22 กรกฎาคม 2548 15:19 น.
ภูวดินทร์
เมื่อกลับบ้าน...เรา
มาถึงบ้านของเราที่แสนสุข
บ้านที่สนุกไม่เคยมีทุกข์ใด
ถึงแม้ว่าจะอยู่ต่างถิ่นแดนไกล
แต่เมื่อกลับมาครั้งใดสุขใจเสียจริง
บ้านของเราคือสวรรค์ดังชั้นฟ้า
มีแม่ดังนางฟ้าที่คอยดูแลห่วงใย
ทุกค่ำเช้าแม่จะถามลูกรักจากใจ
วันนี้ทานอาหารอะไรทำให้ทาน
รอบบ้านเราแสนจะสุขร่มเย็น
มองออกไปแลเห็นต้นไม้ใหญ่
โน้นต้นขนุนให้ลูกดกกว่าต้นใด
มีผลใหญ่เราได้ชิมลิ้มหวานมัน
พอหันมองไปด้านซ้ายมือ
นั่นก็คือต้นมะม่วงเจ้าฟ้าลั่น
แม้ตอนกิ่งขาดรากแก้วให้ยึดกัน
แต่นานวันต้นเติบใหญ่ให้ผลดี
มองหน้าบ้านยังมีดอกไม้ด้วย
ดูแสนสวยดอกไสวกล้วยไม้นั่น
กำลังชูช่องามสมใจคนปลูกกัน
หลายหลากพันธ์ละหนอกล้วยไม้ไทย
ยังมีอีกมากมายเหล่าไม้ดอก
พุดพิจชะยาออกขาวราวกับฝัน
ต้นกล้วยบัวดอกสีม่วงบานแข่งกัน
ดาหลาเจ้าหรือนั้นแดงเฉิดฉันท์ดั่งขิงแดง
เฟื่องฟ้าหรืองานจริงในกระถาง
ดอกเจ้าบางดังกระดาษที่วาดฝัน
มีหลากสีขาวชมพูส้มอมแดงออกแข่งกัน
บ้านของฉันดังสวรรค์วิมานตั้งบนดิน
ครั่นพอเดินไปดูด้านหลังบ้าน
ให้พบพานเจ้ามะนาวมะกรูดนั่น
อีกยังมีพริกขี้หนูตไคร่ไม่ต้องซื้อหากัน
เข้าครัวพลันเครื่องต้มยำนั้นหลังบ้านมี
มาสิมาบ้านของเราบ้านแสนสุข
มีความสุขสนุกทุกวันแสนสดใส
บ้านไม่เล็กไม่ใหญ่โตมากเท่าไร
ห้าห้องนอนแสนสุขใจในบ้านเรา
พี่ภูฯว่าไงจ๊ะมาบ้านน้องดา....เที่ยวสนุกไหม......คิกๆๆๆ
แบบนี้ต้องใช้งานให้เข็ด......ต้องให้เข้าครัวทุกวัน 5 5 5
ว่าแต่เมนูเด็ดของพี่ภูนะ.....วุ้ยๆๆๆ.....อร่อยจัง....ก๊ากๆๆๆ
คนอะไร...ได้แต่ต้มใข่....เจียวไข่....ทอดไข่....ไข่นึ่ง....เมนูไข่
27 มิถุนายน 2548 13:00 น.
ภูวดินทร์
ขวัญกับเรียมเยี่ยมยิ่งกริ่งความรัก
ทุกครั้งมักได้ฟังนั่งคิดหวน
ฟังคราใดใช่เหงาเศร้ารัญจวน
เพียงทบทวนเพลงซ้ำย้ำความจริง
เรียมเหลือทนความซนของเจ้าขวัญ
ทุกครั้งนั่นเล่นน้ำตามตลิ่ง
ชอบวักน้ำใส่เรียมสนุกจริง
ตาแดงยิ่งเล่นอยู่ได้ไม่อายใคร
ขวัญก็หวนชวนคิดผิดสำนึก
เพราะตัวคึกเล่นแต่น้ำผุดดำว่าย
ทำให้เรียมแสบตาอารมณ์ใส่
คนเหงาใจไฉนน้อกวักน้ำเย็น
อกเรียมพลอยคอยนึกรู้สึกหน่าย
คิดถึงสายน้ำนองทั้งสองเล่น
เคยเที่ยวท่องสองว่ายไม่วายเว้น
เช้าสายเย็นลงเล่นเป็นประจำ
รักทั้งสองยืนยงคงเล่าขาน
เป็นตำนานสานรักที่หวานล้ำ
คำที่พรอดเคยพร่ำร่ำทุกคำ
เรียมยังจำว่าขวัญชู้พี่ยังคอย.
1 มิถุนายน 2548 23:56 น.
ภูวดินทร์
มองตาแป๋วแมวใครก็ไม่รู้
ดูซิ๊ดูหน้าตาพาอุ้มหนี
คิดลักพากลัวว่าเจ้าของมี
มองซ้ายทีขวาทีมีใครมา
ร้องแต่เช้าเหงาหงอยคอยใครอยู่
เฝ้าแอบดูอยากรู้ผู้เรียกหา
มองอยู่นานผ่านไปหลายเวลา
ใครไม่มาพาเหมียวเคี้ยวข้าวกิน
คงจะหิวกิ่วท้องหมองใจมาก
ให้ลำบากตรากตรำร่ำถวิล
ทิ้งเหมียวน้อยกลอยใจให้โรยริน
ให้แดดิ้นสิ้นลมล้มลงตาย
น่าสงสารวานผู้รู้เมตตา
ช่วยนำพาให้รอดปลอดภัยได้
นำข้าวปลาอาหารใส่จานไป
ยังชีพได้ไส้ท้องไม่ร้องพอ
สงสารเถอะถ้าจิตคิดสงสาร
ให้อาหารสักนิดโปรดคิดหนอ
หรือให้ดิ้นสิ้นลมสาสมพอ
ปล่อยเหมียวขอรอคุณสุนทานใจ
น้ำตาเหมียวไหลย้อยเป็นรอยแล้ว
โอ้ดวงแก้วแมวหมองร้องร่ำไห้
ขาดเมตตาครานี้เหมียวลาไกล
พบกันไซร้ชาติหน้าถ้ามีจริง.
31 พฤษภาคม 2548 16:09 น.
ภูวดินทร์
มีบ่อยครั้งพลั้งพลาดประมาทไป
คนเราได้ตัดสินสิ้นถูกต้อง
เพียงแค่เห็นเป็นภาพทราบแค่มอง
ความถูกต้องหมดไปให้ผิดจริง
เชื่อในภาพที่เห็นเป็นตัดสิน
ทำให้สิ้นชื่อเสียงเกลี้ยงทุกสิ่ง
เกียรติภูมิสร้างไว้ไม่อาจอิง
เป็นต้องนิ่งเศร้าใจอาลัยตาม
บางเชื่อในสายตาพารายงาน
เมื่ออีกด้านสานปลูกถูกล้นหลาม
เพียงแค่รูปผิดไปใจไหวตาม
ไม่ทวนถามความแท้แลผิดไป
ภาพที่เห็นเป็นดั่งสั่งมายา
พาลวงตาผู้จ้องมองสดใส
"วิจารณญาณ" พาลผิดคิดกันไป
ตัดสินใจสิ่งเห็นเป็นความจริง
ภาพที่เห็นมิใช่อย่างที่เห็น
ภาพดั่งเช่นมายาพาเข้าสิง
ลวงล่อใจให้ผิดจากความจริง
ล้วนเป็นสิ่งลวงล่อให้พอใจ
ผู้อ่อนซ้อมด้อมมองเพียงขณะ
ก็คงจะหุนหันพลัน "วินิจฉัย"
ด่วนตัดสินภาพเห็นเป็นแน่ใจ
ผลสุดท้ายใช่จริงดั่งจริงกัน
มองตานอกบอกรู้สู่ตาใน
วินิจฉัยแยบคายมิหุนหัน
คติภาพพลันแยกแตกจากกัน
มายานั้นปัญญาพาแจ้งใจ
อย่าได้เชื่อสิ่งเห็นเป็นตัดสิน
ทำจนชิน "วิจารณ์" ขานแจ้งใส
ภาพที่เห็นใช่จริงทุกสิ่งไป
ปรัชญาได้อิงธรรมประจำตน.
(^_^) *******~''''''~******(^_^)
"อย่าเชื่อในสิ่งที่เห็น
อย่าเห็นในสิ่งที่เชื่อ"
"อย่าเชื่อในสิ่งที่เห็น
อย่าเชื่อในสิ่งที่ได้ยิน"
อย่าปักใจในสิ่งที่ได้ยิน
อย่าเชื่อใน..."สิ่งที่ตาเห็น"
ภูวดินทร์
๓๑ พฤษภาคม ๒๕๔๘
30 พฤษภาคม 2548 15:47 น.
ภูวดินทร์
รักหวานซึ้งตรึงใจในเราสอง
มิหม่นหมองต้องแยกแตกจากกัน
รักเริ่มต้นจนถึงบัดนี้นั้น
มิมีวันผันแปรแย่แก่ใจ
ครั้นนานไปมีไรให้ฉงน
เธอเป็นคนตั้งโจทย์โน๊ตส่งให้
เป็นคำถามตามล่ามาสู่ใจ
ชวนสงสัยในเพื่อนเราสามคน
ลองโทรไปใยกลับสายไม่ว่าง
มองเหลียวทางเพื่อนเราเขารุกรน
คุยจ๊ะจ๋าหน้าตาบอกสุขล้น
เสียงเหมือนคนคุ้นเสียงลองเอียงฟัง
ชวนสงสัยอะไรให้เธอเปลี่ยน
ให้ปวดเศียรเวียนเกล้าเล่าหนหลัง
นึกแค้นใจในเพื่อนเต็มประดัง
แต่ก็ยังเพื่อนกันจนวันตาย
ใจหนึ่งรักใจหนึ่งขึ้งความแค้น
ไม่มาดแม้นเพื่อนกันตะบันหมาย
เพียงเพราะรักหนักแน่นเพื่อนร่วมตาย
มาแย่งได้ในรักหักเหลี่ยมกัน
เพื่อนทำกันฉันท์เพื่อนถึงกระนี้
เราแสนดีมีรักควักแบ่งปัน
ไม่ถือโทษโกรธเคืองเรื่องรักนั้น
ยังรักกันมั่นใจในเพื่อนยา
น่าจะบอกหลอกกันนานวันนัก
เพื่อนแย่งรักหักอกชกเข้าหน้า
แอบซ่อนรักของฉันเต็มอัตรา
น่าจะฆ่าให้ตายไปตามกัน
"เอาอย่างนี้เพื่อนชี้ที่ฉันรัก
ถ้านายจักรักหญิงมิ่งของฉัน
ขอร้องอย่าให้เธอซ้ำแล้วกัน
ไม่งั้นฉันเอาตายให้เพื่อนเกลอ."
------------> รักสามเศร้า
หน้าส่วนตัว
3225
