7 ธันวาคม 2546 12:20 น.
พู่กันของหูกวาง
ทนไม่ไหวแล้วนะ...
ทำไมเธอถึงทำกับเราอย่างนี้
เธอมันใจร้าย ใจดำ ทิ้งคนอย่างเราได้ลงคอ
ไม่รักเธอแล้ว...จริง ๆ นะ เราไม่อยากเจ็บปวดเหมือนที่เคยเป็นอีก
เธออย่ามาให้เราเห็นหน้าอีกนะ...เราไม่อยากเห็นหน้าเธอ...
เราอยากพักใจบ้าง...
รู้ไหม...เธอน่ะทำร้ายใจเราอยู่เสมอเลย...
ทุกทีที่เจอ...เหมือนเธอมาทุบใจเรา...ตุบ...ตุบ...ตุบ...ทุกที
เราอยากพักที่ตรงนี้...อยากแต่งกลอนอกหักอย่างนี้...
สักวันเราจะลืมเธอได้...ลืมได้จริง ๆ นะ...ฮือ...ฮือ...
คนใจร้าย...คนใจร๊าย...
3 ธันวาคม 2546 15:15 น.
พู่กันของหูกวาง
เพื่อนสนิทของเรา...ไม่จำเป็นว่าเราต้องรู้เรื่องราวทุกอย่างของเพื่อน...รู้แค่เพียงเรื่องราวที่เพื่อนตัดสินใจจะเล่าให้เราฟัง...แม้เรื่องนั้นจะเป็นเสี้ยวหนึ่งของชีวิตอันมากมายมหาศาลของเพื่อนเราก็ตาม
เพื่อนสนิทของเรา...ไม่จำเพิ่อนสนิทของเรา...ไม่จำเป็นต้องอยู่ใกล้กัน แค่เพียงเมื่อไกลล้กัน...เรายังคงนึงถึงเพื่อนบางเวลา
เพื่อนสนิทของเรา...ไม่จำเป็นว่าต้องเปลี่ยนแปลงตัวเองให้เหมือนใคร ๆ ด้วยหวังว่า...จะทำให้ตัวเองดีขึ้น...เพียงแค่เป็นตัวของตัวเองที่เป็นในคราวคบกันตอนแรก...ก็ดีที่สุดแล้ว
เพื่อนสนิทของเรา...ไม่จำเป็นว่าเราจะเป็นเป็นเพื่อนสนิทกัน...เพราะคนเราต้องมีบ้างที่คิดไม่เหมือนกัน...เพียงแค่อยากให้เพื่อนได้รับรู้ในมิตรภาพที่เรามีให้...แม้มันไม่มีค่าพอสำหรับเพื่อนของเรา...
....แต่มันมีค่าเหลือเกินสำหรับเรา...ที่จะมอบให้เพื่อนของเรา
แล้งคุณล่ะ...เป็นเพื่อนสนิทของใครแล้วหรือยัง...???
2 ธันวาคม 2546 18:16 น.
พู่กันของหูกวาง
...พักตรงนี้...ดีกว่า
หยุดและพักให้คลาย หายเหนื่อย...
เพลงนี้ฟังแล้วคิดถึงตัวเอง...คิดถึงตอนที่ตัวเองเหนื่อย
แต่ไม่เคยหยุดพัก...เลยทำให้เหนื่อยมากขึ้นอีก
จากปัญหา และความวุ่นวาย...
หากเหนื่อยก็จงหยุดพัก...พักซักที่
มันทำให้เราหายเหนื่อยได้ทั้งนั้น...
ไม่ว่เหนื่อยจากการงาน...
เหนื่อยจากผู้คน...
หรือ...เหนื่อยจากคนรัก...คนรักที่ไม่เข้าใจ บางทีมันอาจจะเกิดจากบางช่วงของอารมณ์ที่มันทำให้จิตใจอ่อนล้า...ซึ่งมันก็แปรผันได้ทั้งนั้น...
...พักตรงนี้...ดีกว่า หุยุดและพักให้คลาย หายเหนื่อย
สายลมไหว...โชยเอื่อย...เหนื่อยคลายให้แรงกลับคืน...เหมือนเดิม...
หากหนทางชีวิตที่เดิน...มันยาวเกินไป
พักบ้างก็ได้...
เดินบ้าง พักบ้าง...สักวันมันต้องถึง
บางคนเอาแต่จุดหมายปลายทางท่าเดียว...ถึงก็จริง
แต่บางสิ่งที่ควรเรียนรู้ก็อาจขาดหายไประหว่างการเดินทาง...
คนที่เดินบ้าง...พักบ้าง
ถึงช้า แต่ได้รู้ และเข้าใจหลาย...หลายอย่างระห่างการเดินทาง
ทุกข์...สุข...หรือเศร้า...ซึ่งเราก็สามารถฝ่านมาได้...
ได้เข้าใจอะไรหลายอยางมากกว่าคนที่เอาแต่เดินจ้ำ...จ้ำท่าเดียว
...เพราะทางนั้นไกลอยู่...และไม่รู้ต้องรออีกนานเท่าไร
นอนเถอะนอน...ตื่นขึ้นมาแล้วเดินต่อไป...ตามทาง
ที่ตรงนี้...นั้นมีต้นไม้...มีร่มเงาให้นอนสบาย...พักผ่อน
ลมไม่แรง...แสงแดดไม่ร้อน...มีฟ้าเอาไว้ห่มนอนและรักแท้จริงใจ...
ไม่ใช่ว่าพักแล้วไม่ได้อะไร...อย่างน้อยก็ได้มีแรงกำลังทำให้ก้าวเดินต่อไป
...หลับนอนที่พรมหญ้าสีเขียว มีร่มไม้คุ้มแสงแดด...มีผืนฟ้าเป็นผ้าห่ม
มีลมเรื่อย...เรื่อยคอยกล่อมเรา...
เหมือนเป็นสิ่งที่ชีวิตมนุษย์ขาดหายมานาน...
ติดต่อกับผู้คนจนมากเกินไป...
วุ่นวายกับชีวิตมากเกินไป...
ให้ความสำคัญกับคนรักมากเกินไป...
...จนลืมความสงบที่เราเป็นคนสร้าง และทำความเข้าใจ...
(ถ้าให้สิ่งบางสิ่งมากเกินไป คนที่รับอาจไม่ต้องการ)
ยำต้องการรสเปรี้ยว...ไม่ต้องการเปรียวจนจี้ดจ้าด
ปลาต้มเค็ม...ไม่ต้องการเค็มจนเค็มปี๋
ความรัก...ไม่ต้องมีมากจนเกินพอดี...เพราะนั่นอาจหมายถึงการไม่จริงใจต่อกัน(ทั้งทั้งที่มันไม่อย่างนั้นเลย...ผมเคยแล้ว)...
หากเหนื่อยกับเรื่องต่าง ๆ ก็พักนะครับ
พักใจ...พักกาย...พักชีวิต...
ปลดปล่อยความตึงเครียดทั้งหลาย แล้ว...
พักตรงนี้...ดีกว่าครับ...
1 ธันวาคม 2546 13:29 น.
พู่กันของหูกวาง
ขณะที่พิกเล็ทเดินตามพูห์ไปต้อย ๆ รอยเท้าคู่เล็ก ๆ ยำไปบนหิมะเคียงข้างกับ รอยเท้าของพูห์ไปตลอดทางเป็นความอบอุ่นในหัวใจที่ทั้งสองทิ้งเอาไว้เบื้องหลัง ทั้งคู่เดินกันมาพอสมควร และไม่ได้คุยอะไรกันเลย พิกเล็ทเลยต้อง..."ขอเสียง"..ด้วยการเรียก..."พูห์"...เมื่อหมีพูห์ขานรับ และตอบกลับไปว่า..."มีอะไรเหรอ พิกเล็ท"...พิกเล็ทกลับเกาะมือหมีพูห์ไว้ก่อนตอบว่า..."เปล่า ไม่มีอะไร แค่อยากมั่นใจว่าเราเดินมาด้วยกันเท่านั้นเอง"...
นั่นหมายถึงว่าเป็นความกังวลในใจพิกเล็ทเองที่เกรงว่าพูหฺจะลืมเพื่อนตัวเล็ก ๆ อย่างเขา
...ไม่อยากจะเดินข้างหน้าเพราะเกรงว่าฉันจะลืมเธอ...
...ไม่อยากเดินข้างหลังเช่นกัน เพราะกลังตามไม่ทัน...
...อยากให้เราเดินเคียงกันไป อยากอุ่นใจ และมั่นใจตลอดการเดินทางชีวิตอันยาวไกล เรายังมีกัน และกันไปตลอดทาง...
บ่อยครั้งเหลือเกินที่เรามักลืมคนรอบ ๆ ตัวที่มีความสำคัญต่อเราไปได้อย่างไม่น่าเชื่อ...ทั้งที่อาจเป็นคนใกล้ตัว เพื่อนซี้ที่คุณลืมโทรหา พ่อแม่ หรือใครต่อใคร...
ป.ล. อย่างเผลอทิ้งความรู้สึกดี...ดี ตกไว้ระหว่างการเดินทาง...นะคร๊าบ
1 ธันวาคม 2546 12:24 น.
พู่กันของหูกวาง
...เป็นอารมณ์ของตัวเอง ที่ตัวเองก็ไม่เข้าใจ
บางครั้งเหมือนใกล้ชิดจนรู้จัก...
บางครั้งเหมือนห่างเหินจนคิดถึง...
ใครก็ไม่รู้...???
เคยมองออกไปนอกหน้าต่าง...เห็นพระจันทร์เพียงดวงเดียว...มันคือพระจันทร์
...แต่กลับเห็นดวงดาวเยอะแยะไปหมด...ดูจนเวียนหัว
ดาวอะไรบ้างก็ไม่รู้...???
แต่ต้องมีสักคนที่รู้ว่าดาวดวงนั้นเป็นดาวอะไร...ต้องมีสักคน
เคยนั่งรถตู้กลับบ้านตอนกลางคืน...
มองออกไปนอกกระจกตอนรถขึ้นาทางยกระดับ...เห็นบ้านคนเต็มไปหมด...
แสงไฟทุกดวงบ่งบอกถึงความเป็นไปของชีวิตที่รอคอยวันรุ่งขึ้น
แต่...บ้านใครบ้างก็ไม่รู้...???
แต่ต้องมีสักคนที่รู้ว่าเป็นบ้านของใครบ้าง...ต้องมีสักคน
เคยสมัครเรียนพิเศษอยู่คอร์สนึง...เพื่อนเราเองก็มี...เพื่อนจากที่อื่นก็มาก
กลับอยากเจอ...ใครก็ไม่รู้...???...ที่นั่งเรียนอยู่ห้องเดียวกัน
แต่ต้องมีสักคนที่รู้...ว่าเขาคือใคร...อย่างน้อยก็เพื่อนของเขา
คงเป็นคอร์สแห่งความทรงจำ...ของเรา
บ่อยครั้งที่สับสน...บ่อยครั้งที่เข้าใจ...ทั้งทั้งที่เป็นเรื่องเดียวกัน
มันแปลกนะครับ แปลกตรงที่ไม่สามารถเขียนออกมาเป็นตัวอักษร
หรือบรรยายออกมาเป็นคำพูด...
แต่มันเป็นความรู้สึก...ที่..."นึกถึงใครก็ไม่รู้"...
หน้าส่วนตัว
1132
Lovers
0 คน เลิฟพู่กันของหูกวาง
