9 ตุลาคม 2547 18:42 น.
ฟา
สองมือน้อยค่อยกราบลงตรงเบื้องบาท
แทนคำพูดขอโอกาสอีกสักหน
แทนคำขอบคุณที่ให้ชีวิตตน
แทนทุกความสุขล้นที่ให้มา
แม้ชีวิตแสนสั้นของฉันนี้
จะไม่มีหลายสิ่งที่ฝันหา
จะเจือทุกข์คลุกเศร้าเคล้าน้ำตา
แต่ก็ยังคงมีค่าสำหรับคุณ
อาจจะมีหลายครั้งคราของชีวิต
ที่ทำให้ต้องหงุดหงิดจิตว้าวุ่น
ความชื่นใจอาจหลงลืมมาเจือจุน
อาจทำให้คุณอ่อนล้าท้อแท้ใจ
ก็เคยคิดถ้าในสักวันหนึ่ง
ต้องทำให้คุณขึงโกรธใจสลาย
ก่อนจะถึงวันนั้นถ้าฉันตาย
ไปก่อนมีเรื่องร้ายจะดีไหม
คุณจะได้ไม่เจ็บปวดไปกว่านี้
หากต่อไปฉันไม่ดีอย่างฝันไว้
ถ้าชิงตายก่อนคุณอาจดีไง
คุณจะได้ไม่เสียใจในตัวฉัน
รู้แล้วล่ะว่าที่คิดไม่เข้าท่า
มันทำให้คุณเจ็บปร่าใจไหวสั่น
หนึ่งกราบนี้คือขมาและยืนยัน
ว่าชีวิตที่เหลืออยู่นั้น.....
.....ฉันจะใช้มันให้แม่ภูมิใจ
คงไม่มีแม่คนไหนที่อยากเผาศพลูกตัวเอง
คงไม่มีแม่คนไหนที่อยากให้ลูกตายก่อน...
ถ้ามีเหตุการณ์แบบนั้นเกิดขึ้นหัวใจแม่จะเป็นเช่นไร?
8 ตุลาคม 2547 19:40 น.
ฟา
คนเป๋อเป๋อเอ๋อเอ๋อคนแบบฉัน
ไม่คิดว่าจะมีวันที่ดีอย่างใครเขา
ไม่กล้ามองหาใครรวมเป็นเรา
เพราะไม่เด่นเหมือนสาวยุคสองพัน
จนวันหนึ่งโลกหมุนแล้วสะดุด
กลายเป็นจุดกำเนิดเกิดความฝัน
มีชายหนุ่มหลงทางมาพบกัน
แล้วสายใยความผูกพันก็ก่อตัว
จากเด็กเป๋อเอ๋อต๊องในวันก่อน
กลายเป็นเด็กขี้อ้อนอย่างฝังหัว
รักคุณมากรักที่สุดอย่างไม่กลัว
ว่าหัวใจที่เพิ่งรักจะร้าวราน
แต่คุณกลับหัวเราะเยาะยั่วฉัน
ว่าทุกวันฉันเด็กบ๊องไม่อ่อนหวาน
กลายเป็นว่าเด็กเอ๋อของวันวาน
กลับเป็นเด็กบ๊องซะงั้นของหวานใจ
อยากบอกไว้ให้รู้นะคนดี
แม้ต้องเป็นเด็กบ๊องแค่นี้ก็ทนได้
ถ้าเพราะรักเธอนั้นฉันต้องบ๊องช่างปะไร
ฉันยอมให้เรียกกันได้เพราะรักเธอ
8 ตุลาคม 2547 19:29 น.
ฟา
รับรู้นะเข้าใจนะเธอที่รัก
เรื่องที่เคยอกหักเมื่อครั้งก่อน
กับความเศร้าความปวดร้าวที่รานรอน
ยากจะถอนหัวใจคืนกลับมา
เธอเจ็บตรอมอกตรมข่มใจผืน
กดเก็บเสียงสะอื้นด้วยเจ็บปร่า
จากคนที่เคยรักกันกลับมาลา
ทำให้เธอเสียน้ำตาซะมากมาย
วันเวลาอาจผ่านนานจริงอยู่
แต่ฉันรู้เขาก็ยังคงความหมาย
ถึงห่างไกลก็เพียงแค่ร่างกาย
ส่วนหัวใจยังชิดใกล้อยู่กับเขา
...
วันนั้นลึกซึ้งกันเท่าไรฉันไม่รู้
วันนี้ที่อยู่อาจเป็นแค่คนแก้เหงา
วันหน้าจะเป็นเช่นไรระหว่างเรา
ไม่อยากเดาไม่ขอคิดนะคนดี
ในตอนนี้เวลานี้มีเธออยู่
อาจจะดูว่าไม่รักไม่คงที่
ก็ไม่ถือสาเธอเลยคนดี
ฉันเข้าใจอดีตมีมาอย่างไร
อีกกี่วันกี่ปีถึงลืมเลือน
ฉันจะไม่เชือนแชไม่หวั่นไหว
ขอรอเธอคนเดียวเสมอไป
เพราะเธอคือหัวใจที่ฉันมี
10.6.04
23:17* ในวันที่อ่อนล้าคุณคือกำลังใจ ในวันที่อ่อนไหวคุณคือความมั่นคง
ท่ามกลางความสับสนคุณคือแสงไฟ คืนนี้ฉันคิดถึงคุณ คนดีของฉัน
4 ตุลาคม 2547 09:07 น.
ฟา
เธอไปกับเขาไม่ย้อนมาหา
ปล่อยคุณให้ทรมา-หม่นหมอง
เปลี่ยนใจให้ใครเข้ามาครอง
ทำให้คุณต้องนองน้ำตา
จากวันนั้นถึงวันนี้ร่วมปีแล้ว
ไร้วี่แววเธอคนนั้นที่ฝันหา
รักที่คุณมอบให้ด้วยศรัทธา
กำลังย้อนกลับมาทำร้ายใจ
รู้ทั้งรู้กับความจริงที่มันเกิด
คุณกลับไม่เคยเปิดหัวใจใหม่
จมตัวเองกับความหลังที่ฝังใน
ห้องหัวใจที่เปิดไว้เพื่อรอเธอ
ฉันก็รู้ว่ารักแรกมักลืมยาก
ถึงกายจากใจยังจำย้ำเสมอ
แม้ว่าเขาหารักเราไม่เคยเจอ
ก็มีรักมอบแด่เธออยู่ร่ำไป
เธอหมดรักร้างคุณห่างไกลแล้ว
แต่ในแววตาคุณยังหวั่นไหว
ฉันจึงเป็นได้เพียงคนข้างกาย
ที่หัวใจยังมิอาจได้ใกล้คุณ
3 ตุลาคม 2547 18:46 น.
ฟา
คุณคือคนเลือดเย็นเช่นใครว่า
มีความสุขบนน้ำตาคนอ่อนไหว
คนใจหินไม่ยลยิลรักจากใคร
ชอบเห็นคนหม่นไหม้เพราะรักคุณ
รู้ทั้งรู้อยู่เต็มในกับความจริง
เรื่องทุกสิ่งที่รับฟังยังคงกรุ่น
อันตรายถ้าหากอยู่ใกล้ใกล้คุณ
ใจก็ยังแบ่งลุ้นว่าไม่จริง
ในที่สุดก็รู้คุณเลือดเย็น
และได้เห็นความเป็นคุณในทุกสิ่ง
คุณใจร้ายใจหินคือความจริง
ทุกทุกสิ่งที่หัวใจสัมผัสมา
แต่คนโหดร้ายที่ใครว่าคนนี้
คือคนที่ทำให้มีวันสดใส
คือคนที่เห็นคุณค่าฉันกว่าใคร
ฉันจึงรักคุณไงคนเลือดเย็น
23:45 2 ตุลา 47 --นอนไม่หลับเพราะคิดถึงคุณคนร้ายที่แสนดี--
หน้าส่วนตัว
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟฟา
1280
