10 พฤศจิกายน 2549 16:27 น.
ผู้หญิงสีรุ้ง
ลมหนาวมาอีกแล้ว ทำไมฉันจึงรู้สึกว่า ความทรงจำเกี่ยวกับเธอเป็นเหมือนลมหนาวนะ
ลมหนาว กับ ความคิดถึง ถึงเธอ ผ่านมาเป็นครั้งที่สองแล้ว
แต่กลับไม่ปวด หนาว ภายในเหมือนหนาวครั้งแรก.....
อากาศ แห้งเย็น ทำให้ฉันตัวสั่นหลังจากชำระร่างกายตอนค่ำ
ทั้งผ้าขนหนูห่มตัว และผ้าโพกผม....ฉันยืนที่ระเบียง ยิ้มต้อนรับลมต้นหนาวที่เดินทางมา
ไหนๆก็ไหนๆแล้ว ยังไงฉันก็ต้องหนาว ลองทักทายกันฉันท์มิตรสักหน่อยจะเป็นไร.
แต่ก็นะ...ฉันยืนอยู่ได้ไม่นานพอที่จะรู้จักกันดี ก็ต้องยอมถอนตัวจากระเบียน หลบมุมมาซุกตัวใต้ผ้าห่มเอาอุ่นเสียแล้ว
พอเริ่มตั้งท่าจะนอนอย่างจริงจัง ก็รู้สึกได้นิดๆว่า ไข้หวัดต้องมาเยือนแน่ๆ ในวันพรุ่งนี้ แต่ฉันเริ่มต้นการนอนแล้ว และจริงจังด้วย ดังนั้น อย่าคิดว่าจะลุกไปค้นยามากินซะให้ยาก จะนอนมันทั้งอย่างงี้แหละ พรุ่งนี้ค่อยว่ากัน
อ่อ...เธอเองก็อย่าลืม ทักทายลมหนาวที่ผ่านมานั่นด้วยนะ เพราะเจ้านั่นแหละ เธอจึงมายืนยิ้มแป้นในสมองของฉันอย่างชัดเจนอย่างนี้..
9 พฤศจิกายน 2549 13:43 น.
ผู้หญิงสีรุ้ง
* บางครั้งความว่างเปล่ากลับช่วยเยียวยา ได้ดีกว่า การได้ครอบครองความรู้สึกแห่งสุข*
มีคนบอกว่า การเขียน ช่วยให้เราสามารถลำดับความคิดได้ดีขึ้น รวมถึงลดแรงตรึงของการเก็บงำ ข้อดีที่สุดก็คือ เราทวนถึงมันได้ เมื่อย้อนดู
ฉันมักหยิบสมุดพกคู่กาย กับดินสอขึ้นมาเรียบเรียงเป็นตัวหนังสือ ก็ต่อเมื่อ อารมณ์ถูกกระทบ ไม่ว่าจะด้วยปัจจัยที่ดี หรือปัจจัยลบ
บ่อยครั้งที่นึกอยากจะเขียน แต่แล้วก็รู้ตัวในทันทีว่า เขียนไม่ได้ ไม่มีตัวหนังสือผ่านปลายดินสอนี้เลย
ไม่ใช่เพราะ เศร้าเกินไป หรือไม่ใช่เพราะสุขอย่างมากเช่นกัน
มันเป็น ความรู้สึกนิ่งๆ ซึ่งอธิบายไม่ได้ แต่รู้ว่าเวลาแบบนั้น ฉันเองรู้สึกดีกับมัน เพราะดูเหมือนว่า มันว่างเปล่า เหมือนหน้ากระดาษที่ฉันกำลังจดจ้องอยู่ แต่ไม่ได้เขียนอะไรลงไป
ฉันไม่ได้มีความสุข แต่ฉันก็ไม่ได้ทุกข์ แต่อีกเช่นกันว่า อีกไม่นานฉันก็ต้องรู้สึก ไม่ความรู้สึกดี ก็แย่
ไม่อย่างใดก็อย่างหนึ่ง
31 ตุลาคม 2549 12:44 น.
ผู้หญิงสีรุ้ง
ฉันไม่รู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้นระหว่างเรา
แต่ที่พอจะบอกได้คือ มันมีอะไรบางอย่าง ที่ทำให้ความรู้สึกของฉัน
เปลี่ยนแปลง
อะไร น่ะเหรอ
อาจจะเป็น ความห่าง ของความเข้าใจ
อาจจะเป็นความห่างของความคิด ที่แตกต่างกัน
อาจจะเป็นการดำเนินชีวิต ที่เราต่างก็ต้องดำเนินในรูปแบบของตัวเอง
แต่ก่อนแต่ไร นั่นน่ะ ฉันคิดว่ามันไม่น่าจะเป็นปัญหาอย่างใด แต่ว่า มาตอนนี้ ฉันเอง เติบโตและมองทุกอย่างผ่านสายตาของกระจกระบบวัตถุนิยม หรือย่างไรก็ไม่แค่นแน่ใจนัก
ฉันเองภาระเต็มบ่าอยู่เช่นกัน มีบ้างที่มองทุกอย่างด้วยหลัก เหตุ และผล ได้รับ และเสียผลประโยชน์ รวมถึงการใส่ใจต่อสายตา ของครอบครัว และสังคมที่แวดล้อม ซึ่งดุจะขัดแย้งกับพื้นฐานความต้องการของจิตใจฉันอยู่บ้างในบางสถานการณ์
แต่ทั้งหมดนี่มันดูจะมีอิทธิพลน้อยอยู่ เมื่อเทียบกับความสำคัญของความเข้าใจกัน และความผูกพัน
เกิดว่า ความเข้าใจต่อกันของเราลดลงไปล่ะ?
เกิดว่าฉันเองมีความเข้าใจต่อเธอน้อยลงล่ะ?
เกิดว่าความพยายามที่จะเดินไปด้วยกันของเรา ลดลงล่ะ?
นี่ล่ะ เหตุของการเปลี่ยนแปลงภายในจิตใจของฉันที่พอจะมองเห็นและอธิบายได้
วันแต่ละวัน ผ่านไป ฉันเอง ปล่อยให้ทุกอย่างดำเนินตามธรรมชาติ แต่ก็คอยสังเกตุ และรับรู้ ทุกอย่างด้วยความพิจารณา เรา จะเป็นอย่างไรต่อไป ฉันเองยังไม่รู้ในตอนนี้ เอาเถอะ หากวันนี้ยังมี เรา อยู่ล่ะก็ ฉันเองจะไม่ปฏิเสธมัน และจะไม่ทำอะไรให้กระทบต่อความสัมพันธ์อันเปราะบางอันนี้
ยังไงก็ตาม ...... ฉันรู้ว่า มันไม่เหมือนเดิมอีกแล้ว
27 ตุลาคม 2549 11:51 น.
ผู้หญิงสีรุ้ง
บางครั้ง ฉันอยากบอกเธอว่า
"เธออย่าได้วางใจจนมากเกินไปนัก
การปล่อยให้ฉัน เหงา อยู่คนเดียว
หากฉันชินชากับมัน
จนอยู่กับมันได้อย่างดีแล้วล่ะก็
เมื่อนั้น เธอเอง ก็จะไม่ได้มีความสำคัญกับฉันอีกต่อไป"
แต่ก็นั่นแหล่ะ....อาจจะยังห่างใกล กับความคุ้นเคย
ของการใช้ชีวิตคนเดียว แต่ว่า สักวันเถอะ....
24 ตุลาคม 2549 10:39 น.
ผู้หญิงสีรุ้ง
ฉันไม่รู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้นระหว่างเรา แต่ที่พอจะบอกได้คือ มันมีอะไรบางอย่าง ที่ทำให้ความรู้สึกของฉัน เปลี่ยนแปลง
อะไร น่ะเหรอ
อาจจะเป็น ความห่าง ของความเข้าใจ
อาจจะเป็นความห่างของความคิด ที่แตกต่างกัน
อาจจะเป็นการดำเนินชีวิต ที่เราต่างก็ต้องดำเนินในรูปแบบของตัวเอง
แต่ก่อนแต่ไร นั่นน่ะ ฉันคิดว่ามันไม่น่าจะเป็นปัญหาอย่างใด แต่ว่า มาตอนนี้ ฉันเอง เติบโตและมองทุกอย่างผ่านสายตาของกระจกระบบวัตถุนิยม หรือย่างไรก็ไม่แค่นแน่ใจนัก
ฉันเองภาระเต็มบ่าอยู่เช่นกัน มีบ้างที่มองทุกอย่างด้วยหลัก เหตุ และผล ได้รับ และเสียผลประโยชน์ รวมถึงการใส่ใจต่อสายตา ของครอบครัว และสังคมที่แวดล้อม ซึ่งดุจะขัดแย้งกับพื้นฐานความต้องการของจิตใจฉันอยู่บ้างในบางสถานการณ์
แต่ทั้งหมดนี่มันดูจะมีอิทธิพลน้อยอยู่ เมื่อเทียบกับความสำคัญของความเข้าใจกัน และความผูกพัน
เกิดว่า ความเข้าใจต่อกันของเราลดลงไปล่ะ?
เกิดว่าฉันเองมีความเข้าใจต่อเธอน้อยลงล่ะ?
เกิดว่าความพยายามที่จะเดินไปด้วยกันของเรา ลดลงล่ะ?
นี่ล่ะ เหตุของการเปลี่ยนแปลงภายในจิตใจของฉันที่พอจะมองเห็นและอธิบายได้
วันแต่ละวัน ผ่านไป ฉันเอง ปล่อยให้ทุกอย่างดำเนินตามธรรมชาติ แต่ก็คอยสังเกตุ และรับรู้ ทุกอย่างด้วยความพิจารณา เรา จะเป็นอย่างไรต่อไป ฉันเองยังไม่รู้ในตอนนี้ เอาเถอะ หากวันนี้ยังมี เรา อยู่ล่ะก็ ฉันเองจะไม่ปฏิเสธมัน และจะไม่ทำอะไรให้กระทบต่อความสัมพันธ์อันเปราะบางอันนี้
ยังไงก็ตาม ...... ฉันรู้ว่า มันไม่เหมือนเดิมอีกแล้ว
หน้าส่วนตัว
1080
