23 เมษายน 2546 23:05 น.
ฟองอากาศ
แค่คนเดินเฉียดเฉียดมาชิดใกล้
แค่ดวงใจเขาให้มาไม่ได้ขอ
แค่พายุพัดหวนเขาจึงรอ
แค่เขาขอพากันไปตากลม
แค่เขาเดินมาคุยกับตัวฉัน
แค่เขาลั่นวาจาให้สาสม
แค่เขาบอกปากเปล่าว่าชื่นชม
แค่มันหนาวเขาห่มผ้าให้เท่านั้นเอง
แค่รู้จักมักจี่เพราะมารดา
แค่ลูกค้ามาซื้อหนมก็โหลงเหลง
แค่เขาเข้ามาคุยเป็นกันเอง
แค่เขาร้องเพลงมาให้ฟัง
แค่เขาซื้อของฝากจากทางไกล
แค่เขาให้มาตามมารยาทลับหลัง
แค่เขาขอเบอร์โทรก็รับฟัง
ไม่ได้ให้ลับหลังฉันรับรอง
แค่คนอื่นมาใกล้เพียงเท่านี้
ใจคนดีก็หวั่นไหวเกิดหวงของ
เกิดหึงหวงกลัวแก้วตามีสำรอง
กลัวมีที่สองรองจากตัวเธอ
ก็เข้าใจไม่ได้ว่าว่าเธอหวง
ก็ไม่คิดจะหลอกลวงให้ใจเผลอ
ก็รักมากถึงหวงมากเป็นนิสัยเธอ
ก็ฉันรักเธอใจไม่เผลอไปไหนจริงจริง
เธอจะกลัวว่าฉันจะให้ใจไปกับคนอื่น
ฉันคงฝืนเอาจากเธอไปไม่ได้
ก็ไม่รู้เลยหรืออย่างไร
ว่าหัวใจของฉันมันอยู่ที่เธอ...................(จะเอาไปให้ใครได้ยังไงเล่า)
21 เมษายน 2546 23:28 น.
ฟองอากาศ
อยากจะรัก รักเธอเท่าแผ่นฟ้า
เท่านภาฟ้ากว้างครอบคลุมมิด
ความรักฉันลอยล่องไปทุกทิศ
คล้ายวิหกบินชิดแนบกายเธอ
อยากจะรัก รักเธอเท่าผืนน้ำ
ทะเลกว้างลอยลำมิได้เพ้อ
ความรักฉันแหวกว่ายรอบกายเธอ
เธอจะเจอความรักใต้ทะเล
อยากจะรัก รักเธอเท่าพสุธา
เท่าเวหาสรวงสวรรค์มิหักเห
รักเธอคนเดียวทั้งกายใจทุ่มเท
ไม่หักเหเป็นคอนกรีตบนพสุธา
อยากจะรัก รักเธอเท่าต้นไม้
แม้บนใบไม้คำว่ารักยังตรีตรา
เดินไปไหนก็จะเจอรอบกายา
เพราะต้นไม้มากหนักหนาแถวบ้านเธอ
สุดท้ายนี้ ฉันจะรัก รักเธอไม่มีลด
ไม่มีหมดรักมากไม่มีเผลอ
รักเธอเหมือนก้อนหินเมฆละเมอ
เธอจะเจอทุกหนแห่งที่เดินทาง..............
21 เมษายน 2546 01:19 น.
ฟองอากาศ
สุขใจเหลือเกินได้ยินทุกวัน
ว่าเธอรักฉันรักฉันมากหลาย
เธอบอกทุกวันก็อุ่นหัวใจ
ว่าเธอห่วงใยกันทุกเวลา
ได้ยินเสียงลั่นสั่นโทรศัพท์
ก็รีบรับจับเสียงว่าเธอโทรมาหา
โทรมาหาฉันทุกวันทุกเวลา
เพียงแค่บอกว่าคิดถึงจังเลย
ก่อนนอนก็คุยคุยกันโทรศัพท์
ให้เธอนอนพักเธอก็นิ่งเฉย
ถามว่าไม่ง่วงหรอเธอบอกไม่เลย
ยังนิ่งนอนเฉยยังไม่อยากวาง
คุยโทร.กันจนนอนหลับฝัน
คุยกันทุกวันไม่มีขาดหาย
บอกรักทุกวันแทบใจละลาย
รักมากเหลือหลายให้เธอคนเดียว
บอกกันอย่างนี้ทุกวันก็จริงอยู่
แต่ที่พูดก็แค่วันนี้
อยากถามเพิ่มเติมได้ไหมคนดี
ว่ารักนี้จะนานเพียงใด
แต่เธอจะรักฉันถึงเมื่อไหร่
ยังไม่แน่ใจจนถึงวันนี้
สัญญาได้มั้ยสักคำนะคนดี
ว่ารักนี้จะมีให้ตลอดไป.........
20 เมษายน 2546 22:24 น.
ฟองอากาศ
จากก้อนกรวดก้อนทรายบนพื้นดิน
ก่อตัวจนเป็นหินเป็นภูผา
จากห้วยน้ำหนองบึงธารา
ไหลหลั่งมาจนเป็นชลาลัย
จากแรงชาวนามาเป็นรวง
จนร่วงพราวเป็นเม็ดงามใส
จากเลือดในตัวที่ไฉไล
ก่อตัวเป็นดวงใจของกายา
จากเมล็ดพันธุ์พืชที่แห้งกร้าน
สืบสานรากงอกออกกิ่งก้านสาขา
จากเมล็ดเพิ่งเบ่งบานเพาพะงา
อนิจจาต้องร่วงหล่นลงดิน
จากดาวน้อยด้อยประกายแสง
ประกอบแรงหลายดวงจากหลากถิ่น
ผสมผสานเป็นประภากรยุพิน
สาดแสงสินอาภรณ์สว่างไว
จากวุ้นเล็กขนาดจ้อยในอุทร
ผสมสรจนเป็นตัวทารกสดใส
เติบโตตามกาลเวลาผ่านเลยไป
เป็นเด็กละมุนละไมเติบโตกัน
กาลเวลาพ้นเลยผ่านเป็นวิสัย
สิ่งไฉไลผันแปรเปลี่ยนผัน
อุปสรรคอุบัติภัยโรมรัน
ล้วนแปรผันเปลี่ยนไปตามเพลา
แม้นความรักว่าแน่ยังแปรผัน
อาสัญเศร้าโศกโหยหา
ความรักยังผันแปรตามกาลเวลา
เพลากาลผ่านพ้นยังโศกใจ...................
แต่คนที่รักจริงก็คงมี
เป็นคนที่รักจริงใจไม่แปรผัน
จะรักตลอดไปนิจนิรันด์
ถ้าฉันนั้นได้พบเจอก็คงดี.....................
19 เมษายน 2546 23:08 น.
ฟองอากาศ
นั่งมองสายฝนหลั่งใหล
สัมผัสลมหายใจเข้าออก
นั่งเงียบคนเดียวภายนอก
ตัดขาดออกซึ่งผู้คนโรมรัน
สัมผัสลมปราณอันแผ่วเบา
ไปด้วยความเศร้าหุนหัน
นั่งมองสายฝนอยู่อย่างนั้น
สัมผัสความรู้สึกว่าตัวฉันจะมีชีวิตอยู่ได้อย่างไร
สัมผัสลมปราณอันแผ่วเบา
ที่แผดเผาความรู้สึกสดใส
นั่งมองสายฝนอยู่ใย
เหมือนไม่มีแม้ชีวี
สัมผัสลมปราณอันแผ่วเบา
ไปด้วยความเหงาต้องการหนี
ไม่อยากมีชีวิตอยู่ตรงนี้
เพราะที่หายใจอยู่ทุกวันนี้ก็เหมือนไร้ลม
สัมผัสลมปราณอันแผ่วเบา
กับความว่างเปล่าขื่นขม
อยู่อย่างไร้สติอารมณ์
อยู่อย่างทุกข์ทนทรมาน
สัมผัสลมปราณอันแผ่วเบา
ใกล้แล้วความเหงาจะแตกฉาน
ใกล้แล้วจะหมดทุกข์ทรมาน
ใกล้แล้วลมปราณจะหมดไป
ถึงจะมีอยู่ลมหายใจ
ก็ไร้ซึ่งความหมาย
จะเป็นไรไปหากฉันตาย
เพราะปัจจุบันก็มีแค่กายที่ดูยังมีชีวี.......
หน้าส่วนตัว
840
