17 มกราคม 2547 18:43 น.
พิกุลทอง
มีเรื่องมา สารภาพ บาปกินหัว
ด้วยแต่งกลอน มั่วซั่ว ให้อ่านได้
เริ่มตั้งแต่ พิกุลทอง ต้องช้ำใจ
จึงก่อเกิด กลอนชุดใหญ่ ติดตามมา
หลังแต่งกลอน เบิกโรง ว่าช้ำรัก
ก็ประจักษ์ คนสงสาร จิตใจข้า
ด้วยเหตุนี้ แผลในใจ จึงตามมา
ให้คนอ่าน ตรึงตรา พาเศร้าใจ
อีกกลอนหนึ่ง ตามมา กระชั้นชิด
ใจโทรมโทรม โหมจิต สะท้านไหว
ที่บอกว่า ดื่มเหล้า เมามายไป
สารภาพ จากใจ ดื่มไม่เป็น
ด้วยยึดมั่น คุณธรรม อันสูงส่ง
ไม่เอาใจ กลั้วลง ให้ทุกข์เข็ญ
ทำไม่ได้ ดื่มสุรา คราเช้าเย็น
ด้วยผมเป็น เด็กดี ที่เรียนมา
หากเคืองข้อง หมองใจ ใคร่ขอโทษ
ไทยโพเอ็ม อย่าโกรธ โทษที่ข้า
อยากฝึกแต่ง กลอนเหงา เศร้าอุรา
จึงสมมติ ว่าตัวข้า นั้นช้ำใจ
จึงเขียนกลอน สารภาพ บาปครานี้
ด้วยหวังว่า พี่พี่ อภัยให้
ขอบพระคุณ ที่เยี่ยม เปี่ยมน้ำใจ
อีกสำนึก ที่ให้ คำแนะนำ
16 มกราคม 2547 15:48 น.
พิกุลทอง
หลังเธอทิ้ง แผลใจ ให้เจ็บปวด
ใจดวงน้อย ก็ร้าวรวด เป็นหนักหนา
ร้าวระบม ระทมแค้น แสนเวทนา
เอาสุรา เป็นยาแก้ แผลในใจ
ยกขึ้นดื่ม เพื่อลืมรัก ที่หนักอก
ดั่งบัวบก แก้ช้ำกาย ให้หายได้
หากแผลนี้ มิใช่ แผลนอกกาย
จึงต้องใช้ สุรา มาบรรเทา
เมื่อสองเรา โคจร พบกันอีก
ฉันจำต้อง หลบหลีก ปลีกความเศร้า
เกรงสายตา หวั่นไหว ไม่นะเรา
กลัวเป็นเหมือน ดั่งเงา เศร้าทุกครา
ด้วยเจียมใจ เกินกว่า จะกล้าพบ
เมื่อความรัก ถึงจุดจบ กลบปัญหา
ทำไม่เห็น เร้นใจ ให้เฉยชา
ดีกว่าพบ สบตา พาหวั่นใจ
ขอเวลา ทำใจ ไม่ให้รัก
ขอเวลา คิดหนัก จะได้ไหม
ขอเวลา ให้ฉัน ได้ทำใจ
เพื่อรับว่า เธอมีใหม่ ไม่ใช่กัน
โอ้อกเอ๋ย เคยประจักษ์ ถึงรักร้าง
ใจสองใจ อ้างว้าง เมื่อเปลี่ยนผัน
หากแต่รัก ครั้งที่แล้ว แคล้วคลาดกัน
รักครานั้น ไม่เจ็บเท่า รักเราลวง
15 มกราคม 2547 14:19 น.
พิกุลทอง
เมื่อรักร้าง ทิ้งไว้ ให้ก่อเกิด
แผลในใจ ถือกำเนิด สะท้านไหว
เมื่อสองเรา ไกลห่าง จากกันไป
ทิ้งรอยใจ ให้คิด นิจนิรันดร์
ถ้าหากเจ็บ เพียงแผล ยังแก้หาย
เจ็บแค่กาย ชีวา ไม่อาสัญ
แต่เจ็บยิ่ง กว่าตาย วายชีวัน
เจ็บต้องจาก จอมขวัญ พรากกันจร
อ้างว้างนัก อ้างว้างแท้ แผลเจ็บแปลบ
เจ็บหัวใจ แสนแสบ เมื่อแนบหมอน
รอยน้ำตา ไหลหลั่ง ดั่งชลธร
ไหลเป็นคราบ เปื้อนหมอน ที่นอนมา
อยากลืมเรื่อง เฟื่องรัก หนักชีวิต
หันมาคิด เริ่มต้นใหม่ มารักษา
แผลในใจ เธอฝากไว้ ได้เยียวยา
สู้ก้มหน้า รักษา แผลในใจ
อดีตกาล ผ่านมา ข้าจำไว้
เป็นบทเรียน เรื่องรักใคร ต้องศึกษา
ไม่ใหลหลง ปลงจิต อนิจจา
อายแสนอาย เสียหน้า ประชาชี
ขอประกาศ ตามหา คนรักแท้
ที่สามารถ ล้างแผล ชายคนนี้
แผลในใจ สร้างทุกข์ใหญ่ ปวดฤดี
กระอักเลือด สิ้นชีวี พี่ขอจำ
14 มกราคม 2547 20:57 น.
พิกุลทอง
ใจเจ้าเอ๋ย ใจเจ้ากรรม ชอกช้ำแท้
ฝากรอยแผล รักร้าง อ้างว้างให้
เธอตัดขาด ไม่เหลือ แม้เยื่อใย
อยากปล่อยให้ รักเลยผ่าน นานนิรันดร์
แต่ว่าใจ ข้าเอ๋ย เคยช้ำชอก
ด้วยเพราะรัก กลับกลอก ใจเปลี่ยนผัน
ทำไม่ได้ เพราะใจรัก ยังผูกพัน
อยากจะรู้ เธอทิ้งกัน เพราะอะไร
หรือฉันดี เกินไป ใคร่ขอถาม
ขอตอบความ ตามใจ ไม่ว่าได้
ก็ไม่บอก รักคนชั่ว กลั้วเกลือกไป
ฉันจะได้ ชั่วให้ สมใจเธอ
หรือว่าฉัน ไม่มี เวลาให้
หรือว่าใจ ของฉัน นั้นคอยเก้อ
ขอเถิดนะ อย่าแก้ตัว เถิดนะเธอ
ฉันรับได้ เสมอ ว่าร้างลา
หรือเจ้าเปลี่ยน ใจแล้ว แม่แก้วขวัญ
บอกกับฉัน สักวัน ไม่เสียหน้า
แล้วร้องไห้ ทำไม แม่ยอดยา
ขนาดข้า ถูกทิ้ง ยังไม่เลย
เพราะยึดถือ คติ ที่แม่สอน
รักอาจมี แคลนคลอน มีชาเฉย
อย่ารักเขา ใหลหลง ปลงเถิดเอย
ร่ำเฉลย ธรรมดา ของโลกเรา
ไปเถิดนะ ไปดี พี่ยกโทษ
ไม่ขอโกรธ ให้ใจ นั้นอับเฉา
เพราะท่องไว้ สักวันหนึ่ง คงทิ้งเรา
ไปเถิดเจ้า ทิ้งไว้ เพียงเพื่อนกัน
13 มกราคม 2547 18:34 น.
พิกุลทอง
จากเธอมา แรมร้าง อ้างว้างนัก
มิอาจหัก เยื่อใย ใจห่วงหา
เฝ้านับคืน ฝืนท้อ รอเวลา
จะกลับมา เคียงคู่ อยู่ด้วยกัน
ใจดวงน้อย แต้มไว้บน ผืนฟ้ากว้าง
เป็นสื่อกลาง ความรัก สมัครสมาน
ใจฉันแต้ม แต่งไว้ ให้นงคราญ
หวังตาหวาน คงคิดถึง ซึ้งหัวใจ
ระยะทาง มิอาจ คลาดเราสอง
เพราะสวรรค์ ส่งน้อง คล้องพี่ไว้
เป็นกิ่งทอง ใบหยก สมฤทัย
ให้สองใจ ผูกไว้ นิจนิรันดร์
แม้ตัวห่าง ไกลกัน แต่เพียงไหน
แต่สองใจ เราใกล้ ไม่เปลี่ยนผัน
คะนึงถึง น้องนาง ทุกคืนวัน
เพราะพี่มั่น ในรัก ประจักษ์มา
หน้าส่วนตัว
805
