8 มกราคม 2547 18:13 น.
พิกุลทอง
เหงาใจนัก....
ก็ไม่มีคนรักจะทำอย่างไรได้
ต้องคอยเปล่าเปลี่ยวและเดียวดาย
อ้างว้าง...รอบกาย
โดยไม่มีใครเหลียวแล
เห็นคนมีความรัก...
เธอรู้ไหม...ใจฉันเจ็บหนักด้วยรอยแผล
ต้องไร้คู่..เหงาดวงแด
เหมือนดั่งคนพ่ายแพ้
ให้แก่พิษแห่งความอาวรณ์
ร้อนอุรา....
คงได้เพียงคิดถึงเธอคนนั้น
คนที่ฉันเฝ้าใฝ่ฝันห่วงหา
หลับตาลงครั้งใดใจสุขทุกครา
ก็เพราะเห็นหน้า
ขวัญตาที่เฝ้าคอย
ไม่อยากตื่นจากความฝัน
อยากยื้อยุดฉุดมัน..ไม่ถ้อถอย
แต่เจ้ากรรมเอ๋ย..จำต้องเสียรอย
ลุกขึ้น...นั่งตาละห้อย
เสียดาย....
เสียดายที่ตื่นจากความฝัน
ทั้งที่รู้คือฝันกลางวัน มันต้องจางหาย
แต่สำหรับคนเศร้าเหงาดวงใจ
เพียงฝันก็สุขใจ
นะเธอ...
ขอได้ไหม..
ปรากฏตัวข้างกายให้ฉันเห็นเสมอ
ชาติที่แล้ว สองเราคงเคยพบเจอ
ฉันจึงได้เพ้อถึงเธอ
ทุกเช้าเย็น...
เพียงเธอคนนั้น
คนที่ฉันใฝ่ฝันและอยากพบเห็น
แม้เธอจะไม่ใช่ดั่งใจคิดเป็น
ขอให้เธอหยาดน้ำใจแก่คนสำเค็ญ
เพราะฉันเลือกเฟ้น
เพียงเธอ......
5 มกราคม 2547 17:47 น.
พิกุลทอง
โอ้ความรัก คืออะไร ใคร่ขอถาม
จึงวาบหวาม ยิ่งนัก จักรู้ได้
เมื่อความรัก ถาโถม โจมจู่ใจ
จึงเปิดรับ จนจับไข้ ไม่คร้ามกลัว
ยามมีรัก ทำไม ใจยิ่งสุข
ยามมีทุกข์ ทำไมรัก จักชื่อชั่ว
ยามไกลห่าง ทำไมรัก จึงหมองมัว
ยามได้ตัว ทำไมรัก มักเสื่อมคลาย
แล้วทำไม คนเรา ต้องมีรัก
แล้วทำไม ต้องอกหัก ยามรักหาย
แล้วทำไม ความรัก ต้องหญิงชาย
แล้วทำไม ต้องร้องไห้ เมื่อเลิกกัน
ขอคำตอบ ที่ชอบจิต นิดนึงนะ
ขอคำตอบ จะจะ อย่าหุนหัน
ด้วยเยาว์วัย เกินจะคิด อะไรกัน
อย่าหมั่นไส้ เลยนั่น ตอบมาเลย
ขอเป็นเด็กเมื่อใกล้วันเด็กครับ อิอิอิ
20 ธันวาคม 2546 20:14 น.
พิกุลทอง
ไม่รู้รัก เริ่มต้น ณ หนไหน
กว่ารู้ใจ ก็รัก เป็นหนักหนา
หากฟังแล้ว ขุ่นข้อง หมองอุรา
อย่าถือสา ยกโทษ โปรดอภัย
อยากจะเก็บ ซ่อนไว้ เสียในอก
สุดจะยก ออกไป ให้ห่างได้
แต่ยิ่งล่วง เวลานาน ร้าวรานใจ
บอกเจ้าไป เหมือนหินยก จากอกเรียม
แล้วเจ้ารัก พี่ไหม ใคร่ขอถาม
ขอตอบความ ตามใจ อย่าอายเหนียม
รักเกินกว่า หญิงใด ไม่เทียบเทียม
บอกด้วยเจียม ใจเจ้า หวังเข้าใจ
20 ธันวาคม 2546 19:53 น.
พิกุลทอง
หนาวไหม ดวงใจ ของข้า
พี่จะเอา ดวงดารา มาห่มให้
จะจุมพิต กล่อมเจ้า เฝ้าห่วงใย
เพียงฝันถึง ฉันได้ไหม ขวัญตา
น้องน้อย ไม่หนาว หรอกพี่
ดวงใจ น้องนี้ อุ่นหนักหนา
มีพี่ คอยดูแล ดั่งแก้วตา
หนาวกายา เพียงใด ก็ผ่อนคลาย
ยังจำได้ไหม...
วันที่พี่ มอบใจ ไม่ห่างหาย
บอกรักเจ้า เป็นครั้งแรก แทบจะตาย
เพราะหัวใจ จะวาย ตื่นเต้นจริง
ยังจำได้ไหม...
วันที่พี่ โอบเจ้าไว้ จากทุกสิ่ง
ป้องกันเจ้า จากงูร้าย คลายประวิง
ทำทุกสิ่ง เพื่อให้เจ้า นั้นสุขใจ
ยังจำได้ไหม...
วันที่พี่ เฝ้าไข้ คอยชิดใกล้
ปรนนิบัติ ด้วยใจรัก ด้วยหัวใจ
หวังเพียงให้ เจ้าหายทุกข์ ใจสุขพลัน
ยังคงติด ตราตรึง ในดวงจิต
น้องยังคง หวนคิด ถึงวันนั้น
วันที่มี สองเรา เคียงข้างกัน
ไม่มีวัน ลบเลือนหาย ไปจากใจ
ยิ่งนึกถึง วันนั้น ใจยิ่งสุข
มี้รื่องทุกข์ เพียงใด ก็จางหาย
ถึงแม้ว่า ไม่มี พี่ข้างกาย
ก็มิวาย จะคิดถึง เรื่องวันวาน
นานแค่ไหน น้องจะรอ อยู่ตรงนี้
จะรอพี่ คนดี ที่แสนหนาน
จะรอพี่ คนเดียว ตลอดกาล
นานเท่านาน แค่ไหน น้องจะรอ
16 ธันวาคม 2546 20:13 น.
พิกุลทอง
แต่ก่อนนั้น
น้ำตา........
ไหลหลั่ง ดั่งธารา เลื่อนไหล
เพราะเธอ นั้น จากไป
ดั่งน้ำไหล ไม่หวนคืน
หัวใจ........
หม่นไหม้ แสนเศร้า เคล้าสะอื้น
เพราะเธอ ไม่กลับคืน
คนอื่น พรากเธอไป
เจ็บใจนัก........
คนรัก มาแปร เปลี่ยนไปได้
ตัดขาด ไม่เหลือเยื่อใย
แหลกสลาย ตามน้ำตา
ปัจจุบันนี้
บัดนี้........
ชีวี ของฉัน กลับมีค่า
เพราะฉัน ได้รับยา
จากคน สูงค่า เช่นตัวเธอ
น้ำตา........
หยุดหลั่ง ดั่งธารา ไหลเสมอ
พร้อมหลั่ง เพื่อตัวเธอ
พร้อมเพ้อ ถึงเจ้า ทุกเช้าเย็น
หัวใจ........
มอบให้ ธอแล้ว แคล้วทุข์เข็ญ
ดั่งน้ำ ทิพยฤทธิ์ หยาดเย็น
สู๋หัวใจ คนสำเค็ญ คนเย็นชา
สุขใจนัก........
มีคนรัก กับเขา เฝ้าห่วงหา
หัวใจ เลื่อนลอย ทุกเวลา
ลอยไปหา เจ้าตาเนื้อทราย..
หน้าส่วนตัว
706
