9 ธันวาคม 2546 22:10 น.
มัทนา
...ฝนที่ตกทางนี้หนาวจับจิต
ฝนทางโน้นเล่าจะคิดเป็นไฉน
เพื่อนทางนี้ยังเฮฮาสุดหัวใจ
เพื่อนทางโน้นเป็นไงช่วยบอกที
...ฝีกทางนี้การเรียนยากแสนยาก
ฝึกทางโน้นลำบากบ้างไหมนี่
ข้าวกลางวันไม่อร่อยเหมือนทุกที
ข้าวทางโน้นเล่านี้เป็นเช่นไร
..คิดถึงทุก....นาทีแม้เกินไขว่คว้า
คิดถึงทุก....เวลาไม่ไปไหน
คิดถึงทุก....วินาทีแห่งหัวใจ
คิดถึงทุก....เสี้ยวใยของคืนวัน
9 ธันวาคม 2546 21:52 น.
มัทนา
...เคยใช่ไหมที่ท้อแท้แม้ฝืนสู้
เคยใช่ไหมที่ดูชีวิตหยัน
ขออย่าท้อคนที่รอเป็นประกัน
ว่ารางวัลแห่งชัยมิไกลเกิน
...อยากให้เธอดูดาวสักคราวนัก
แสงประจักษ์ส่งอสาดอาจห่างเหิน
มีบางดวงที่ริบหรี่ที่จวนเมิน
แม้นไกลเกินแต่ก็สอนชีวิตเรา
...อันแสงดาวพราวพรายประกายจ้า
ปีแสงกาลผ่านมาทอส่องด้วยเปลี่ยวเหงา
กว่าจะมากระทบเข้าตาเรา
ดาวนั้นเขาคงดับนับล้านปี
...แต่แสงดาวที่เคยพราวอยู่เด่นจ้า
ถึงเวลาก็ปรากฎจรดวิถี
แม้ข้านานแต่แสงทอประกายมี
แม้ผ่านไปหลายปีที่ลับเลือน
...เรื่องเหล่านี้คงสอนใจเธอได้บ้าง
ยามที่เธอเหว่ว้างยากเสมือน
ตราบใดที่ดาวยังส่องแสงย้ำเตือน
แม้คืนเดือนไร้แล้งซึ่งแสงดาว
...คงมีบ้างที่เป็นคืนดาวหม่น
อาจอับจนมือแปดด้านทางเหน็บหนาว
แต่อย่าลืมฟ้าใหม่มิไร้ดาว
คงถืงคราวได้ส่องแสงนำทางใจ
8 ธันวาคม 2546 22:00 น.
มัทนา
...ขอบคุณนะสำหรับความรู้สึก
ที่ลึก..ลึก..ในใจเธอยังมีฉัน
ขอบคุณที่ยังเฝ้าคอยห่วงกัน
ที่ทุกวัน..คอยดูแล..คอยห่วงใย
...แต่ก็ขอให้รับรู้บางอย่าง
ที่อาจสร้างความสัมพันธ์อันร้าวไหว
เพราะเรานี้ไม่มีเธออยู่ในใจ
ก็ขอให้เตรียมใจไว้ได้เลย
...ขอโทษนะที่ต้องรุนแรงอย่างนี้
คงไม่ดีถ้าต้องทำเป็นเมินเฉย
รู้ทั้งรู้..ว่าเธอ..ยังไม่เคย
ไม่เคยเลย..ที่ถูก..ใครบอกลา..
..ก็ขอให้เก็บประสบการณ์นี้ไว้
เก็บข้างในแล้วก็ไม่ต้องห่วงหา
ถ้ายังไงก็ไม่ต้องเดินเข้ามา
แม้แต่จะบอกลาก็ไปไกล..ไกล
8 ธันวาคม 2546 01:13 น.
มัทนา
...มีสองทางให้เลือกก้าวสาวท้าวย่าง
ทุกทุกอย่างย่อมเป็นไปตามวิถี
ทางหนึ่งดีอีกทางหนึ่งก็ดี
แต่ละทางก็มีข้อแตกต่างกัน
...ทางที่หนึ่งซึ่งซับซ้อนและซ่อนเงื่อน
ช่วยย้ำเตือนอย่าประมาทอาจพลิกผัน
ทำให้มีประสบการณ์ความเชื่อมั่น
แม้ทางนั้นอาจและด้วยชีพตน
...ทางที่สองมองง่ายๆไม่ยุ่งยาก
พอลำบากบ้างแต่ไม่สับสน
ดำเนินตามวิถีที่วกวน
มีปะปนสุขทุกข์บ้างตามพอดี
...หากเป็นคุณเล่าจะเลือกทางไหน
ทางที่ไปแล้ววุ่นวายกระไรนี่
หรืออีกทางที่ง่ายๆปกติดี
แต่ไม่มีแม้ซึ่งประสบการณ์
7 ตุลาคม 2546 00:26 น.
มัทนา
เหล่าพฤกษาพนาไพรของไทยนี้
จากขจีกลายเป็นร้างแรมเลือนหาย
ด้วยประชาทำลายและทำลาย
จะมีไหมที่จะสร้างเพื่อชาติเรา
คราไม่มีจะใช้ใครร้องทุกข์
ครามีสุขตัดไม้ไปใครรวยเล่า
ยังไม่สายที่จะสร้างเพื่อชาติเรา
อย่าคิดเขลาโปรดตริตรองให้จงดี
ธรรมชาติของประเทศไทยในวันหน้า
วอนพี่ยาจงกระทำสิ่งเป็นศรี
อนุรักษ์ เพื่อลูกหลานอย่างเปรมปรีดิ์
เพือชีพนี้เป็นสุขทุกชีวัน
หวังอยากให้ป่าไพรของไทยชาติ
ได้เดียรดาษไปด้วยเหล่าพณาสัณฑ์
หวังร่มรื่นชุ่มชื้นทุกคืนวัน
อย่าให้เป็นเพียงฝัน เลยทุกคน.....
หน้าส่วนตัว
708
