาเจออีกเลย
เห็นฉันไม่ประสีประสา
หรือว่าเห็นฉันเป็นคนเฉยเฉย
คิดจะทำอย่างที่เคย
บอกให้รู้ไว้เลยจะทำอย่างเคยไม่ได้หรอก
บอกวันนี้ดีกว่า
ขืนชักช้าคงพูดไม่ออก
ไม่ต้องทนช้ำชอก
ไม่ต้องตอกย้ำใจให้มันพัง
เหนื่อยเหลือทนแล้วนะ
มีอะไรจะบอกให้ฟัง
หากคิดว่าฉันยังเป็นความหวัง
กรุณาอย่ากดดันกันนักเลย(เอย)
6 ธันวาคม 2544 18:14 น.
ผู้หญิงธรรมดา
ฝากบทเพลงบรรเลงหวาน
ก้องกังวาลสานสำเนียง
ฝากความในไปเป็นเสียง
หวังเพียงว่า..เธอคงผ่านมาได้ยิน
6 ธันวาคม 2544 18:14 น.
ผู้หญิงธรรมดา
บรรยากาศที่เยือกเย็น
ช่างเป็นใจซะเหลือเกิน
เราคุยกันอย่างเพลิดเพลิน
จนทำให้เดินหลงทาง
มองทางไหนก็มืดมิด
หมดสิทธิ์จะก้าวย่าง
กุมมือไว้ไม่ยอมห่าง
อย่างน้อยก็อุ่นใจ
มิตรภาพเริ่มจากป่า
แต่ก็น่าจดจำไว้
แม้เนิ่นนานเพียงใด
ไม่ยอมให้ใคร..อยู่ในใจแทนเธอ
6 ธันวาคม 2544 10:33 น.
ผู้หญิงธรรมดา
ความห่วงใยยามเป็นทุกข์
ความไม่เป็นสุขยามห่างไกล
ความหวั่นไหวยามสบตา
ความเหว่ว้ายามเหินห่าง
ความอ้างว้างยามหม่นหมอง
ความร่ำร้องยามเงียบเหงา
ความเศร้าสร้อยยามไม่มีเรา
นั่นคือเขาเรียกว่า ความรัก
หน้าส่วนตัว
827
