25 พฤษภาคม 2551 16:53 น.
ฟา
จะกี่ร้อยโรครุมกระหน่ำกาย
อย่าได้หมายสะเทือนใจได้เพียงนิด
แต่หนึ่งโรคใจ ร้ายเกินปิด
ดังยาพิษฉีดเข้าเหลือจะทน
ถึงเจ็บป่วยร่างกายกี่พันครั้ง
น้ำตาหลั่งสลบไปสักกี่หน
ไม่อนาทรร้อนใจไม่ยินยล
เพียงมีคนรักจริงแค่หนึ่งคน
ถ้าไม่รักไม่แท้หรือแค่คิด
ว่ามอบนิดเศษรักมาสักหน
พอเถอะค่ะเจ็บกายแค่วายชนม์
แต่ใจเจ็บนี่สุดทนความทรมา
ยังอยู่ได้อยู่ได้ยังดีอยู่
ตั้งแต่คุณยังไม่รู้ไม่ห่วงหา
ถึงเจ็บเจียนทารุณหลายเวลา
หาแทรกสั่นในอุราได้สักที
แต่มีคุณคนดีที่มอบรัก
จะจริงหนักหรือลวงก็เหลือที่
ยากจะเดาเหลือคณาเมื่อพาที
เพราะคุณช่างแสนดีราวเทพา
แต่ไม่นานกาลหวานก็พาลหมด
ความดีลดความรักไม่รักษา
ใจที่ไม่เคยป่วยกับทรมา
อนิจจารักไม่จริงทุกสิ่งลวง
ทุกวันนี้กายป่วยด้วยโรคเก่า
ใจนั้นเล่าก็ร้าวและแหนหวง
อย่าเข้ามาอีกเลยคนเลลวง
ที่ทำให้ทั้งทรวงนั้นแหลกราน
....สรรพสิ่งล้วนไม่เที่ยง......
.....ร่างกายก็เช่นกัน......
......มีความป่วยเป็นธรรมดา....
ขอบคุณ.....ที่เคยมอบปรารถนาที่แสนดี
......แม้ว่าจะไม่มีความมั่นคงแน่นอน....
......ขอบคุณที่สิ่งนั้นนำมาซึ่งความทรมา....
อย่างน้อย....ก็คือแรงดันอย่างแรง
......ให้ทั้งร่างกายและใจที่บอบช้ำ ได้หันหาสิ่งที่ประเสริฐที่สุด.....
25 พฤษภาคม 2551 16:25 น.
ฟา
เวลาผ่านเนิ่นนานสักเท่าไหร่
เหตุไฉนหาได้เห็นสักอักษร
หรือเพียงลมจากปากแล้วลาจร
เอ่ยไว้ให้คนฟังซ่อนรักเดียวดาย
ด้วยแรงรักแรงหวังจึงพลั้งจิต
ปล่อยใจให้ใกล้ชิดพิสมัย
ปรารถนาดีที่มอบพร้อมความนัย
เป็นเพียงคำลวงหรือไรที่เอ่ยมา
หากจะเป็นเช่นนี้มาเสมอ
ไม่ว่าเจอกับใครก็ห่วงหา
แต่ไม่เคยสักคนจักตรึงตรา
ตรึงหัวใจมากปรารถนาคุณได้พอ
................................................
จะกี่กาลผ่านพ้นยังรออยู่
จดหมายรักสีชมพูที่สดใส
ณ ปัจจุบันวันนี้หรือเมื่อไร
จะได้เปิดอ่านนัยถ้อยจรดมา
คำสัญญาของผู้ใหญ่ใจแสนอุ่น
เคยการุณทุกคืนค่ำที่ร่ำหา
มาป่านนี้หมดแล้วหรือพี่ยา
ความเมตตาอาลัยที่เคยมี
แม้ถ้อยคำเขียนส่งที่เคยบอก
ให้เป็นกำลังใจยังหลอกถึงเพียงนี้
ไม่มีจริงสินะใยไมตรี
โอ้ ชีวีชีวิตเราช่างเขลาจริง
... ความแน่นอนในหัวใจชายปากหวาน คือลมเพียงพัดผ่าน
......หากเอามาเป็นจริงเป็นจังเพราะความไม่ประสา คงเหลือเพียงความปวดปร่าอยู่ในใจ
........ไม่มีแล้วความอบอุ่น
.........ไม่มีแล้วความปรารถนาแห่งใจที่งดงาม
..........ที่คงไว้ให้จดจำเป็นเพียงมายาลวง ที่หวานแสบทรวง
..........หากไร้แล้วซึ่งความใยดีกับน้ำคำตนเองแล้ว ใจคนรอคงร้าวราน
..........หัวใจสำหรับ "รัก" นั้นบอบบางเช่น "ดวงแก้ว" เมื่อร้าวแล้วก็ไม่ยินดีในรักใดๆ อีก
.........วันเวลาที่เหลือ ขอมีหัวใจอันไร้ซึ้งร่องรอยใด เพื่อก้าวเดินไปในทางสายเปลี่ยว ที่ไร้ทั้งรัก และชัง
.........ลาก่อนลมรักลวง.....
.........ลาก่อนความรัก......
ปลายทุ่ง ตะวันรอน และหัวใจร้าวราน
หน้าส่วนตัว
1008
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟฟา
