27 กรกฎาคม 2544 11:13 น.
ภพ
นำความช้ำสอนใจให้เข้มแข็ง
ให้มีแรงรุกขึ้นสู้ฟันฝ่า
เอาความช้ำจากใจให้ออกมา
ผ่านปากกาเขียนกลอนไว้สอนใจ
ว่ารักใครอย่าให้ใจเกินร้อย
หากคลาดคล้อยต้องทุกตรมขนาดไหน
ต้องเจ็บช้ำปวดร้าวสักเท่าไร
ต้องช้ำใจยากใดจะเปรียบเปรียน
สอนให้รู้ว่าการเลือกผู้หญิง
ใช่ว่าง่ายเหมือนสิ่งของเครื่องเขียน
ที่ดูๆเขียนดีนำมาเรียน
หากแต่ท่านต้องเพียรเรียนรู้ใจกันกันและกัน (ให้ดี)
25 กรกฎาคม 2544 11:19 น.
ภพ
ขอโทษน่ะที่ไม่ได้ดั่งใจ
จะให้ฉันทำอะไรยอมทุกอย่าง
แต่ให้ฉันไม่ใช่ฉันไม่มีทาง
เพราะบางอย่างใช่เปลี่ยนง่ายดั่งใจเธอ
เธออยากให้ฉันเหมือนใครฉันไม่สน
เพราะตัวตนฉันเป็นแบบนี้เสมอ
จะให้ฉันเปลี่ยนไปเหมือนใจเธอ
มันคงเว่อร์เกินไปสำหรับเรา
แต่ที่ฉันรักเธอก็เพราะว่า
แม้เวลาที่เธอนั้นจะเศร้า
เธอยังคงเป็นเธอไม่มัวเมา
นี่แหละหน่าที่เรานั้นรักเธอ
23 กรกฎาคม 2544 08:11 น.
ภพ
รักแท้มีแน่ไซร์ ใจฉัน
รักยิ่งทั้งชีวัน ถ่องแท้
รักแท้แน่จริงนั้น ยังแน่น ในจิตร
รักนี่นี้หากแพ้ จิตรเศร้า ใจสลาย.....
22 กรกฎาคม 2544 09:41 น.
ภพ
เพราะเหตุใดตัวฉันต้องอ่อนแอ
ต้องคอยแคย์ห่วยใยไม่ห่างเหิน
ต้องเสียใจเมื่อกลายเป็นส่วนเกิน
ต้องทนเดินโดดเดี่ยวไม่มีใคร
ต้องเฝ้ารอหวังเธอจะกลับมา
ต้องเสียคราบน้ำตารินหลังใหล
ต้องซมซานเมื่อเธอทอดททิ้งไป
ต้องช้ำใจเพราะเธอบอกเลิกเรา
ตัวฉันนี้มันคงจะไร้ค่า
ไร้ราคาไม่เหมือนคนอื่นเขา
เมื่อยามสายถึงได้รู้ว่าตัวเรา
เป็นแค่เพียงหมาหัวเนาในใจเธอ....
21 กรกฎาคม 2544 08:32 น.
ภพ
เจ็บปวดน่ะที่เธอบอกเบื่อกัน
ใจของฉันแทบหยุดเต้นแตกสลาย
แม้ภายนอกเหมือนเจ็บเพียงประปาย
แต่ในกายเหมือนมีดกรีดฉีกชีวัน.....
หน้าส่วนตัว
935
