3 ตุลาคม 2545 23:30 น.
พรระวี
ออกท่องเที่ยวสัญจรทุกดอนถิ่น
ไร้ที่กินพึ่งพักเป็นหลักแหล่ง
ทั่วเนินป่าโบยบินแทบสิ้นแรง
คราสิ้นแสงสนธยาหาที่นอน
เกาะพุ่มไม้กายเร้นเป็นที่พัก
จากเหนื่อยหนักโรยล้ามาพักผ่อน
นกขมิ้น...เดียวดายในดงดอน
ทุกทุกคอนขาดคู่อยู่เคียงกาย
ยามจันทร์แจ่มแต้มฟ้านัยน์ตาตื่น
ร่างเปียกชื้นน้ำค้างพร่างเป็นสาย
ลมดึกโชยหวิววูบโลมลูบกาย
สะท้านกายหวั่นไหวในนิทรา
ลมหายใจไพรพฤกษ์คราดึกดื่น
หลับแล้วตื่นเคล้าฝันอันพริ้วพร่า
จนสีทองละอองรุ้งรุ่งทิวา
ขมิ้นพาร่างเหินในเนินไพร.
2 ตุลาคม 2545 15:10 น.
พรระวี
สายลมรินกลิ่นผกาคราใกล้รุ่ง
เหมือนโชยฟุ้งผ่านสวรรค์อันหวามไหว
ผ่านพวงดาวพราวฟ้าอ่าอำไพ
ผ่านมาในทะเลลมยมนา
ดอกอะไรซาบซ่านถึงปานนี้
มันสุดที่จะหันเหเสน่หา
ย้ำย้อนยอกตอกตรึงรึงอุรา
ดอกไม้ฟ้าเร้ากมลคนเดินดิน
ปาริชาติสะอาดใสในแดนสรวง
คนทั้งปวงหลงใหลยามได้กลิ่น
หลงลืมชาติกำเนิดเกิดบนดิน
เฝ้าถวิลกลิ่นสวรรค์อันเลิศลอย.
29 กันยายน 2545 21:05 น.
พรระวี
ในเมรุฟอนไฟหรี่ไปแล้ว
หูคล้ายแว่วเสียงเพรียกเรียกร่ำหา
กระแสเสียงสั่งซ้ำขออำลา
พี่จงอย่าโศกเศร้าและร้าวรอน
วิบัติเคราะห์วิบากกรรมมาซ้ำซัด
จำต้องพลัดพรากพี่หนีไปก่อน
ทั้งแสนรักห่วงหาอนาทร
สุดอาวรณ์ถึงลูกที่ผูกพัน
หัวใจแป้วแว่วซ้ำน้ำตาปรี่
ขอคนดีจงไปสู่สรวงสวรรค์
ทุกก้าวย่างที่เราเนาว์นานวัน
เคยร่วมสุขทุกข์กันมาแต่ไร
ต่อแต่นี้โลกกว้างเหมือนทางเปลี่ยว
หัวใจเหี่ยวโหยแห้งสุดแรงไหว
หมดสิ้นแล้วความหวังที่ตั้งใจ
จะอยู่ไปชั่วหล้าฟ้าดินดอน
เหลือแต่ความอ้างว้างทุกย่างก้าว
ภาพวันเก่าย้อนรอยมาคอยหลอน
สุดแผ่นดินจนตรอกเที่ยวซอกซอน
แสนอาวรณ์ถึงเธออยู่เพียงผู้เดียว.
28 กันยายน 2545 14:35 น.
พรระวี
กลีบพยอมร่วงทิ้งจากกิ่งก้าน
พริ้วสะท้านเศร้าสร้อยให้หงอยเหงา
โรยกลิ่นหอมพร่าพร่างบางบางเบา
เมื่อลมเป่ากลีบคว้างกลางลานนา
นกกางเขนขับขานหวานโศกซึ้ง
แสนตราตรึงเอื้อนออดทอดเสียงปร่า
วิเวกวับจับใจคล้ายมนตรา
ตรึงอุราคนช้ำครารำพัน
ยืนเหม่อมองทุ่งนาและป่ากว้าง
คนอ้างว้างเหลือฝืนสะอื้นอั้น
ทนรับเอาความขื่นทุกคืนวัน
ยามขาดขวัญเคียงข้างอย่างก่อนเคย
สุดเสียดายวัยวันอันแสนหวาน
ล่วงเลยผ่านพ้นไปแล้วใจเอ๋ย
ความวาบหวานอ่อนละมุนที่คุ้นเคย
มาระเหยหายไปเมื่อไม่นาน.
27 กันยายน 2545 14:52 น.
พรระวี
ยางยูงใหญ่ยืนนิ่งพิงไหล่เขา
ใบแก่เฉาร่วงลิ่วเป็นทิวแถว
ปุยเมฆพาดสีขาวดูพราวแพรว
ตลอดแนวทิวฟ้าใกล้สายัณห์
ทรุดกายปลงลงนั่งฟังสรรพเสียง
เพลงไพรเพียงดนตรีหวานผ่านสวรรค์
เสียงหรีดหริ่งเรไรกล่อมไพรวัลย์
ยามตะวันลับลาฟ้าลางเลือน
จิตรกรรมธรรมชาติพิลาสลักษณ์
งามยิ่งนักตรึงใจหาใดเหมือน
ติดในห้วงความจำตอกย้ำเตือน
อยากมีเพื่อนเคียงข้างกลางพนา
น่าเสียดายวันนี้ไม่มีเพื่อน
ชมดาวเกลื่อนวับวาวพราวเวหา
เคลียคลอคู่สู่สมภิรมยา
ในแนวป่าอ้างว้างร้างคู่แรม.
หน้าส่วนตัว
1193
