1 ธันวาคม 2546 11:55 น.
พู่กันของหูกวาง
เพื่อนสนิทของเรา...ไม่จำเป็นต้องอยู่ตรงนั้นเสมอยามที่เราต้องการ...เพียงแค่อยู่ในความทรงจำ...นึกถึงเพื่อน...เอาไว้มาเป็นกำลังใจในการก้าวเดินต่อไป...
เพื่อนสนิทของเรา...ไม่จำเป็นว่าเราต้องเจอเพื่อนเป็นประจำ...แค่เพียงมองอยู่ไกล...ไกล แล้วความทรงจำระหว่างเรากับเพื่อนจะทำให้เรามีความสุข หรือหัวเราะได้...
เพื่อนสนิทของเรา...ไม่จำเป็นต้องโทรคุยทุกวัน...แค่เพียงเมื่อเวลาผ่านไปแสนนาน...เรากับเพื่อนยังสามารถมีเรื่องราวมาแบ่งปันกันได้เหมือนก่อน
เพื่อนสนิทของเรา...ไม่จำป็นต้อชอบสิ่งใด...ก็ตามเหมือนกัน เพียงแค่เวลาที่เราต้องเลือกอย่างใดอย่างหนึ่ง...เราจะเลือกโดยใช้เหตุผลของความเป็นเพื่อน...ทำให้สามารถพอใจกันทั้งสองฝ่าย
เพื่อนสนิทของเรา...ไม่จำเป็นต้องเป็นคนสำคัญในคนหมู่มาก...เพียงแค่เราเห็นความสำคัญของเพื่อน...ในใจเรา
เพื่อนสนิทของเรา...ไม่จำเป็นว่าต้องมีเราเป็นเพื่อนเพียงคนเดียว...เพียงแค่อยากให้เพื่อนรู้ว่าเรามั่นใจในความเป็นเพื่อนกันมาก...มากจนไม่มีการน้อยใจหรือระแวงใด...ใดหากพื่อนของเราใช้เวลากับคนอื่น...อื่น มากกว่าที่ใช้เวลากับเรา
เพื่อนสนิทของเรา...ยังไม่จบ...ติดตามภาคจบคราวหน้านะครับ
30 พฤศจิกายน 2546 13:57 น.
พู่กันของหูกวาง
ไออุ่นของคำบางคำจากคนที่แอบรัก...
ช่างอบอุ่นเหลือเกิน...
แต่ไม่กล้าเข้าไปใกล้กว่านี้จริง...จริง
เพราะกลัว...กลัวใจตัวเอง
กลัวว่าเธอจะรู้ความลับอะไรบางอย่าง
กลัวว่าเธอจะไม่เหมือนเดิมหากเธอรู้ความลับของเรา...
ไออุ่นของคำบางคำที่ได้รับ
แม้เป็นเพียงแค่คำสั้น...สั้น
แต่มันสร้างกำลังให้เรามากเหลือเกิน
มากพอที่เราจะอยู่เพื่อเธอได้...
ท้องฟ้า...ไม่อาจมืดมิดตามใจฉันได้
ก้อนเมฆ...ไม่อาจให้ฝนตกตามใจฉันได้
พระอาทิตย์...ไม่อาจหยุดเปล่งแสงตามใจฉันได้
พระจันทร์...ไม่อาจเต็มดวงตามใจฉันได้
เธอเอง...ก็ไม่อาจรักฉันตามใจฉันได้
ได้แต่รอสักวัน...
หากถึงตอนเย็น...เราอาจเห็นท้องฟ้าเริ่มมืด...
หากถึงฤดูฝน...เราอาจได้เล่นน้ำฝนอย่างใจ...
หากถึงวันเกิดสุริยุปราคา...เราอาจไม่ได้เห็นแสงอาทิตย์...
หากถึงวันขึ้น 15 คำ...เราอาจเห็นพระจันทร์เต็มดวง...ดวงเบ้อเร่อ...
หากถึงวันนั้น...สักวัน..."เธอจะรักฉันได้ไหม"...
30 พฤศจิกายน 2546 12:02 น.
พู่กันของหูกวาง
แปลกนะครับ...
ใครก็ไม่รู้มาทำให้เราคิดถึง...
คิดถึงอยู่นั่น...มันเป็นความรู้สึกนึงที่แตกต่างจากความคิดถึงที่มีต่อคนรู้จัก
เริ่มตกหลุมรักจนโงหัวไม่ขึ้นซะแล้ว...
ทั้ง ๆ ที่ไม่รู้จักเนี่ยนะ...ใช่
พูดกับตัวทั้งทั้ง ๆ ที่ใจยังสับสน
สายตา...รอยยิ้ม...ที่ใครก็ไม่รู้ส่งให้กับเพื่อนของเขา
มันทำให้เราอยากได้...
อยากทำอะไรสักอย่าง...ทำให้เราจดจำก่อนจากกัน...
หลายครั้งที่รู้สึกเหมือนเราอยู่ใกล้ใครก็ไม่รู้...
แล้วมันก็ได้เจอเหมือนที่รู้สึก...
...เจอกับความหวั่นไหว ที่ไม่เคยรู้สึกกับใคร
เสียดายเวลาที่เราได้ใกล้กัน...มันช่างสั้นเหลือเกิน
อยากรู้จักจัง...กับใครก็ไม่รู้
ย้ำอีกที...ว่าใครก็ไม่รู้
แล่วคุณล่ะ...เคยไหม...
คิดถึงใครก็ไม่รู้...?
Lovers
0 คน เลิฟพู่กันของหูกวาง
หน้าส่วนตัว
1257
