18 มีนาคม 2547 17:34 น.
ฟ้าสีคราม & กล้าตะวัน
โอบกอดความห่วงใย
หวั่นไหวในความคิดฝัน
รู้สึกห่วงใยคนไกลกัน
กลัวความผูกพันจะเลือนลาง
โอบกอดความห่วงใย
ด้วยหัวใจที่อ้างว้าง
กลัวสายใยรักจะจืดจาง
เพราะระยะทางที่ห่างไกล
โอบกอดความห่างหา
ด้วยแววตาที่สั่นไหว
ความคิดถึงมันล้นหัวใจ
น้ำใสใสจึงไหลรินจากดวงตา
เทอร์จะรับรู้บ้างไหมคนไกลตา...
16 มีนาคม 2547 16:52 น.
ฟ้าสีคราม & กล้าตะวัน
ยอมให้บางสิ่งเป็นวันวาน
ยอมที่จะทรมาณกับการสูญเสีย
ยอมแม้เจ็บปวดจนใจอ่อนเพลีย
แต่จะไม่ยอมเสียความทรงจำนั้นไป
รู้ไหมวันนี้ฉันเหงา
ฉันโศก ฉันเศร้า ฉันหวั่นไหว
ทั้งสับสน ทั้งไม่แน่ใจ
แต่ความฝันใฝ่ไม่เคยลางเลือน
พรุ่งนี้ความหวังที่เหลืออยู่
จะทำให้โลกรู้ว่ายังสู้ไหว
แม้หนทางต้องเดินไปอีกยาวไกล
หัวใจบอกว่าต้องไปให้ถึง
อุปสรรค ประสบการณ์ที่ผ่านพ้น
ช่วยฝึกฝนจิตใจไม่ย่นย่อ
เพราะข้างหน้าคือจุดหมายที่เฝ้ารอ
จงก้าวต่ออย่าย่อท้อต่อหนทาง......
12 มีนาคม 2547 12:41 น.
ฟ้าสีคราม & กล้าตะวัน
เพราะฉันรู้ว่าความห่างไกล
อาจจะทำร้ายหัวใจที่บอบบาง
ฉันจึงพยายามทำทุกวิถีทาง
เพื่อไม่ให้ความรักเบาบางจากหัวใจ
ฉันรู้ว่าเมื่อเราอยู่ไกลห่าง
จะต้องเผชิญกับความอ้างว้างหวั่นไหว
แม้บางครั้งจะรู้สึกเดียวดาย
แต่หัวใจฉันยังมีเธอ
เพราะความรักของเธอและฉัน
มันยังงดงามเสมอ
แม้เธอจะอยู่ห่างไกลเกินพบเจอ
แต่รักของเธอยังอยู่ในใจฉันเสมอมา
ในความเป็นจริงของหัวใจ
เธอมาทำให้สวยงามกว่าที่เป็นอยู่
ในความคิดควาทรู้สึกทุกอณู
เธอคือผู้ทำให้ความรักสวยงาม...
11 มีนาคม 2547 17:50 น.
ฟ้าสีคราม & กล้าตะวัน
การเดินทางของชีวิต......
...ย่อมเปลี่ยนไปตามวันเวลา
การเริ่มต้น ไม่มีคำว่าสาย
การหยุดนิ่ง มิใช่การยอมแพ้
การเดินทางไกล ยังต้องมีการหยุดพัก
ชีวิต คือการเดินทาง
ตราบใดที่โลกยังคงหมุน
วันเวลา............
ยังคงเดินหน้าต่อไป
ชีวิต ยังไม่หมดสิ้นความหวัง
คืนวันที่ผันผ่าน ตือบทเรียนแห่งคุณค่า
วันเวลาที่ผ่านไป คือความทรงจำ
ตราบใด.......ที่ยังมีดวงอาทิตย์ขึ้นที่ตรงโค้งขอบฟ้า
หน้าส่วนตัว
1271
