6 เมษายน 2546 21:08 น.
ฟองอากาศ
ถ้าจะรักรักใครได้เพียงหนึ่ง
ถ้าคิดถึงคิดถึงได้ถึงสอง
ถ้าจะรักรักปักใจไม่มีสำรอง
ไม่มีที่สองแน่ๆในใจเรา
แต่ถ้ารักรักแล้วไม่เป็นอื่น
ไม่มีทางไปปลื้มคนอื่นได้
จะรักคงรักหมดทั้งใจ
ไม่มีใครมาพรากเราจากกัน
ถึงจะจากจากกันแค่เพียงกาย
ใจไม่วายเหมือนใกล้เพราะคิดถึง
ถ้าจะรักรักจนซึ้งไม่คำนึง
ไม่คำนึงถึงเหตุผลใดใด
ถึงวันนี้ตราบวันนี้รักเพียงหนึ่ง
ไม่มีแบ่งครึ่งไปให้ใครเป็นแน่แท้
ฉันจะรักรักเธอไม่เปลี่ยนแปลง
เธอคือรักแท้รักแน่จริงจากใจ
6 เมษายน 2546 15:53 น.
ฟองอากาศ
เกิดมามีทุกอย่างเป็นคู่คู่
มีสองหูสองตาสองมือแขน
มีสองเท้ามีสองขาไม่ขาดแคลน
ที่ขาดแคลนเห็นจะเป็นที่หัวใจ
ไยเกิดมามีใจเพียงหนึ่งใจ
แล้วทำไมถึงมีไม่เป็นคู่
เหตุผลเป็นอย่างไรพินิจดู
ก็เพิ่งรู้เมื่อมาเจออีกหนึ่งใจ
6 เมษายน 2546 13:55 น.
ฟองอากาศ
สอบได้ที่หนึ่งนะลูกแม่จึงรัก
พ่อจะรักก็ต่อเมื่อลูกเป็นใหญ่
สอบได้ที่หนึ่งนะดวงใจ
แล้วใครใครเขาจะรักตน
ต้องเป็นคนสวยนะแก้วตา
แล้วจะพาแม่มาขอ
เป็นแม่บ้านแม่เรือนก็พอ
และก็ขอให้ทำงานไม่บกพร่องเลย
เป็นคนเก่งคนรวยสิน่ารัก
แล้วฉันจะรักเธอไม่ไปไหน
ทำตัวเป็นแม่ที่ดีนะแก้วตาดวงใจ
แล้วฉันไงจะเป็นคนรักเธอเอง
เขาต้องสูงต้องผอมต้องหล่อ
ต้องมีพ่อที่รวยสิเก่ง
ต้องไม่สูบบุหรี่ไม่นักเลง
ต้องไม่คอยอวดเก่งเหมือนใครใคร
ต้องมีเสน่ห์เรียนดีกีฬาเด่น
ฉันถึงจะเป็นของเขาได้
เขาต้องดีมีน้ำใจ
ฉันถึงจะไม่ไปรักคนอื่นเลย
แล้วใครว่าความรักในวันนี้
จะไม่มีแม้เงื่อนไข
แล้วใครว่าเขาจะรักคุณที่ใจ
ไม่ใช่อะไรที่อยู่ภายนอกเลย
6 เมษายน 2546 00:29 น.
ฟองอากาศ
กาลครั้งวันหนึ่งไม่นานมา
มีชายบ้าคลั่งรักสุดเสน่หา
คอยเดินทางร่อนเร่ในพงพนา
นำพามาด้วยเจ้าตะเกียง
ตะเกียงน้อยกระจ้อยร่อยกระจิ๊ดริด
แสงน้อยนิดลิบหลี่ทุกแห่งหน
ถึงจะนิดแสงจะน้อยแต่ก็ทน
คอยเป็นคนช่วยส่องทางให้เพื่อนชาย
เดินทางมานานแสนนานกับตะเกียง
ผู้คอยเคียงข้างกายไม่เคยหาย
ให้ความอุ่นอยู่เคียงข้างกาย
ไม่เคยหายไปไหนเลยตะเกียง
ตะเกียงนั้นให้ความอุ่นตอนหลับใหล
ข้างหัวใจมีตะเกียงอยู่เคียงข้าง
ในความอุ่นให้แสงยามนิทรา
แม้จันทรายังไม่อาจมาเทียบตน
ในคราวเดินทางไกลมีตะเกียง
ร่วมผจญอยู่เคียงข้าง
คอยส่องแสงนำทาง
ไม่เคยจางเลยแสงตะเกียง
กาลครั้งวันหนึ่งวันต่อมา
ได้นำพาสิ่งใหม่มาแทนที่
แทนตะเกียงอันเก่าที่เคยมี
มาแทนที่ตะเกียงในหัวใจ
สิ่งใหญ่คือใครตะเกียงไม่รู้
แต่ที่รู้คือส่องแสงสว่างไสว
ส่องแสงสว่างไสวทั่วแดนไกล
สว่างไสวกว่าตนเหลือคณา
ใครเอามาตะเกียงเองไม่เคยรู้
แต่ที่ดูเห็นเพื่อนชายชอบใจนัก
ต้องหนักใจคิดพินิจตระหนัก
อ่อนใจนักเพื่อนชายไม่แลดู
ชายคนนั้นคิดพินิจอยู่นาน
ก็รำคาญที่ต้องมีตะเกียงอยู่
จึงคิดใหม่เปลี่ยนใหม่ดู
อยู่เคียงคู่ตะเกียงคงไม่ดี
เขาตัดใจคิดตัดตะเกียงไปหนึ่ง
แล้วคำนึงเห็นผลที่คาดฝัน
ทิ้งตะเกียงตัดขาดความสัมพันธ์
แล้วแบ่งปันความสุขกับสิ่งใหม่แทน
ตะเกียงเศร้าเหงาใจเพียงลำพัง
ร้าวรอนดั่งถูกมีดมากรีดเฉือน
ต้องลืมเลือนเพื่อนเก่าที่แชเชือน
ต้องบิดเบือนเปลี่ยนวิถีการเดินทาง
ชายคนนั้นยังเดินหน้าต่อไป
เดินทางไปด้วยแรงใจอันมุ่งมั่น
ใช้แสงจันทร์ส่องแสงทางพลัน
ที่คาดฝันใช้ได้ดังหมายปอง
จันทรามีแรงส่องแสงกล้า
ในเพลาค่ำมืดยิ่งเห็นผล
ส่องแสงสว่างไสวไร้กังวล
มีแต่แสงไฟเบื้องบนที่ส่องทาง
ในเพลามืดค่ำอันเหน็บหนาว
ก็ถึงคราวเข้านอนไปหลับใหล
หลับอยู่ก็พลันนึกในใจ
ว่าทำไมคืนนี้ช่างหนาวจัง
อ๋อใช่เพราะตะเกียงนั้นไม่อยู่
ไม่มีผู้ให้ความอุ่นกลางความหนาว
ส่วนดวงจันทร์มีแต่แสงแพรวพราว
กลางความหนาวช่วยอะไรไม่ได้เลย
จะให้เฉยได้อย่างไรถ้านึกได้
เขารีบไปตามหาทุกแห่งหน
หาทุกที่หาจนเหนื่อยต้องทุกข์ทน
กลับนั่งบนสาบานให้กลับมา
เป็นไงเล่ามีของดีอยู่ตรงหน้า
กลับมองข้ามไปไกลไม่รักษา
มีของใหม่มาแทนก็จากลา
ลาของเก่าไปไกลไม่ใยดี
5 เมษายน 2546 20:58 น.
ฟองอากาศ
ความเกรงใจคู่คนไทยมาแสนนาน
ยิ้มสยามอยู่มาก็นานโข
คนไทยมีชื่อเสียงกันใหญ่โต
ยังยืนโม้ได้ไม่อายปากใคร
พอนานไปเรื่องพรรณนี้เริ่มหายจาก
ใครมาพรากความเป็นไทยหายไปไหน
คนไทยควรเป็นคนมีน้ำใจ
ยิ้มคนไทยชนะใจชาวโลกมา
เทคโนโลยีก้าวล้ำทันสมัย
เกี่ยวอะไรกับการไหว้สมัยนี้
ประเทศไทยยังคงอยู่บนปฐพี
ความเป็นไทยจะหายไปได้อย่างไร
คอยแต่จะเอาตามชาวบ้านเขา
ความเป็นเราวัฒนธรรมเราหายไปไหน
มีแต่คนเชิดชูประทับใจ
ว่าคนไทยมีวัฒนธรรมที่สวยงาม
ของของตนหัดเก็บหัดรักษา
เห็นคุณค่าความสวยงามของมันไหม
มีไม่ใช้ทิ้งขว้างกันต่อไป
ไม่สนใจแล้วใช่ไหมบ้านเกิดเมืองนอน
หน้าส่วนตัว
645
