คิดถึงใคร...ก็ไม่รู้ (อีกหนึ่งอารมณ์)

พู่กันของหูกวาง

...เป็นอารมณ์ของตัวเอง ที่ตัวเองก็ไม่เข้าใจ
บางครั้งเหมือนใกล้ชิดจนรู้จัก...
บางครั้งเหมือนห่างเหินจนคิดถึง...
ใครก็ไม่รู้...???
เคยมองออกไปนอกหน้าต่าง...เห็นพระจันทร์เพียงดวงเดียว...มันคือพระจันทร์
...แต่กลับเห็นดวงดาวเยอะแยะไปหมด...ดูจนเวียนหัว
ดาวอะไรบ้างก็ไม่รู้...???
แต่ต้องมีสักคนที่รู้ว่าดาวดวงนั้นเป็นดาวอะไร...ต้องมีสักคน
เคยนั่งรถตู้กลับบ้านตอนกลางคืน...
มองออกไปนอกกระจกตอนรถขึ้นาทางยกระดับ...เห็นบ้านคนเต็มไปหมด...
แสงไฟทุกดวงบ่งบอกถึงความเป็นไปของชีวิตที่รอคอยวันรุ่งขึ้น
แต่...บ้านใครบ้างก็ไม่รู้...???
แต่ต้องมีสักคนที่รู้ว่าเป็นบ้านของใครบ้าง...ต้องมีสักคน
เคยสมัครเรียนพิเศษอยู่คอร์สนึง...เพื่อนเราเองก็มี...เพื่อนจากที่อื่นก็มาก
กลับอยากเจอ...ใครก็ไม่รู้...???...ที่นั่งเรียนอยู่ห้องเดียวกัน
แต่ต้องมีสักคนที่รู้...ว่าเขาคือใคร...อย่างน้อยก็เพื่อนของเขา
คงเป็นคอร์สแห่งความทรงจำ...ของเรา
บ่อยครั้งที่สับสน...บ่อยครั้งที่เข้าใจ...ทั้งทั้งที่เป็นเรื่องเดียวกัน
มันแปลกนะครับ แปลกตรงที่ไม่สามารถเขียนออกมาเป็นตัวอักษร 
หรือบรรยายออกมาเป็นคำพูด...
แต่มันเป็นความรู้สึก...ที่..."นึกถึงใครก็ไม่รู้"...