12 มกราคม 2547 23:44 น.
พู่กันของหูกวาง
ทั้งที่วันนี้ เป็นเช้าที่อากาศแจ่มใส...เด็กนักเรียนม.ปลายคนนึง...ยังเร่งรีบที่จะเก็บข้าวของซึ่งระเกะระกะอยู่ตามพื้นห้อง...ทั้งกระดาษ สมุด และขี้ฝุ่นเถ้ากลบคลุกกันอย่างชุลมุน...
นี่ก็ปาเข้าไป 7.00น แล้ว...มันเหมือนชีวิตที่เมื่อเริ่มตื่น ก็มีปัญหาทันที...
ไอ้โน่นก็หาย...ไอ้นี่หาย...หาก็ไม่เจอ...หยุดมันซะเลย หมดเรือ่งหมดราว...
แล้วก็เป็นอีกวันที่อยู่อย่างไร้กฎเกณฑ์ และสังคม ไร้จุดหมาย...และสิ่งที่สำคัญที่สุด...ไร้ความรู้...วันนั้นทั้งวันก็ได้แต่แต่งกลอน เล่นเกมส์...
จนเวลาล่วงเลยยามเย็นโดยไม่รู้ตัว ...มันเหมือนความวุ่นวายกลับมาอีกครั้ง...
เสื้อผ้าที่ระเกะระกะยังพร้อมกองอยู่ให้มองแล้วยิ่งสับสน...กองหนังสือเมื่อกลางวันที่กะว่าจะเก็บตอนเย็น...ทั้งหมดผสมรวมกันอยู่ในห้อง ๆ นึง...
แล้วคืนนั้นก็นิ่งนอนใจ...อาบน้ำ เข้าเวปแต่งกลอนหน้าตาเฉย...
แล้วพร่งนี้ฉันจะทำยังไง...
หลายสิ่งหลายอย่างยังไม่เข้าที่เข้าทาง...
*****มันเกิดตั้งแต่เมื่อไรฉันก็ไม่รู้...รู้แต่วันสุดท้ายทีฉันเลิกมีความรัก...มันดูเหมือนชีวิตไม่มีสิ่งเร้าให้เกิดความกระตือรือร้น...ชีวิตที่จืดชืดขาดสีสัน...
และฉัน ก็ยังไม่รู้ว่าพร่งนี้...ต้องเจอกับความว่นวายอะไร...
และวันนี้...ฉันยังวุ่นวายอยู่กับอะไร...ตัวเองยังไม่รู้เลย...
5 มกราคม 2547 00:16 น.
พู่กันของหูกวาง
ความสุข...มันไม่ได้เริ่มที่เรามีความพอใจหรอก
หากแต่มันเริ่มตอนที่เรายิ้มต่างหาก
กำลังใจที่ดี...คือเพื่อนที่รัก
อย่าปล่อยปะละเลยจนห่างเหิน
อย่าผูกมัดจนไปไหนต่อไหนไม่ได้
แต่จงผูกพันด้วยความพอดี
ความพอดี...จะทำให้เรารักแต่พอดี...ไม่มาก ไม่น้อย...*แต่มันไม่หายไป*
ความคิดกับการกระทำบางครั้งทำตรงข้ามกันบ้างคงไม่เป็นไร
แต่อย่าบ่อยจนเขาคิดว่าเราไม่มีใจให้เขาล่ะ...เดี๋ยวเขาจะเสียใจ
-/-*/-*/-*/-*/-*/-*/-*/-*/-*/-*/-*/-*/-*/--*/-/*/-*/-*/-*/-*/-*/-*/-*/-*/-*/*/-*/-*/-*/-
ในบางอารมณ์ของความรู้สึก...
สิ่งที่สำคัญของความรักไม่ใช่การเป็นเจ้าเข้า เจ้าของ
แต่มันเป็นเพียงแววตาที่แสดงออกถึงความห่วงใย...
อย่าให้อารมณ์ ...เป็นตัวบังคับความรู้สึก
แต่จงให้ความรู้สึก...เป็นตัวปลดปล่อยอารมณ์
อย่ากลัวกับการระบายอะไรสักอย่างลงบนแผ่นกระดาษ
แต่จงกลัวกับความรู้สึกกดดันที่ไม่ยอมระบายออกมา...เพราะนั่นมันจะทำร้ายตัวเอง......*และคนที่เรารัก*...
สิ่งที่เขียนลงไปทุกอย่างมันไม่ผิด...และมันก็ไม่ถูก
ตัวเราเองต่างหาก ที่เป็นคนกำหนดความรู้สึกของตัวเองว่าถูกหรือผิด
...*จงปลดปล่อยความเป็นตัวตน
แล้วพยายามค้นหาสิ่งที่เป็นตัวเอง*...
31 ธันวาคม 2546 14:41 น.
พู่กันของหูกวาง
รู้สึกเสียดาย...ที่พึงได้เป็นเพื่อนกัน
(ตอนจบ) โชคดี..."เพื่อน"...
...ชั้น ม. 3
...ดูเหมือนเก้งจะโตขึ้นมาก...
โตขึ้นจากความไม่เข้าใจของเก้ง...ว่าเก้งต้องทำอย่างไร เวลาเจอเพื่อน...
ทัก...ผ่าน...หรือยิ้มให้...
แต่สำหรับปูน..จา..งาน
เก้งไม่เข้าใจว่าทำไม...อะไร ๆ ถึงได้ยากเย็นสำหรับการที่จะเป็นเพื่อนกับเขา...
ปิงปองที่เคยเล่นอยู่ทุกวัน...บัดนี้กลับกลายเป็นที่ว่าง...
ไม่มีโต๊ะ...ไม่มีไม้ และลูกปิงปอง...ไม่มีปูน
เก้งไม่รู้ว่าจะเจอ และให้ปูนทักได้อย่างไร...ในเมื่อโต๊ะปิงปองที่เคยเล่นได้หักลงอย่างนี้
จนวันนึง...เหมือนเก้งจะไม่ปล่อยให้เรื่องของความเป็นเพื่อนมันค้างคาอยู่อย่างนี้...
เก้งได้เข้าไปขอยืมดิกชันนารีจากปูน...
แล้วความเป็นมิตรภาพที่เก้งหวังจะได้มานาน...ก็เป็นจริง...
เพียงแค่เก้งเดินเข้าไป...บอกว่าขอยืมดิกชันนารีเท่านั้น...
น้ำใจ...และน้ำเสียงที่ได้เหมือนเป็นตำตอบที่เก้งค้นหามาตอลดระยะเวลากว่า 2 ปี
ที่เก้งได้พยายามมาตลอด...
ที่เราทักปูนได้...ทำแค่นี้เองน่ะหรือ...
รู้สึกเสียดายจัง...ที่ตอลดมาเก้งไม่เคยเข้าถึงปูน...
จา และงาน ก็คงเหมือนกัน...ก็เขาเป็นเพื่อนเก้งนี่นา...
อย่างน้อยขอให้เพื่อนใหม่จำหน้าเราได้...ก็คงเป็นพอ...เก้งคงไม่ขออะไรนอกจากความเป็นเพื่อน...
ประโยชน์ที่ได้จากปูน...เก้งมั่นใจว่าเขาจะไม่ต้องการ...
มิตรภาพจะคงเป้ฯสิ่งที่ยิ่งยืนตลอดไปสำหรับเขา...
แม้วันนี้...เก้งจะรู้ว่าปูนไปเรียนต่อที่อื่น...
เก้งไม่คิดถึง...แต่
เก้ง..."เสียดาย...ที่พึงได้รู้จักกัน"...อย่างนี้...
ได้คุยกัน...โดยที่เก้งเป็นฝ่ายที่ทักปูนก่อนอย่างนี้...
มันทำให้เก้งมีความสุขเหลือเกิน...เก้งคงทำอย่างนี้กับ จา และงานได้
และก็คงเป็นเพื่อนสนิทกันไปนานแล้ว...เหมือนที่คนอื่นเป็นกัน...
จา...ก็ต้องไปเรียนต่อที่อื่น...เก้งก็ยังเสียดาย...ถ้าเก้งได้พูดกับจา...
แลกเปลี่ยนทัศนคติกันบ้งก็ยังจะดีกว่า...จะมาเสียดายอย่างนี้...เป็นไหน ๆ
คงจะมีงานคนเดียวหละมั๊ง...ที่เก้งจะทำความรู้จักได้...
งาน...คนเดียวที่จะเรียนต่อที่โรงเรียนนี้...และเก้งก็คงจะเรียนรู้ที่จะรู้จักกันได้สักวัน...
โชคดี..."เพื่อน"... ปูน...จา...เรายังจำนายได้เสมอนะ...ไม่ว่าจะเจอกันที่ไหนก็ตาม...
เก้ง...ยังคงมองปูน และจาในวันสุดท้ายของการสอบปลายภาคเรียน ม.3...
...รู้สึกเสียดาย...ที่พึงได้รู้จักกัน...
...รู้สึกเสียดาย...ที่พึงได้เป็นเพื่อนกัน...
ติดตามเรื่องราวมัธยมปลายของเก้ง...
ในภาคที่ 2 ของ..."เพื่อนที่มีค่า...คงได้มาเมื่อวันที่ต้องจากกัน"...ในโอกาสต่อไปนะครับ...
ขอบคุณที่ติดตามเรื่องตลอดมาครับ...
31 ธันวาคม 2546 09:18 น.
พู่กันของหูกวาง
รู้สึกเสียดาย...ที่พึงได้เป็นเพื่อนกัน
(ตอน 5) มัธยมศึกษา..ปีที่ 3
ปีนี้...เป็นปีที่เก้งตั้งใจที่สุด...ว่าจะได้เป็นฝ่ายทักปูน...เพื่อนใหม่ที่ดีกับเก้งสักครั้ง...
หลายครั้งที่เก้งมีโอกาส...แต่มิตรภาพที่เก้งได้รับ...
เหมือนเก้งได้มา...จากการหยิบยื่นความเป็นเพื่อนจากปูนเท่านั้น...
เก้งรับ...แต่ไม่เคยตอบแทน...
เก้งรู้ตัวดีมาตลอด...แต่เก้งไม่กล้าเข้าไปทักจริง ๆ ...จะเหตุผลอะไรก็แล้วแต่...
แต่ระหว่างเพื่อน...ที่เก้งเคยฝันมาตลอดว่า...
...จะมีเพื่อนที่ดีสักคนไว้อยู่เป็นสนิทกัน...
สำหรับเก้งที่เป็นคนเช่นนี้มาตลอด...อาจไม่มีวันได้มีเพื่อนที่ดีอย่างคนอื่นเค้าจริง ๆ ...
ปีนี้เก้งเอง...เป็นฝ่ายที่ห่างจากปูน จา และงาน
เหมือนกับเก้งต้องการให้ปูนเข้ามาพูด...
แต่เก้งกลับเดินผ่านเลยเฉย...ในวันที่เจอปูนเดินผ่าน...
เพราะทุกวัน...เก้งคงไม่ได้เจอปูนบ่อย ๆ ... เพราะเก้งเองก็ต้องเรียนในห้องของเขา...
และปูนเองก็เหมือนกัน...
ต่างคนต่างมีภาระหน้าที่ที่ต้องรับผิดชอบ...
...อาจคงไม่มีวันที่จะมาทักกันเหมือน ม. 2 ที่ผ่านมาแล้ว...
และเก้งก็ยังคิดถึงเพือนใหม่คนนี้...ว่าเมื่อไร...จะมาคุยกันสักที...
ซึ่งรวมถึง จา และงานด้วย...
ติดตามตอนจบนะครับ...เก้งกับปูนเพื่อนใหม่ของเขา...และ จา...งาน จะลงเอยกันอย่างไร...
รอตอนหน้านะครับ... +_+
31 ธันวาคม 2546 09:03 น.
พู่กันของหูกวาง
รู้สึกเสียดาย...ที่พึงได้เป็นเพื่อนกัน
(ตอน 4) ปิงปองสัมพันธ์
เก้งพยายามชวนหมึกไปเล่นปิงปองที่ยิม...
ซึ่งที่นั่นเป็นที่ที่ปูนต้องอยู่แน่นอน...
ปูน...เป็นคนที่ชอบเล่นปิงปองมาก และเล่นได้ดีด้วย
หมึกเพื่อนเก้งก็เล้นปิงปองเก่ง...บ่อยครั้งที่หมึกเล่นปิงปองกับปูน
ยิ่งทำให้เก้งอยากเล่นกับปูนบ้าง...
แล้วเก้งก็ได้เล่นปิงปองกับปูนบ้าง...
โต้ได้ทีสองทีก็แพ้...
เพราะเก้งเล่นปิงปองไม่เอาไหนเลย...เป็นแต่โต้ลูกไปมาเท่านั้น...
แต่เก้งก็พยายามเล่นโต้ให้นานที่สุด...เพื่อรอให้ปูนพูดกับเก้งเสียที...
แต่เก้ง...ก็ยังไม่ยอมเป็นฝ่ายเริ่มต้นพูดกับปูนก่อนเสียที...
เหมือนเก้งไม่รู้จะพูดอะไร...ได้แต่ยิ้มเวลาที่เก้งเล่นกับปูนเท่นั้น...
ตลอดเวลาที่ผ่านไป...เก้งได้รับการทักทายจากปูนโดยตลอด...
เก้งไม่เคยเข้าไปคุยกับปูนเลยสักที...
บางครั้งเวลาปูนไม่พูดด้วย...เหมือนการกระทำทุกอย่างทั้งดี และไม่ดี...
เหมือนเก้งจะเป็นคนรับว่าเป็นตัวเองทุกที...
อย่างเวลาที่เก้งมาคุยกับหมึก...ปูนคงอยากมาคุยกับเรา...เก้งคิด
อย่างเวลาที่ปูนลุกออกจากที่ซึ่งเก้งนั่งอยู่...ปูนคงไม่อยากอยู่ใกล้เรา...เก้งคิด
เก้งคงเริ่มเป็นคนที่คิดมากตั้งแต่นั้น...
เป็นเวลาช่วงหนึ่งที่ยาวนาน...แต่สั้นมากสำหรับเก้ง...
ที่เรามาเล่นปิงปองกัน...
บางที...จากับงานก็มาเล่นด้วย...
บางทีเล่นกันจนเย็น...เหลือกันอยู่แค่ ปูน จา งาน หมึก และเก้ง...
เหมือนว่าตอนนั้น...เราเป็นเพื่อนกันอย่างดี...
เก้งอยากให้มันเป็นอย่างนี้เรื่อยไป...
เพื่อนของเก้ง...ที่นิสัยดีกับเก้ง ต่างจากเพื่นบางคนในห้องเก้งที่ไม่ค่อยดีกับเก้งสักเท่าไร...
เก้งจึงเห็นว่าเพื่อนต่างห้องมีค่า...ได้เห็นมุมมองที่กว้างขึ้น
...ซึ่งมันแตกต่างจากมุมแคบ ๆ ที่เก้งมีเพัยงแค่หัวหน้าคอยรับใช้เพื่อนในห้องเท่านั้น...
ปิงปอง...ยังคงเป็นกีฬาที่เก้งพยายามเล่นให้คล่องขึ้น...
อย่างน้อยขอโต้ให้นาน ๆ
...นานพอที่จะรับมือคนเก่งอย่างปูนได้สักพัก...ให้ปูนคุยกับเก้งสักคำก่อนก็ยังดี
เพราะเก้งอยากแน่ใจว่า...ทั้งปูน...จา งาน ยังคงจะอยากที่จะพูดคุยกับเก้งอยู่เสมอ...
เก้งยังคงเล่นปิงปองกันกับหมึก...ที่เก้งลากมาบ่อย ๆเพื่อหวังจะมาเจอกับปูน...
และแม้วันนั้นจะไม่มีปูน หรือใครมาเล่นก็ตาม...เก้งก็ยังฝึกฝีมือตัวเองให้ดีขึ้น... และต้องทำให้ได้...
ม.3 ...ปีสุดท้าย...ปีที่เก้งกลัวว่าปูน...จา... และ งานต้องไปเรียนต่อที่อื่น...
ที่เก้งกลัว...ก็เพราะเก้งยังไม่เคยได้เป็นฝ่ายเข้าไปทักปูน จาและงาน ก่อนเลย...แม้เพียงสักครั้งเดียว...
ติตามตอนหน้านะครับ +_+
Lovers
0 คน เลิฟพู่กันของหูกวาง
หน้าส่วนตัว
896
