17 มกราคม 2549 23:21 น.
พู่กันของหูกวาง
วันที่รู้สึกว่าทุกอย่าง มันเปลี่ยนแปลงไปเสียหมด
เหลือเพียงแค่คนบางคน ที่พยายามทำตัวให้เหมือนเดิม พยายามควบคุมเวลาให้กลับไป...เป็นเหมือนที่เคยผ่านมา
ทั้งที่รู้ว่าโง่... ที่ทำไปแบบนั้น
เธอเองคงไม่รู้สึกว่ามีอะไรเปลี่ยนแปลง เพราะเธอไม่เคยสนใจฉัน
เวลาผ่านไป ความทรงจำเกี่ยวกับเธอของฉันยิ่งมากขึ้น
แต่เธอ กลับเกี่ยวข้องกับฉันน้อยลง
ฉันรู้..เธอคงได้พบกับคนที่เธอเคยต้องการ เธอไขว่คว้ามันมาโดยตลอด
และตอนนี้ เธอได้เปนเจ้าของมัน...
บอกลาคน ๆ นี้ด้วยถ้อยคำที่เย็นชา ฉันพร้อมจะยอมรับมันด้วยใจที่พ่ายแพ้
ฉัน..ไม่ใช่คนที่เธอควรแคร์
ไม่ใช่คนที่เธอควรใส่ใจ
ฉัน...แค่คนเคยคุ้น
และต่อไปนี้.........
จะคุ้นเคย กับความโดดเดี่ยว
อยากจะอยู่กับมัน..จนถึงวันนึง
จิตใจจะเย็นชา...
น้ำตาจะหยุดไหล..
ใจพร้อมจะจากไป...
เดินออกมาจากทางเธอ...
อยากกู่ร้องว่ารัก..รัก
จะร้องทักอยู่เสมอ
ครั้งนึงเคยได้เจอ...
..และจะจากกันแสนไกล..
17 มกราคม 2549 23:19 น.
พู่กันของหูกวาง
เรือ่งบางเรือ่งยากที่จะเรียนรู้...
กว่าผมจะใช้เวลาเรียนรู้มันได้ กลับต้องแลกกับการสูญเสียอะไรบางอย่างไป...
และผมเองก็เป็นคนธรรมดาที่มีความรู้สึกไม่ต่างากใคร รู้ว่าไม่มีวันได้ทุกอย่างมาอย่างที่เคยคาดหวัง...
ชีวิตทุกคนล้วนเป็นไปตามเส้นทงของาตัวเอง บางครั้งเดียวดาย บางครั้งมีเพื่อนร่วมทาง แต่สุดท้ายก็ต้องแยกจากไปสู่เส้นทางเดิมที่แตกต่างกัน...
คุณรู้สึกกับมันบ้างไหม...คุณกับผม ยังมีบางอย่างที่ดูคล้ายผูกพันกัน สิ่งที่เคยผ่านมา ผมเคยอยู่รับรู้ และผ่านพ้นมาด้วยกันกับคุณ..
ผมอาจะเสียใจ ที่วันนี้กลับทำได้เพียงแค่ ยืนมองดูอยู่ห่าง ๆ เพราะผมเริ่มไม่วางใจความรู้สึกของตัวผมเอง
เพราะผมยังเข้มแข็งไม่พอ ยังยอมรับในสิ่งที่คุณเป็นไม่ได้...
ความห่วงใยจากผมไม่เคยลดน้อยลงเลยจากวันนั้น กลับยิ่มมากขึ้นเรื่อย ๆ เป็นเท่าทวี
คน ๆ นี้ยังมีอะไรบางอย่างที่บอกใครไม่ได้...
ยังไม่รู้ว่าวันไหน จะเป็นตอนสุดท้ายของละครที่ผมไม่ใช่ตัวเอกของเรื่อง
แต่ละวัน มันช่างสับสน..วิถีชีวิตคนเรามองดีดี มันช่างต่างกันจนน่าใจหาย...
ผมกับคุณ ท้ายสุดแล้ว เหมือนไม่เข้าใจอะไรกันเลยสักอย่าง
ผมยังรอเวลานั้นอยู่..วันที่ผมแลกกับการสูญบางสิ่งเพื่อให้ได้มาซึ่งความเข้าใจบทเรียนของความรู้สึก..จนรู้จักที่จะยอมรับ...
ความห่วงใย และอาทรของผม จะยังเก็บไว้ให้คุณ
จนกว่าสักวัน ..เราจะได้ร่วมเดินทางด้วยกัน อีกครั้ง...
11 พฤศจิกายน 2548 18:13 น.
พู่กันของหูกวาง
....วันที่แววตาตัวเองดูมืดมน วันที่โลกทั้งใบดูเหมือนไม่เข้าข้าง วันที่ตัวเองไม่เหลือใครจริงใจ มันเกิดขึ้นมาตั้งแต่เมื่อไรไม่รู้...
อาจไม่ใช่บทความให้กำลังใจใคร แต่อยากให้รู้ไว้ว่าคนอย่างผมก็เปนทุกข์ได้เพราะเรือ่งเล็กแค่ "ความรู้สึก" คนคนเดียว...
มันทำให้ทุกวันที่ลืมตาตื่นขึ้นมา ไม่อยากลุกขึ้นยืน
อะไร ๆ ดูเหมือนจะอยู่กับที่ และยิ่งจะค่อย ๆ ลดความสำคัญลง ...
บางสิ่งบางอย่าง ค่อย ๆ เปลี่ยนไปทีละน้อย ทีละน้อย
แต่ตัวผม ก็ยิ่งที่จะวิ่งเข้าหา ทันทีที่รู้ว่า มันเริ่มไม่เหมือนเดิม...
แต่มันกลับยิ่งเลวร้าย..
"คนที่พยายามเข้าหา..กลับยิ่งถอยห่าง"
และยิ่งคิดไปว่า เราจะต้องทำอะไรสักอย่างให้มากกว่าที่เป็นอยู่
กลายเป็นเรือ่งใหญ่โต สำหรับวิถีชีวิตของคนธรรมดาคนนึง ที่ทุ่มเท เวลาเกือบครึ่ง ให้กับคนที่รู้สึกว่าจะเปลี่ยนไป...
เพราะใครกัน..
เพราะผม
หรือเพราะเขา...
หรือเพราะคนอื่น...
เหตุผลพูดกันง่ายนิดเดียว แค่เดินไปถาม...
แต่ไม่รู้ทำไม อยากอยุ่แบบนี้ ไม่อยากเข้าใจอะไรทั้งนั้น ไม่อยากรู้ว่าใครคิดยังไง
ผมกลัวความจริง จะเลวร้าย..
แค่นี้ก็แทบไม่เหลือกำลังจะหายใจ
มันเหนื่อยนะ เวลาใส่ใจอะไรกับคนบางคนมากเกินไป
รู้ว่มันมากไป แต่ก็ดื้อจะทำ..ไม่เคยคิดถึงผลที่จะตามมา
ทำตามใจ แล้วก็เสียใจในสิ่งที่ทำ..
มันเกิดขึ้นซ้ำไป ซ้ำมา บางทีก็เข้าใจกัน บางทีก็สับสนสงสัย
ไม่รู้มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่..
เขาเคยบอก สักวันนึง...
แต่ไม่รู้ สักวันนึง จะเกิดอะไร...
จะเป็นอย่างไร แบบไหน ร้ายดียังไง
ก่อนเดินอออจากที่ตรงนี้ วันนี้ ไม่รู้จะเจอเรื่องราวอะไร...
อยากสัญญากะตัวเองว่าจะคิดก่อนทำ
คิดก่อนทำ ...
จะเดินไปอย่างปกติ..
ก่อนหลับตานอนคืนนี้..อยาตื่นขึ้นมาอีกที
ผ่านไป 1 ปี 2 ปี แล้วลืมเรือ่งทั้งหมดที่เกิดขึ้น
ลืมว่าเคยทำอะไรไว้ ลืมว่าเคยผูกพันกับใคร...
แต่หัวใจผม คงหลุดออกจากตีนเขาไม่ได้ง่าย ๆ ...
เพราะผมเองสร้างปมไว้อย่างแน่นเหนียว..
ตายไปซะ ถ้าเกิดว่าอยู่ต่อไม่ได้
ถ้าเกิดไม่อยากรู้ว่าพรุ่งนี้จะเกิดอะไร..มันอาจเป็นเรือ่งดี
ตายไปซะ ถ้าไม่อยากรู้..
เกิดมาเกือบครึ่งชีวิตแล้ว แค่ช่วงเวลานึงที่รู้สึกด้อยค่าที่สุด
ขอให้มันผ่านไปโดยไว...
ขอให้มันผ่านไปโดยไว..
ผมจะอยู่กับที่นิ่ง ๆ ...
จะอยู่กับตัวเอง...
พรุ่งนี้ค่อยว่ากัน สุข เศร้า ยังไง ให้มันเป็นเรือ่งของพรุ่งนี้
วันนี้รอเวลาหลับตานอน ก็คงพอ.
...
...
แต่ตื่นมาคงเหมือนเดิม...ที่คิดอะไรไป ให้กำลังใจตัวเองเท่าไร เจอหน้าคนที่แคร์ ...คงลืมหมด อะไร ๆ ก็คงห้ามความรู้สึกไม่อยู่..คิดไปเอง ร้องไห้ไปเอง เจ็บช้ำไปเอง โกรธตัวเอง ทำร้ายตัวเอง เหมือนเดิม ..ไม่รักตัวเอง
สักวันนะ ...ขอให้มันหายไปเอง..
7 พฤศจิกายน 2548 17:18 น.
พู่กันของหูกวาง
เพราะอะไรวะ เพราะอะไรวะ เพราะอะไรวะ เพราะอะไรวะ เพราะอะไรวะ เพราะอะไรวะ เพราะอะไรวะ เพราะอะไรวะ เพราะอะไรวะ เพราะอะไรวะ เพราะอะไรวะ เพราะอะไรวะ เพราะอะไรวะ เพราะอะไรวะ เพราะอะไรวะ เพราะอะไรวะ เพราะอะไรวะ เพราะอะไรวะ เพราะอะไรวะ เพราะอะไรวะ เพราะอะไรวะ เพราะอะไรวะ เพราะอะไรวะ เพราะอะไรวะ เพราะอะไรวะ เพราะอะไรวะ เพราะอะไรวะ เพราะอะไรวะ เพราะอะไรวะ เพราะอะไรวะ เพราะอะไรวะ เพราะอะไรวะ เพราะอะไรวะ เพราะอะไรวะ เพราะอะไรวะ เพราะอะไรวะ เพราะอะไรวะ เพราะอะไรวะ เพราะอะไรวะ เพราะอะไรวะ เพราะอะไรวะ เพราะอะไรวะ เพราะอะไรวะ เพราะอะไรวะ เพราะอะไรวะ เพราะอะไรวะ เพราะอะไรวะ เพราะอะไรวะ เพราะอะไรวะ เพราะอะไรวะ เพราะอะไรวะ เพราะอะไรวะ เพราะอะไรวะ เพราะอะไรวะ เพราะอะไรวะ เพราะอะไรวะ เพราะอะไรวะ เพราะอะไรวะ เพราะอะไรวะ เพราะอะไรวะ เพราะอะไรวะ เพราะอะไรวะ เพราะอะไรวะ เพราะอะไรวะ เพราะอะไรวะ เพราะอะไรวะ เพราะอะไรวะ เพราะอะไรวะ เพราะอะไรวะ เพราะอะไรวะ เพราะอะไรวะ เพราะอะไรวะ เพราะอะไรวะ เพราะอะไรวะ เพราะอะไรวะ เพราะอะไรวะ เพราะอะไรวะ เพราะอะไรวะ เพราะอะไรวะ เพราะอะไรวะ เพราะอะไรวะ เพราะอะไรวะ เพราะอะไรวะ เพราะอะไรวะ เพราะอะไรวะ เพราะอะไรวะ เพราะอะไรวะ เพราะอะไรวะ เพราะอะไรวะ เพราะอะไรวะ เพราะอะไรวะ เพราะอะไรวะ เพราะอะไรวะ เพราะอะไรวะ เพราะอะไรวะ เพราะอะไรวะ เพราะอะไรวะ เพราะอะไรวะ เพราะอะไรวะ เพราะอะไรวะ เพราะอะไรวะ เพราะอะไรวะ เพราะอะไรวะ เพราะอะไรวะ เพราะอะไรวะ เพราะอะไรวะ เพราะอะไรวะ เพราะอะไรวะ เพราะอะไรวะ เพราะอะไรวะ เพราะอะไรวะ เพราะอะไรวะ เพราะอะไรวะ เพราะอะไรวะ เพราะอะไรวะ เพราะอะไรวะ เพราะอะไรวะ เพราะอะไรวะ เพราะอะไรวะ เพราะอะไรวะ เพราะอะไรวะ เพราะอะไรวะ เพราะอะไรวะ เพราะอะไรวะ เพราะอะไรวะ เพราะอะไรวะ เพราะอะไรวะ เพราะอะไรวะ เพราะอะไรวะ เพราะอะไรวะ เพราะอะไรวะ เพราะอะไรวะ เพราะอะไรวะ เพราะอะไรวะ เพราะอะไรวะ เพราะอะไรวะ เพราะอะไรวะ เพราะอะไรวะ เพราะอะไรวะ เพราะอะไรวะ เพราะอะไรวะ เพราะอะไรวะ เพราะอะไรวะ เพราะอะไรวะ เพราะอะไรวะ เพราะอะไรวะ เพราะอะไรวะ เพราะอะไรวะ เพราะอะไรวะ เพราะอะไรวะ เพราะอะไรวะ เพราะอะไรวะ เพราะอะไรวะ เพราะอะไรวะ เพราะอะไรวะ เพราะอะไรวะ เพราะอะไรวะ เพราะอะไรวะ เพราะอะไรวะ เพราะอะไรวะ เพราะอะไรวะ เพราะอะไรวะ เพราะอะไรวะ เพราะอะไรวะ เพราะอะไรวะ เพราะอะไรวะ เพราะอะไรวะ เพราะอะไรวะ เพราะอะไรวะ เพราะอะไรวะ เพราะอะไรวะ เพราะอะไรวะ เพราะอะไรวะ เพราะอะไรวะ เพราะอะไรวะ เพราะอะไรวะ เพราะอะไรวะ เพราะอะไรวะ เพราะอะไรวะ เพราะอะไรวะ เพราะอะไรวะ เพราะอะไรวะ เพราะอะไรวะ เพราะอะไรวะ เพราะอะไรวะ เพราะอะไรวะ เพราะอะไรวะ เพราะอะไรวะ เพราะอะไรวะ เพราะอะไรวะ เพราะอะไรวะ เพราะอะไรวะ เพราะอะไรวะ เพราะอะไรวะ เพราะอะไรวะ เพราะอะไรวะ เพราะอะไรวะ เพราะอะไรวะ เพราะอะไรวะ เพราะอะไรวะ เพราะอะไรวะ เพราะอะไรวะ เพราะอะไรวะ เพราะอะไรวะ เพราะอะไรวะ เพราะอะไรวะ เพราะอะไรวะ เพราะอะไรวะ เพราะอะไรวะ เพราะอะไรวะ เพราะอะไรวะ เพราะอะไรวะ เพราะอะไรวะ เพราะอะไรวะ เพราะอะไรวะ เพราะอะไรวะ เพราะอะไรวะ เพราะอะไรวะ เพราะอะไรวะ เพราะอะไรวะ เพราะอะไรวะ เพราะอะไรวะ เพราะอะไรวะ เพราะอะไรวะ เพราะอะไรวะ เพราะอะไรวะ เพราะอะไรวะ เพราะอะไรวะ เพราะอะไรวะ เพราะอะไรวะ เพราะอะไรวะ เพราะอะไรวะ เพราะอะไรวะ เพราะอะไรวะ เพราะอะไรวะ เพราะอะไรวะ เพราะอะไรวะ เพราะอะไรวะ เพราะอะไรวะ เพราะอะไรวะ เพราะอะไรวะ เพราะอะไรวะ เพราะอะไรวะ เพราะอะไรวะ เพราะอะไรวะ เพราะอะไรวะ เพราะอะไรวะ เพราะอะไรวะ เพราะอะไรวะ เพราะอะไรวะ เพราะอะไรวะ เพราะอะไรวะ เพราะอะไรวะ เพราะอะไรวะ เพราะอะไรวะ เพราะอะไรวะ เพราะอะไรวะ เพราะอะไรวะ เพราะอะไรวะ เพราะอะไรวะ เพราะอะไรวะ เพราะอะไรวะ เพราะอะไรวะ เพราะอะไรวะ เพราะอะไรวะ เพราะอะไรวะ เพราะอะไรวะ เพราะอะไรวะ เพราะอะไรวะ เพราะอะไรวะ เพราะอะไรวะ เพราะอะไรวะ เพราะอะไรวะ เพราะอะไรวะ เพราะอะไรวะ เพราะอะไรวะ เพราะอะไรวะ เพราะอะไรวะ เพราะอะไรวะ เพราะอะไรวะ เพราะอะไรวะ เพราะอะไรวะ เพราะอะไรวะ เพราะอะไรวะ เพราะอะไรวะ เพราะอะไรวะ เพราะอะไรวะ เพราะอะไรวะ เพราะอะไรวะ เพราะอะไรวะ เพราะอะไรวะ เพราะอะไรวะ เพราะอะไรวะ เพราะอะไรวะ เพราะอะไรวะ เพราะอะไรวะ เพราะอะไรวะ เพราะอะไรวะ เพราะอะไรวะ เพราะอะไรวะ เพราะอะไรวะ เพราะอะไรวะ เพราะอะไรวะ เพราะอะไรวะ เพราะอะไรวะ เพราะอะไรวะ เพราะอะไรวะ เพราะอะไรวะ เพราะอะไรวะ เพราะอะไรวะ เพราะอะไรวะ เพราะอะไรวะ เพราะอะไรวะ เพราะอะไรวะ เพราะอะไรวะ เพราะอะไรวะ เพราะอะไรวะ เพราะอะไรวะ เพราะอะไรวะ เพราะอะไรวะ เพราะอะไรวะ เพราะอะไรวะ เพราะอะไรวะ เพราะอะไรวะ เพราะอะไรวะ เพราะอะไรวะ เพราะอะไรวะ
แค่กูรักมึงแค่เนี๊ยะ เหตุผล... แล้วทำไม เพราะอะไร กุไม่เข้าใจ
4 พฤษภาคม 2548 22:02 น.
พู่กันของหูกวาง
อาจรู้สึกได้ว่า "กาลเวลา" มักทำให้ความสุขจากผ่านไปจากชีวิตรวดเร็วเหลือเกิน...
ทำไมไม่ทำให้ความเศร้า ในชีวิต ผ่านไปเร็ว ๆ บ้างนะ..
หลายครั้งที่รุ้สึกเหมือนตัวเองกำลังจมอยู่กับความเหงา จนทำให้ไม่อยากจะรับรู้เรื่องราวใดที่เกิดขึ้น
ความรู้สึกที่มักจดจ่ออยู่กับสิ่งใดสิ่งหนึ่ง..เพ้อฝันไปเรื่อย..เหม่อมองอย่าไร้ความคาดหวัง
มันคงคล้ายกับเวลาที่เรามองพระอาทิตย์นะ ไม่ว่าเราจะเดินไปไหน มันก็จะตามเราไปทุกที่ แต่พอเราจะเดินเข้าไปหามันกลับไปไม่ถึง เหมือนมันกำลังถอยหนีบางอย่าง และไม่มีวันที่จะไปถึงพระอาทิตย์ดวงนั้นอย่างแน่นอน...
ความรักที่ดูเหมือนจะอยู่ในหัวใจของทุกคน ซึ่งสามารถที่จะรู้สึกได้ รับรู้ได้ แต่ไม่อาจสัมผัสมันได้
ความรักคงเป็นสิ่งที่ไร้กฏเกณฑ์ ไม่มีตัวกำหนด สิ่งที่กำลังเป็นอยู่ ก็เป็นเพียงความรู้สึก..
บางคนเดินไปพร้อมกับความรัก ไม่ว่ามันจะอยู่ไกลถึงไหน เพียงแค่ได้รู้สึกว่ามันไม่ได้หายไป ไม่เคยคิดจำเป็นว่าจะต้องไขว่คว้า ถึงแม้เราหยุดพัก ความรัก็ไม่เคยหายไปไหน
แตกต่างกับคนที่วิ่งตามความรัก เพื่อคว้ามันให้มาอยู่ในกำมือ เสียดายที่ความรู้สึกที่เรียกว่ารักนี้ ไม่เคยหยุดนิ่ง ยิ่งวิ่งตาม ความรัก็ยิ่งถอยหนี จนตัวเราเองรู้สึกเหนื่อยล้าไปกับการไขว่คว้าความรัก
สุดท้ายก็โทษความรักที่ทำร้าย..
ทั้งที่จริง..ไม่ว่ารักใดในโลก ไม่เคยทำร้ายใคร
รักสร้างชีวิต..
รักสร้างพลัง..
รักสร้างกำลังใจ..
รักสร้างความศรัทธาเชื่อมั่นในสิ่งที่อยู่ตรงหน้า...
และเชื่อว่า ไม่ว่าความรักจะสิ้นสุดลงเมื่อไร จะไม่เสียใจที่ได้เคยใช้เวลาให้กับมัน..
ตอบตัวเองให้ได้ว่ากำลังเดินไปกับความรักอย่างช้า ๆ
หรือกำลังไล่ตามความรักอย่างเป็นบ้าเป็นหลัง
บางทีในความรู้สึกของคนคนนึง อาจเดินไปพร้อมกับความรักอย่างไม่รู้ตัว เส้นทางยังอีกยาวไกล
มองทางให้ชัด ๆ ช้า ๆ ระวังล้ม ระวังสะดุด..มิเช่นนั้น สิ่งดีดีที่เก็บมา อาจหล่นหายระหว่างทาง
หรือบางครั้งในความรู้สึกคนคนนึง กำลังโหยหาความรักอย่างเหน็ดเหนื่อย..
พักซะ..
รอให้ความรักมันเข้ามาเอง ขอเพียงเราเปิดใจ และตระหนักว่า "ทุกสิ่งในโลกไม่มีอะไรสมบูรณ์แบบ"
เพราะอย่างน้อยคนที่พิสูจน์คำพูดนี้ได้ก็คือตัวคุณเอง... "ยังไร้คนรัก ใช่ไหมล่ะ??"
Lovers
0 คน เลิฟพู่กันของหูกวาง
หน้าส่วนตัว
1590
